Pojangmacha

Muzyka, żarcie, alkohol i dziewczyny – dokładnie tak przedstawiała się czołówka rzeczy ważnych oraz ważniejszych w życiu Hidefumiego. No, właściwie ponad całą tą piramidą wypadałoby wstawić jeszcze członków Butterfly Effect, ale tę część wolał zdecydowanie przemilczeć. Chłopaki weszliby mu na łeb, gdyby wypowiedział na głos coś równie ckliwego na trzeźwo. W każdym bądź razie, o podstawowe potrzeby trzeba dbać, a że Shichirou postanowił opierdalać się na kanapie, wokaliście nie pozostało do zrobienia nic innego, jak zarzucić na ramiona skórzaną kurtkę, zgarnąć klucze i wybyć na miasto, modląc się w duchu, żeby załatwianie żarcia było tak łatwe, jak w teorii jest. Wszystko byłoby więc naprawdę pięknie, gdyby działało według planu. Niestety, nieodłącznym problemem, który nie odstępował Hide na krok w Korei była zupełna nieznajomość języka. O ile zaś stragan z koreańskim jedzeniem ulicznym, znajdujący się dwie przecznice od ich mieszkania, potrafił znaleźć, o tyle ogarniecie co jest czym, a także jak to zamówić było dla niego czarną magią.
Japończyk nie zamierzał się jednak poddawać. Coś tam kojarzył (chociażby dlatego, że na przełomie ubiegłego tygodnia zamawiali z Kobayashim całkiem sporo żarcia), więc jeśli odpowiednio się nagimnastykuje, powinno być w porządku. Niestety, początkowe założenie, jakoby wszyscy znali chociaż podstawowe zasady języka angielskiego bardzo szybko okazało się całkowitym niewypałem, więc mężczyzna skończył naprzeciw pani sprzedającej, nie mogąc wydusić z siebie słowa i próbując, z naciskiem na próbując, przekazać jej to na migi, a przy okazji wyszukać odpowiednie sformułowanie w internetowym słowniku telefonu. Oczywiście w takich momentach człowiek najlepiej poznaje zawodność elektronicznego sprzętu. Starsza pani za kasą za nic nie potrafiła zrozumieć, o co właściwie Hide chodzi, więc powtarzała po koreańsku w kółko to samo, zaś on powoli zaczynał się irytować, nie wyłapując z tego wywodu nic konkretnego. Na domiar złego kolejka za nim wcale się nie zmniejszała, a Oikawa był niezwykle uparty. Dlatego jeśli już stał pod tym straganem przez piętnaście minut, spokojnie mógł postać drugie tyle.

Po nagraniu i wysłaniu zadania, Hyojung zaburczało w brzuchu. Była zbyt przejęta pierwszą wizytą w studio nagraniowym żeby gotować, więc zadecydowała przejść się na miasto i tam coś wrzucić na ząb. Podjechała parędziesiąt metrów busem, paręnaście  przeszła i... i coś załaskotało ją w nos. Jakiś ciepły zapach ostrego jedzenia na gorącym, głębokim tłuszczu, wymieszany z wielobarwną tęczą przypraw. Brzuch dziewczyny wydał głośny rozkaz - i już rudowłosa stała w kolejce pomiędzy niewiele wyższym od niej mężczyzną a wyjątkowo dużą i niezbyt pięknie pachnącą ahjummą. Hyojung lubi ryby, ale bez przesady.
Głodna jak diabli zaczęła niecierpliwie przyglądać się owemu jegomościowi grzebiącego co chwilę w telefonie, co oddzielał ją a to pyszne uliczne żarcie, które zaczynało wręcz krzyczeć "I WANT TO BUY..."
- Moment - powiedziała zdziwiona do samej siebie, robiąc dziwną minę. To nie jedzenie mówi (no bo kto widział koreańskie przysmaki mówiące nie po koreańsku? Dodatkowo tak kalecząc obcy język), a ta ahjumma próbując przeczytać to, co ten mężczyzna usilnie próbuje jej przekazać. Bez skutków zresztą, bo która ahjumma ze straganów zna angielski?
Stanęła na palcach i zajrzała na tyle dyskretnie na ile pozwalała jej na to kolejka, przez ramię nieznajomego. Ujrzała translator japońsko-angielski.
Naprawdę. Japońsko-angielski. W Korei.
- すみません,ほじょしましょうか - zagaiła wesoło mimo burczącego brzucha, stając bliżej mężczyzny. Nie czuła już zniecierpliwienia, bo wiedziała tyle, że facet jest po prostu cienki z odróżniania krajów, a co dopiero języków, a pewnie tak samo głodny jak ona. Poza tym, dzięki temu mogła szybciej zamówić i dostać swoją porcję, zostawiając rybią-ahjummę raz na zawsze. Smaczna ta karma, nieprawdaż?
- Proszę dwa razy ddeokbokki, ddeokggochi, odeng, gamja hot-dog i raz ojingeo twigim - powiedziała wyciągając portfel i puszczając oczko do nieznajomego.

