Winda

Wonnie miał dzisiaj dzień totalnego lenistwa, co do niego, było wręcz niepodobne. W końcu człowiek taki jak on, potrzebował ciągłego ruchu, bo usiedzenie w miejscu graniczyło z cudem. Niemniej, Koreańczyk był przekonany, iż każdy czasem swoje baterie naładować musi. Nie żeby był tej swojej nadmiernej energii całkowicie pozbawiony, tak to się chyba nie dało. Powiedzmy, że najzwyczajniej w świecie nic mu się dzisiaj nie chciało.
Pech chciał, że od rana męczyła go ochota na zjedzenie fast foodu, a w wytwórniowej kuchni, niestety by takowego nie dostał. Dlatego więc niestety musiał opuścić swój pokój. Ale my tu nie o tym.
Kierował swoje kroki w kierunku windy, widocznie zamyślony. W sumie od jakiegoś czasu nie widział Hamina, którego dalej nie wiedział jak nazywać. Była to dalej przyjaźń? Czy może powinien nazywać go swoim chłopakiem? Pokręcił głową, zaraz unosząc wzrok na windę. O kurde! O wilku...myśl? W środku windy był nie kto inny jak sam obiekt zainteresowań Gooka. Przyspieszył trochę kroku, coby mu się winda nie zamknęła przed nosem i uśmiechnął się głupio do pół Chińczyka.
- Cześć. - Elokwentnie nie ma co. Zaraz objął młodszego ramieniem. Nachylił się również delikatnie w jego stronę. - Gdzie Ty się ostatnio podziewasz? Tęskniłem. - Zrobił urażoną minę. Bo jak on tak mógł? Zaniedbywał biednego głupka, no!

Nie udało im się spotkać w pokoju, no i proszę! Nagle mają możliwość wpaść na siebie w windzie, czego Hamin się ani trochę nie spodziewał. No ale nie da się ukryć, że nie był tym spotkaniem jakoś bardzo rozczarowany, zawsze fajnie jest spotkać kogoś, kogo się toleruje w swoim otoczeniu.
- Właśnie skończyłem palić i zamierzałem wrócić do pokoju. – Co mi właśnie uniemożliwiasz, dodał jedynie w myślach. Jakoś nie chciał mówić tego na głos, żeby nie zranić go… Chociaż powinien mieć to gdzieś, czy jego słowa sprawią mu przykrość, czy też nie. Dziwne, że w ogóle coś takiego wpadło mu do głowy. – A ty? Gdzieś idziesz czy jestem skazany na twoje dalsze towarzystwo? – Uniósł jedynie brew, patrząc na jego twarz. Ostatnimi czasy często bywał samotny, jedynie w swoim towarzystwie, więc tak naprawdę był zadowolony, że może do kogoś otworzyć usta i nieco ponarzekać na świat, jak to często miał w zwyczaju robić.

I to było w tym wszystko najzabawniejsze. Mieszkali w jednym pokoju, a i tak rzadko się widywali. Może dlatego, że Wonnie mało w nim przebywał? Cóż, ważne, że przynajmniej w tej windzie mieli okazję się spotkać. Koreańczyk naprawdę zaczynał mocno tęsknić! Przecież wcześniej zatruwał Haminowi życie niemal codziennie, więc nie widzenie go przynajmniej raz podczas dnia było czymś dziwnym! A jak wracał do pokoju, to przeważnie gucio widział, bo nie chciał świecić światła. No co? Kulturalny był i nie chciał nikogo budzić. Zmarszczył brwi, bo odpowiedź młodszego była dziwnie nieopryskliwa. Wow. Albo chłopak robił postępy albo po prostu zapomniał, że dla głupka trzeba być nie miłym. Istnieje też możliwość, że i on się cieszył z tego nagłego spotkania. Joongwon szczerze na to liczył. Nie odpowiedział nic na wzmiankę o paleniu. Już nie chciało mu się znowu powtarzać, że to niezdrowe i tak dalej. Przecież nie podejmie za niego decyzji, ani też palić mu nie zabroni. Mówi się trudno, jakoś to przeżyje.
- Miałem iść coś zjeść, ale jak ładnie poprosisz, to z chęcią pozatruwam Ci życie, jak Ty to masz w zwyczaju ładnie określać. - Uśmiechnął się do niego szeroko, przyciągając jeszcze bliżej siebie. I czy mi się wydaje czy żaden z nich nie nacisnął przycisku windy? Drzwi się co prawda zamknęły, ale nie jechali ani w jedną, ani drugą stronę.
- Osobiście wolę Cię trochę pomęczyć. Naprawdę tęskniłem. A Ty? Tęskniłeś chociaż trochę?

