Lee

Po takim czasie Seolri zdążyła się już przyzwyczaić do życia z facetem pod jednym dachem. Owszem, nadal na ciotkę była trochę zła, aczkolwiek Seyoon nie działał jej tak na nerwy jak na początku myślała. Nawet zaczęła go w miarę tolerować i stała się odrobinę milsza niż za pierwszym razem. Przez cały ten czas do domu przyjeżdżała ciotka, niestety Lee się z nią mijała. Kwestia pogodzenia zajęć, pracy i zajmowania się dzieciakami w domu dziecka.
Mijały miesiące, aż nadszedł dzień na który dziewczyna bardzo czekała. Zakończenie roku szkolnego, na którym najlepsi uczniowie występowali. Szkoła Artystyczna to w końcu szkoła dla ludzi z umiejętnościami, prawda? Tak się złożyło, że Seolri została wybrana na jedną z dziesięciu osób które będą dawać te cudne "przedstawienie".
Od rana krzątała się po mieszkaniu - w miarę cicho, coby nie obudzić chłopaka. Naprawdę się stresowała tym występem bardziej niż zwykle. Wykąpała się, umyła, wypiła smoothie który robiła co rano, jednego zostawiła dla Seyoona, ubrała się w mundurek, wzięła gitarę i poszła na pożegnalną uroczystość. Tam najpierw były przemowy, potem rozdawanie dyplomów a na koniec występy. Seolri śpiewała dopiero pod koniec, a jej piosenka była najbardziej wzruszająca. Jeszcze śpiewana jej słodkim i melodyjnym głosem. Śpiewała to.
Po skończonej ceremonii pożegnała się ze swoimi znajomymi, był płacz i łzy, a potem dostrzegła w tłumie Seyoon'a. Była trochę zażenowana tym że widział to wszystko, więc podeszła do niego wcześniej wycierając łzy. Bez słowa ruszyli do domu, a dopiero tam się odezwała. - Dlaczego przyszedłeś?.. - zapytała pociągając nosem.

Aż dziwne, że Seolri tak szybko przyzwyczaiła się do jego obecności w swoim mieszkaniu. Początki były, no... delikatnie mówiąc, trudne. Zderzenie dwóch kompletnie odmiennych charakterów nie mogło skończyć się dobrze. Seyoon kłócił się ze swoją nową współlokatorką o prawie wszystko, nawet o tak błahe rzeczy jak zostawienie kubka czy szklanki w zlewie. Później nie odzywali się do siebie cały dzień, żadne z nich nie usłyszało słowa "przepraszam" od tej drugiej osoby. I tak sobie egzystowali. Z biegiem czasu kłótnie zdarzały im się coraz rzadziej, aż w końcu zniknęły zupełnie. Już nie podnosili na siebie głosu i wyglądało na to, że nauczyli się normalnie rozmawiać, jak na dojrzałych ludzi przystało. Nie można powiedzieć, że się polubili, bo na to stwierdzenie jest jeszcze za wcześnie. Po prostu przywykli do siebie. Pogodzili się z faktem, że ze sobą mieszkają i nauczyli się to akceptować. Nie rozmawiają ze sobą za często, ale jeśli już, to raczej przyjaznym tonem, nie wrogim czy obojętnym.
Seolri robiła wszystko, żeby go nie obudzić, ale Seyoon nigdy nie miał specjalnie twardego snu. Przez chwilę chciał nawet wstać i się przywitać, ale wybił mu to z głowy zegarek w telefonie pokazujący godzinę siódmą rano. Zwłaszcza, że miał tego dnia wolne i nie miał zamiaru podnosić się z łóżka przed dwunastą. Leżał, nasłuchując odgłosów dobiegających zza drzwi do jego sypialni. Dopiero, gdy upewnił się, że Seolri wyszła, podniósł się z łóżka i poszedł do kuchni. Tradycyjnie, smoothie już na niego czekało. Była 8:30, a on nie wiedział, co ma ze sobą zrobić, jako że jego plany na ten dzień zostały pokrzyżowane.
Sączył napój, włócząc się po mieszkaniu i szukając zajęcia. Minął sypialnię Seolri i wtedy przypomniało sobie, że dziewczyna ma jakiś występ w szkole. Nie pamiętał, z jakiej okazji. Wiedział tylko, że będzie śpiewać, ćwiczyła już jakiś czas. A on dyskretnie podsłuchiwał, udając, że zajmuje się w tym czasie swoimi sprawami. Przez chwilę walczył z myślami, wizja zostania w domu i wylegiwania się w łóżku wydawała się kusząca, ale mimo to ubrał się i wyszedł z domu, kierując się do szkoły Seolri.
Na miejscu okazało się, że ominęła go część oficjalna. To w sumie dobrze, bo gdy on jeszcze był w szkole, zawsze go to nudziło. Stanął sobie pod ścianą, za rzędami krzeseł. Na szczęście zdążył na występ Seolri. Słyszał tę piosenkę już parę razy w domu, ale teraz brzmiało to jeszcze lepiej. Poczekał, aż cała ceremonia się skończy, nie chciał wracać do domu sam. Uśmiechnął się, widząc taką zapłakaną dziewczynę. Przez moment chciał objąć ją ramieniem i pocieszyć czy coś, ale porzucił ten pomysł. Nie odzywali się do siebie przez całą drogę, co u nich akurat nie było niczym dziwnym.
Wzruszył ramionami, słysząc jej pytanie.
- Po prostu... chciałem zobaczyć, jak występujesz - stwierdził, zawieszając kurtkę na wieszaku. Sięgnął po pudełko chusteczek i podał dziewczynie.