Gdyby Hidefumi rzeczywiście mógł mówić, sprawa wyglądałaby o wiele, wiele prościej. Niestety, jego lekarz wyraźnie zaznaczył, że o rozmawianiu może sobie co najwyżej pomarzyć i to tak przez kilka dobrych tygodni, a nawet później powinien na siebie uważać. Scenariusz troszeczkę przerażający, jeśli z natury było się całkiem rozgadaną osobą, ale jeżeli mężczyzna chciał wrócić na scenę przed końcem roku, musiał ten stan rzeczy jakoś przeboleć.
Wcale nie używał japońsko-angielskiego translatora, tylko japońsko-koreańskiego, ale na angielskim serwerze. Wbrew temu co mogła myśleć młoda Koreanka, Oikawa wcale nie był skończonym idiotą, a i jeszcze mógł się pochwalić pełną trzeźwością umysłu, więc raczej nie mylił swojej ojczyzny z Koreą, prawda? Oczywiście na pierwszy rzut oka można się było pomylić, więc ten drobny element dziewczynie wybaczymy. Zwłaszcza, że Hide przecież nie opanował jeszcze umiejętności czytania ludziom w myślach, a wraz z usłyszeniem japońskiego, dane mu było odczuć sporą dawkę ulgi. No wreszcie!
Natychmiast odwrócił głowę w stronę niewiele niższej od siebie osóbki. Raczej nie spodziewał się pomocy z zewnątrz i pewnie sam z siebie nawet by o nią nie poprosił, ale skoro sama przyszła, nie zamierzał na siłę próbować dogadać się ze sprzedawczynią, która zdecydowanie powinna zrozumieć, że spotkanie obcokrajowca w Seulu to nic dziwnego i odpowiednio przygotować się na taką ewentualność. Ale oczywiście aż tak dobrze, to nie ma.
Przydałoby się.
Wystukał szybko na klawiaturze telefonu, pilnując oczywiście, żeby używać tylko hiragany. Wolał nie testować swojego szczęścia bardziej, bo przecież wiadomo, że opanowanie kanji zajmuje troszeczkę więcej czasu. Oczywiście napisał dziewczynie co dokładnie chce dostać, a późnej najzwyczajniej w świecie zapłacił za nich oboje, gestem powstrzymując dziewczynę przed wyciągnięciem swoich własnych pieniędzy. Dorzucenie paru tysięcy wonów nie było przecież dla niego żadnym problemem. Zwłaszcza, że przecież dostał to, po co przyszedł i nie czekał go powrót do Shina ze spuszczoną głową i wyznaniem porażki na kartce.
Dzięki.