Trudno było im się spotkać pewnie dlatego, że Joongwon wstawał na zajęcia o normalnej godzinie, a Hamin wolałem nieco jeszcze odpocząć od życia w swoim łóżku i łaskawie budził się dopiero koło godziny 10. A już o porze ostatecznego wyjścia z łóżka lepiej nie wspominać, bo to aż przykre, że niektórzy trainee wstają o 6 nad ranem, podczas gdy on akurat wtedy ma swój kolejny z rzędu sen. Co prawda czasami przebudza się akurat wtedy, kiedy jego przyjacielo-chłopak (bo w sumie przecież nadal nie wiadomo na czym konkretnie opiera się ta znajomość) szykuje się do wyjścia. Rzuci jedynie w jego stronę cichym „cześć”, by ponownie zamknąć oczy i przykrywając się przy tym kołdrą pod samą grzywkę. Jego cicha nadzieja na uduszenie się jakoś nie została, jak do tej pory, wysłuchana, więc musi teraz męczyć się z tym roześmianym śmieszkiem, który uznał, że przytulanie się w windzie będzie zabawną rozrywką! I tak, zgadza się, żaden z guzików nie świecił się kolorową otoczką, a to oznaczało, że ich metalowa klatka pozostanie na tym samym piętrze, na którym są teraz.
- Czy jak ci powiem, że nie tęskniłem, to wybiegniesz z płaczem? – Zapytał ze szczerym rozbawieniem, (oczywiście ukrytym za jego krzywym, niezbyt miłym uśmiechem), bo chyba jednak nieco brakowało mu ich uszczypliwych rozmów oraz tego, że mógł bez skrupułów obrażać wyższego chłopaka, na co ten i tak jedynie się roześmieje. – A w sumie, bardzo tęskniłeś? – Spytał nieco niższym głosem, zaraz łapiąc w dwoma opuszkami za materiał jego koszulki, który okręcił sobie szybko wokół palca, przyciągając go nieco niżej, żeby wyrównać, chociaż trochę, wzrost między nimi. Przełknął ślinę, patrząc początkowo w jego oczy, a już po chwili przenosząc je na wargi starszego, które po chwili delikatnie musnął swoimi.

Szczerze mówiąc trochę było mu z tego powodu trochę przykro, bo jakby nie patrzeć brak możliwości spędzenia większej ilości czasu w towarzystwie osoby, na której nam zależało bywało smutne. Co prawda zdarzały się krótkie rozmowy, kiedy Wonnie wracał z zajęć czy też ćwiczeń trochę wcześniej, jednak...kwestia tego czy powinien zabić w sobie uczucie, którym darzył Chińczyka dalej była niewyjaśniona. A on nie zaczynał tematu z czystej grzeczności. W końcu Hamin kazał mu czekać, więc czekał, ten jeden raz go słuchając.
- Nie. - Odparł szczerze, kiwając przy tym głową, jakby na dodatkowe potwierdzenie swoich słów. - Wiem, że tęskniłeś. Nawet jeśli tylko odrobinkę. - Wyszczerzył się głupio, będąc całkowicie pewnym swoich słów. Bo przecież jak ktoś zatruwa Ci życie codziennie i nagle go nie ma, to się jednak troszkę tęskni, nie? Przynajmniej ten głupek miał takie, a nie inne zdanie.
- Cholernie. - Rzucił w odpowiedzi, ściszając nieco głos. Tak jakby bał się, że wypowiedzenie tego głośniej zaburzy tę chwilę bliskości, którą o dziwo zawdzięczał drugiemu, a nie sobie. Uniósł kącik ust w delikatnym uśmiechu, gdy usta młodszego musnęły te należące do niego. Co prawda w jego głowie pojawiło się mnóstwo pytań bez odpowiedzi, jednak postanowił nie zaprzątać sobie tym głowy. Nie teraz.Nie trzeba było długo czekać by odpowiedział na to, przyciągając go bliżej siebie i łącząc ich usta w mocniejszym pocałunku, którym tak jakby starał się przekazać swoją tęsknotę i uczucie, które wcale nie było słabsze.

