Księgarnia z antykwariatem

Rób w życiu to, co kochasz, a nie spędzisz w pracy ani jednego dnia - Oliver często słyszał te słowa od swojej wychowawczyni w szkole średniej i można powiedzieć, że nawet wziął sobie tę mantrę do serca. Rozumiał ją jednak na opak, bowiem w pracy faktycznie bardzo często robił to, co sprawiało mu przyjemność, jednak z jego faktycznym stanowiskiem miało to niewiele wspólnego. A i warto wspomnieć, że jego chwilowe pasje zwykle nie należały do szczególnie wymyślnych. Dziś na przykład postawił na budowanie domków z zapałek, choć obiecał szefowi, że postara się zrobić wreszcie porządek na dziale z fantastyką. Sterczenie przy półce i układanie książek w porządku alfabetycznym według autorów nie było jednak zbyt kuszącą alternatywą, kiedy mógł grzać stołek za ladą i chować się przed potencjalnymi klientami. Zresztą ruch był praktycznie zerowy: Oliver zdążył skonstruować już trzy łatwopalne minibudowle, a nikt w tym czasie nie wszedł nawet na krótki moment, choćby i przypadkiem. Nic więc dziwnego, że kiedy chłopak na chwilę wsparł głowę na dłoni, wsłuchując się w monotonne dźwięki muzyki płynącej ze sfatygowanego radia, zaczęła ogarniać go przemożna senność. Trwał tak sobie w błogim półśnie, zupełnie zapominając o tym gdzie się znajduje; niepomny tego, że lada chwila jego słodką drzemkę przerwać może bezlitosny dzwonek wiszący przy framudze drzwi wejściowych.

Dzwonek przy drzwiach, bezlitośnie zwiastujący nadejście nowego klienta, mimo swej zadziorności i bezczelności w tym nagłym przerwaniu ciszy, nie zdołał wzruszyć śpiącego Olivera. Nie był to zbyt dobry znak, w końcu ktoś bezkarnie zaczął kręcić się po sklepie, niezauważony przez nikogo. Tym razem na szczęście był to tylko nieszkodliwy klient, który nie zamierzał oddalać się z tego smutnego przybytku, nie płacąc za nabyte dobra. Ba! Postanowił nawet łaskawie obudzić śpiącego ekspedienta w dość brutalny, bo nagły sposób. Młody chłopak wzdrygnął się i trochę zbyt szybko wyprostował się na krześle, przypłacając to lekkimi zawrotami głowy. Trochę się wystraszył: głównie dlatego, że przez pierwszych kilka sekund nie był pewien, co się wokół niego dzieje. Prędko jednak dotarło do jego zmęczonego umysłu, że nadal jest tylko w pracy, a ta śmieszna persona, która przerwała jego drzemkę, to jedynie kolejny miłośnik wartości intelektualnej, prawdopodobnie szukający jakiegoś pokarmu dla duszy. A może jednak nie, skoro jego uwagę przykuły jedynie te biedne, proszące się o draskę domki...
- Czej, co..? - wymruczał niezrozumiale, zupełnie nie wpisując się w ramy uśmiechniętego i pomocnego sprzedawcy. Chyba jeszcze nie do końca się obudził, bo miał wrażenie, że ten koleś kogoś mu przypomina, jakby już go gdzieś widział. Nie mógł przyporządkować go jednak do twarzy żadnego z celebrytów, którzy przychodzili mu w tej chwili do głowy, a stałym klientem też z pewnością nie był. Pozostało mu po prostu porzucić na razie tę myśl i wrócić do rzeczywistości.
- Nie są na sprze... oh, nevermind - mruknął, obserwując jak małe miasto wali się pod naporem huraganu zafundowanego przez oddech Seojina. - Ma pan szczęście, że nie zostały jeszcze oddane do użytku. W przeciwnym razie mógł pan kogoś zabić - wypowiedział się w końcu pełnym zdaniem, przypomniawszy sobie przy okazji, że wypadałoby użyć grzecznościowej formy wobec nieznajomego i prawdopodobnie starszego od niego mężczyzny. Oczywiście tylko żartował, ale jego beznamiętny ton i spojrzenie tylko potęgowały wrażenie dziwaka, jakie sprawiał. Zaraz jednak zdawał się otrząsnąć z tego dziwnego transu, pożegnał się z resztkami snu i przypomniał sobie, że człowiek, będąc w pracy, powinien się tą pracą jakoś zająć. - W czym mogę panu pomóc?

Oliver nieraz już zastanawiał się, jak niektórzy ludzie to robią, że nieustannie są tacy radośni. On sam nie uważał siebie za szczególnie odstręczającego ponuraka, ale nie potrafił tak się szczerzyć do obcych mu ludzi i zarażać ich radością. Wydawało mu się to trochę sztuczne, a i mięśnie twarzy zaczynały go dosłownie boleć, gdy uśmiechał się zbyt długo. Dlatego też obserwował Seojina i zastanawiał się, co z nim jest nie tak; to zwykle wydawało się nieco podejrzane, kiedy ludzie byli zbyt szczęśliwi, ale może koleś miał tylko taki dobry dzień. Może znalazł piątaka na ulicy albo zdarzyło się coś równie mało istotnego i tyle wystarczyło mu do uśmiechu.
- To mogłoby być ciekawe, chętnie bym popatrzył, ale zaprószanie ognia w tym otoczenia nie jest chyba dobrym pomysłem - mruknął z umiarkowanym rozbawieniem, przy okazji omiatając spojrzeniem otaczające ich książki. O tak, to by się świetnie paliło, marzenie każdego piromana. Tyle że Oliver piromanem nie był i nie uśmiechała mu się też śmierć pośród rozżarzonych stronic książek, które na co dzień sprzedawał.
Już zaczął zastanawiać się, jaką książkę mógłby polecić na ewentualny prezent, kiedy klient zaskoczył go po raz kolejny. Chłopak odchylił się nieco do tyłu, aby nie znaleźć się zbyt blisko mężczyzny, ale nie spuszczał z niego zdziwionego wzroku. Tonacja rozmówcy, jego mimika i dziecięca wręcz ekscytacja tematem wskazywała na jedno: koleś mówił zupełnie poważnie o tym stadionie. Trzeba było z tego jakoś wybrnąć.
- Raczej nie sądzę... Nie mam uprawnień na tak duże obiekty - wyjaśnił. Po prostu nie umiał budować z zapałek niczego poza klockowatymi domkami i raczej nie planował w najbliższym czasie poszerzać swojej wiedzy na ten temat. - Mogę polecić jakąś książkę. To dla jakiegoś przyjaciela, tak? Ile mniej więcej ma lat? Czym się interesuje? - spytał, podnosząc się ze swojego wygodnego miejsca i podchodząc do półki z fantastyką. Tej samej, którą miał dzisiaj uporządkować. - Może coś nie z tego świata?