- A... - spojrzała zdziwiona na wystukaną odpowiedź. Nie żeby nie rozumiała, po prostu mimo wszystko to trochę nietypowe odpowiadać telefonem w rozmowie face-to-face, nawet jak na nią, co nie zmienia faktu, że nic nie komentując przyjęła kolejne "sms-y" kiwnięciem głowy.
Nie oponowała decyzji nieznajomego o rachunku na jego kieszeń, bo po pierwsze trochę tego kupili, a po drugie możliwość zaoszczędzenia pieniędzy w Seulu to prawie jak możliwość uratowania dzieci w Afryce. Plus jak ktoś inny płaci, to naturalnym jest, że smakuje lepiej.
- Nie ma problemu - odpowiedziała po japońsku posyłając mężczyźnie uśmiech. - To gdzie idziemy usiąść? Trudno będzie to wszystko nieść, a co dopiero jeszcze jeść po drodze. Szczęście, że ahjumma wystawiła już stoliki. O... tam jet wolne!
Chwyciła Japończyka za rękę i pociągnęła za sobą do swojego małego celu. Zadowolona, że nikt im  nie zajął i nie muszą nigdzie daleko migrować (z racji, że wszystkie miejsca, a nie wiele ich jest, są zajęte), postawiła swoje siatki na stoliku i przeciągnęła się.
- Chyba zacznę od ddeokbokki, a ty? - zagaiła nie dając facetowi chwili na protest, po czym wyciągnęła i otworzyła pudełko z wymienioną wcześniej zawartością.
- ...i jeśli mogę spytać, dlaczego nie mówisz, tylko używasz telefonu? Nie musisz odpowiadać jeśli nie chcesz -Chwyciła jednorazowe pałeczki i wsadziła sobie nimi ryżową kluskę w czerwonym sosie do ust. Spojrzała zaskoczona na jedzenie, a potem na nieznajomego - To jest pyszne!

Oj tak, rozmawianie z użyciem telefonu na pewno było bardzo normalne i często spotykane w kraju równie pokręconym co Japonia… guzik prawda. Tak tam, jak i w Korei sposób komunikacji Hidefumiego mógł poważnie zaskakiwać, ale przecież mężczyzna nie miał czasu ani ochoty, żeby uczyć się języka migowego, a i też szczerze wątpił, że dogadałby się w nim lepiej, niż wpisując określone słowa w telefonie. W końcu nawet jeżeli angielski był dziwnie ignorowany przez starsze społeczeństwa w Azji, to przynajmniej młodzież w jakimś stopniu go ogarniała, a i zdarzały się szczęśliwe przypadki, takie jak ten konkretny, gdzie Oikawa mógł usłyszeć swój ojczyzny język.
Hide powinien chyba przestać z tym udawaniem dobrego Samarytanina, ale może zacznie od jutra. Na razie nie było to aż tak dużym problemem, zwłaszcza, że przecież zwykł płacić za większe grupy, bo akurat wypadała jego kolej. Trochę ulicznego żarcia na pewno nie równało się hektolitrom alkoholu, które wlewał w siebie z zespołem na imprezach.
Gdziekolwiek?
Nawet nie zdążył pokazać dziewczynie wiadomości, a już zaczął pociągnięty w stronę stolika i… powiedzmy sobie szczerze: wcale nie był zbyt zachwycony. Jasne, każda okazja do poznania nowych ludzi w nowym miejscu jest dobra, ale zdecydowanie nie lubił, kiedy ktoś próbował wybierać za niego i nawet nie czekał na decyzję. Przemilczmy już, że zamierzał ze swoim żarciem zaszyć się z powrotem w mieszkaniu. Pewnie dlatego nie krył lekkiego grymasu, który pojawił się na jego twarzy. Chcąc nie chcąc, sięgnął po pierwsze z brzegu pudełko, trafiając akurat na ojingeo twigim. Kałamarnica zdecydowanie brzmiała jak całkiem dobra opcja, dlatego bez zastanowienia rozerwał pałeczki i zabrał się za jedzenie, wolną ręką odpowiadając na pytanie.
Operacja krtani, mam zakaz mówienia, jeśli nie chcę czegoś spierdolić i stracić głosu.
Naskrobał pokrótce, zanim odwrócił telefon ekranem w stronę Koreanki.