Rzeczywiście to było dziwne, ale co miała poradzić? Innej opcji już nie było, jedyne co mogła to albo się wyprowadzić, albo... się wyprowadzić. Czyli tak właściwie jest jedna jedyna opcja która niezbyt się dziewczynie uśmiechała. Może dlatego postanowiła się wstrzymać z nieprzyjemnymi komentarzami i wszczynaniem kłótni, bo i ona nie miała po tym humoru i on. W sumie jakby tak się zastanowić to nieźle mu musiała uprzykrzać życie. Jednak było, minęło. Teraz jest o niebo lepiej niż było, a i ich rozmowy zaczynają się i kończą normalnie, a nie kłótniami jak to bywało.
Tak więc jak już wcześniej zostało wspomniane - dziewczyna wyszykowała się do szkoły i tak dalej. Sama pewnie by spała do południa gdyby miała wolne ale jeszcze trochę. Jeszcze tylko te zakończenie i będzie się delektować każdym wolnym dniem, a co. Do tej pory musiała pogodzić szkołę razem z pracą. Wychodziła o wpół do o szkoły, siedziała jakoś do szesnastej, siedemnastej zależy czy miała zajęcia dodatkowe, a potem szła do kwiaciarni. W niej natomiast była aż do późnego wieczora, gdzieś do dwudziestej drugiej, dwudziestej trzeciej. A i jeszcze w weekendy kiedy nie miała szkoły to chodziła do domów dziecka i schronisk. Dobre dziewuszysko z niej, prawda?
Zaśpiewała ten utwór naprawdę dobrze, miała bardzo delikatny głos a i wszystkie słowa były naprawdę wyraźne dla wszystkich, a po skończonej ceremonii wracała z Seyoonem do domu. Nie miała pojęcia, że przyjdzie. Nie liczyła na to, że znajdzie się w jej liceum ale to było.. miłe zaskoczenie. Serio.
Powrotem w ciszy się nie przejęła. Nawet tak wolała, bo odpowiadanie na głupie pytania jakoś nie specjalnie ją kręciło. Lee wzięła od chłopaka pudełko i wzięła chusteczkę. Wysmarkała nosek, rękawem wytarła łzy i spojrzała na niego. - Trochę zawstydzające. - stwierdziła patrząc na niego. - ... Podobało Ci się?... - zapytała nieśmiało, zdejmując buty i ruszyła w stronę pokoju. Przymknęła nieco drzwi, chcąc przebrać mundurek w jakieś luźniejsze ciuchy i żeby jednocześnie mogła z nim rozmawiać. Zaczęła przeglądać ubrania w szafie.