Wychodzi więc na to, że jeszcze nieprędko dowiedzą się, jak tak naprawdę ma wyglądać ich relacja. Skoro Joongwon zamierzał czekać na pierwszy ruch Hamina, to mógł on nigdy nie nadejść, bo dla Chińczyka poruszanie tej kwestii jest ostatnim na co ma ochotę. Przyznanie się do własnych uczuć nawet przed sobą jest ciężkie, a co dopiero mówić o wypowiedzeniu ich na głos! Pozostanie na etapie przyjaźni byłoby dla nich obydwu niewystarczające, natomiast wypowiedzenie słów "Słuchaj, zostańmy parą" to trochę, jak wyznanie uczucia i odważnie przyznanie, że zależy mu na tej drugiej osobie. A przecież Gook nie mógł się nigdy dowiedzieć, że coś tam jednak znaczy dla Hamina.
- Jak mógłbym tęsknić za kimś tak irytującym? - Spytał z lekkim przekąsem, jednak z daleka było widać, że wcale tak nie myśli. Przede wszystkim, lekko się uśmiechał, a poza tym nadal go od siebie nie odepchnął. Nikomu nie pozwoliłby stanąć tak blisko siebie, za bardzo cenił sobie przestrzeń osobistą. Święte dwadzieścia centymetrów od niego powinno pozostać nienaruszone.
Zacisnął mocniej palce na ubraniu starszego chłopaka, nawet stając nieco na palcach, żeby zmniejszyć różnicę wzrostu między nimi. Naprawdę nienawidził faktu, ze głupi Koreańczyk musi być, jebane, dziesięć centymetrów wyższy od niego.
- Już, już... Koniec zabawy. - Nim obydwaj zdążyli się porządnie wczuć w pocałunek, to Hamin jednak przerwał go, odsuwając chłopaka od siebie. - Jeszcze się podniecisz i będziesz miał problem.

Umówmy się, Wonnie czekał dlatego, że Hamin wyraźnie mu tak powiedział. Nie zmienia to jednak faktu, że gdyby to czekanie przedłużało się w nieskończoność, to w końcu by nie wytrzymał. Już i tak wystarczająco ciężko było mu mieszkać w jednym pokoju i nie poruszać tej kwestii. Chwała mu za to! Przecież znając jego denerwującą naturę, to już dawno zacząłby męczyć młodszego, co zapewne nie skończyłoby się zbyt dobrze. Chyba po prostu za bardzo go szanował? Albo za bardzo mu na nim zależało. Niemniej, przyznać trzeba, że chyba oboje nie byli gotowi na to by otwarcie porozmawiać o tym jak to właściwie jest z ich relacją. Co prawda Wonnie już miał za sobą wyznanie Yu, że coś tam do niego czuję, ale poważne rozmowy o "niby związku" to już zupełnie inna bajka.
Uniósł kącik ust w charakterystycznym dla siebie grymasie, lekko kręcąc przy tym głową. - Udawaj ile chcesz. Ja swoje wiem. - Odparł, zaraz uśmiechając się szerzej, może nieco głupkowato. Oczywiście, że zauważył ten delikatny uśmiech na ustach Hamina, który całkowicie zaprzeczał jego słowom. Gook był naprawdę wyczulony na wyłapywanie małych gestów u drugiego, pewnie przez to, że ten tak rzadko okazywał coś poza niechęcią.
Mruknął z niezadowoleniem gdy młodszy przerwał ich pocałunek. Cholera, jeszcze chwila i zapomniałby, że są w pieprzonej windzie. Czy aż tak bardzo tęsknił za niższym, że tak bardzo wczuł się w tak krótką pieszczotę? Być może, być może.
- Znalazłbym sposób, żeby sobie z nim poradzić. - Odparł z rozbawieniem, posyłając drugiemu oczko.

Skoro i Hamin, i Joongwon nie są na to gotowi, to faktycznie nie ma sensu tego poruszać. Chińczyk sam nie zacznie tego tematu, a nawet jeśli jego współlokator go poruszy, to najprędzej usłyszy jakieś pełne pretensji fuknięcie, a przy okazji zostanie zwyzywany od idiotów i debili. Więc najprawdopodobniej będą wisieć w tej nienazwanej relacji, która im najwidoczniej pasuje. Związki nie są dla Hamina, bo w końcu kto chciałby z nim wytrzymać w jakiejś relacji miłosnej? Tylko skończony szaleniec. Ale posiadanie przyjaciela, którego można całować i kusić w windzie jest mocno pociągającą myślą. Przyjaciele z korzyściami stali się czymś bardziej popularnym, co można spotkać na każdym kroku.
– Nic nie wiesz, dzieciaku. Nie wmawiaj mi. – Popchnął go lekko do tyłu. Nawet jeśli Gook był starszy, to jednak w oczach Hamina nadal był głupim smarkaczem, który potrafi tylko irytować innych.
– Aż jestem ciekawy co za zbereźne myśli pojawiły się w twojej głowie. - W końcu przycisnął odpowiednie piętro i winda ruszyła do góry. To nadal zastanawiające jakim cudem w tak ogromnym budynku nikt przez ostatnie pięć minut nie potrzebował jej użyć. Mieli sporo szczęścia, bo mogłaby być z tego niezła awantura, gdyby ktoś się dowiedział.
Cofnął się o krok, opierając plecami o jedną ze ścian. Jednak pomimo tej odległości nadal patrzył na niego, z lekkim uśmiechem i skrzyżowanymi rękoma. Gdy już dojechali na odpowiednie piętro, to wysiadł jako pierwszy, nawet nie sprawdzając, czy chłopak idzie za nim.

//zt x 2