Kątem oka zauważyła grymas na twarzy Japończyka który zignorowała mimo, że poczuła się trochę niekomfortowo. Nie dała po sobie nic poznać, bo nigdy nie chciała wychodzić na ostatnie zero bez znajomych. Co z tego, że aktualnie ich w Seulu nie miała, pozory może zachować.
- Oou, fatalna sprawa - powiedziała odczytawszy odpowiedź. Osobiście nie mogła sobie wyobrazić zakazu mówienia, chybaby zwariowała - Jeszcze gorsza, jeśli pracujesz z głosem...? Oh, musisz spróbować tego, prawie tak dobre jak u mojej mamy!
Wesoła, czekając na odpowiedź podsunęła mu swoje pudełko żeby mógł spróbować i zachęcająco kiwnęła na niego głową. Może i miał swoją porcję, gdzieś tam pod pudełkami, ale co jej szkodzi dzielić się przyjemnościami? Wystarczy, że koleś nie może mówić, niech przynajmniej sobie poje. Ona i tak pewnie połowę zaniesie do kuchni i zostawi sobie na później - posiada szybki metabolizm, ale małe wymiary.
Z pudełka podsuniętemu Japończykowi chwyciła jeszcze jedną kluskę i żując w końcu łaskawie przypomniała sobie o zasadach dobrego wychowania
- Oh, zapomniałam się przedstawić. Jestem Kim Hyojung, miło mi poznać - powiedziała z uśmiechem

Hide należał do tych osób, które, pomimo bycia osobą publiczną, bardzo otwarcie mówiły o tym, co im się podobało, a co nie. Na wiele różnych sposobów wyrażał tak aprobatę, jak i niezadowolenie, więc z jednej strony całkiem łatwo było się z nim dogadać, ale z drugiej zdarzały się całkiem nieprzyjemne dla innych sytuacje, takie chociażby jak ta. Koreanka jeszcze go nie znała, ale jeżeli ta rozmowa potoczy się choć chwile dłużej, prawdopodobnie zorientuje się, że gdyby Oikawa wybitnie nie chciał jej towarzystwa, po prostu wyszarpnąłby rękę i poszedł dalej, a już na pewno nie zapłaciłby za drugą porcję.
Ta, zwłaszcza, że rozpierdalasz cały zespół.
Wzruszył ramionami, zanim zapisał powyższą wiadomość i podał dziewczynie telefon. Niestety, nie miał na krtań już najmniejszego wpływu, będąc zmuszony cierpliwie czekać na zielone światło od lekarzy, a późnej przebrnąć jakoś przez proces rehabilitacji i powrotu do śpiewania. Ostre żarcie przyjemnie paliło podniebienie i chociaż świeżo po operacji starał się go unikać, teraz najzupełniej w świecie się tym nie przejmował – na szczęście jego strunom głosowym nie robiło to dużej różnicy. Pewnie dlatego bez zastanowienia sięgnął po podsuniętą mu przez dziewczynę przekąskę i rzeczywiście musiał jej przyznać rację, kiwając lekko głową.
Nic wielkiego. Hidefumi Oikawa.
Odpowiedział tym samym, oczywiście zapominając podać, koreańskim zwyczajem, nazwiska jako pierwszego. Zresztą, akurat nie bardzo się tym przejmował.

- Fakt faktem, znajdujesz się w nie najlepszej sytuacji - potwierdziła po odczytaniu odpowiedzi, wcale nie użalając się nad japończykiem. Uśmiechnęła się widząc, że mu smakuje, chociaż nie była tym zaskoczona albo też nie czekała w niepewności. W końcu wszyscy lubią ddeokbokki. - Wiesz, zawsze to jakieś doświadczenie życiowe. Nic nie jest wieczne. I myślę, że jak już będziesz mógł mówić, to będziesz jeszcze lepiej śpiewał - powiedziała trochę niezdarnie kręcąc w rytm słów kluską trzymaną pałeczkami, która na koniec wylądowała w jej ustach. Trochę sosu zostało na jej górnej wardze powoli zaczynając palić, więc ją oblizała. Ostre jedzenie to coś co Hyojung, jak chyba większość koreańczyków, po prostu uwielbia - jednak co do rudej, ona jeszcze bardziej od ostrych potraw lubi ostro-słodkie smaki.
Dokończyła swoją porcję po czym wyciągnęła z siatki pudełko z odeng. Zadecydowała, że ddeokggochi zostawi sobie na potem, żeby mieć co zjeść w pokoju.
- Więc, jak nazywa się twój zespół, Oikawa-san? Opowiesz mi o nim coś więcej? - zapytała znów patrząc w twarz Hidefumiego i pogryzając fastfooda, równie smacznego co poprzedni posiłek. Ahjumma posiada jakieś naprawdę fajne przepisy, skoro Hyojung tak docenia jej jedzenie. Wychowana w otoczeniu ludzi gotujących w restauracji, ma dosyć wybredne kubki smakowe i może nie wybrzydza, ale potrafi obiektywnie skrytykować.

Wzruszył ramionami, zanim zaczął wpisywać kolejne znaki. Rozmawianie w ten sposób powoli przestawało być dla niego uciążliwe, chociaż nie mógł być pewien, co myślą na ten temat ludzie, z którymi się komunikował.
Tak to chyba najlepiej opisać.
On sam nie chciał żadnego współczucia ani nic podobnego. Stwierdzał fakty, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że szanse na pełną rekonwalescencję są całkiem duże i wcale nie znajduje się aktualniej w wybitnie krytycznej sytuacji. Najgorsze chwile minęły, wtedy, kiedy był jeszcze przed operacją i nawet nie wiedział, czy lekarze w ogóle będą w stanie przeprowadzić ten zabieg poprawnie. A jak na razie wszystko wskazywało na to, że jest na drodze ku lepszemu.
Miejmy nadzieję, bo niby wszystko się udało, ale dopóki nie odzyskam głosu, nie mam być czego pewien.
Wyjaśnił, zgarniając kolejny koreański przysmak z pudełka, które opróżnił nie wiadomo kiedy. Zupełnie przestało mu przeszkadzać, że właściwie został zaciągnięty do tego nieszczęsnego stolika, a nawet zaczynał dostrzegać plusy tej dziwacznej sytuacji. W końcu ile czasu można spędzać w towarzystwie tego samego osobnika? Shichirou musiał mu wreszcie zbrzydnąć, zwłaszcza, że przez ostatnie dni był od przyjaciela niemalże uzależniony, gdy wychodzili na miasto. Także taka odskocznia na pewno się przyda. Otworzył swoje pudełko tteokbokki, zachęcony wcześniejszą degustacją z talerza Koreanki.
Mówi ci coś „Butterfly Effect”?
Podsunął, dochodząc do wniosku, że to najprostszy sposób, żeby w jakiś sposób zapoczątkować rozmowę. Przecież byli jednym z najpopularniejszych zespołów nie tylko Japonii, ale i Azji ogółem, żeby nie powiedzieć najpopularniejszym, jeśli o scenę rockową chodziło. Może przez to, że w Kioto czy Tokio znali go praktycznie wszyscy, ciężko było mu uwierzyć, że jego imię (albo chociaż twarz) jest Hyojung zupełnie nieznane. Istniało też prawdopodobieństwo, że dziewczyna najzwyczajniej w świecie stwierdzi, że ją wkręca, ale to już inna sprawa.
Gramy rocka od lat, jeździmy po świecie… Zależy co chcesz wiedzieć, nie.