Sala treningowa #04U

Miho planowała ten dzień naprawdę długo. Chciała, żeby wszystko było idealnie przez wzgląd na to, że naprawdę Sungjoona lubi i chce żeby był szczęśliwy. Oczywiście zrobiłaby niespodziankę również Namjoonowi, ale że opuścił wytwórnie to nic tak naprawdę nie może zrobić poza osobnym małym przyjęciem dla drugiego bliźniaka, który owszem - był trochę wkurzającego ale jego też lubiła nawet pomimo swojego lovelasowego charakteru.
Wszystkie potrzebne rzeczy przytaszczyła do jednej z piwnicowych sal. Tam zajęła się wystrojem, odpowiednim światłem i przede wszystkim wygodą która w tym wypadku była potrzebna. Nie szkodzi, że jest kanapa. Przy kanapie rozłożyła ogromny koc a na niego porozrzucała kilka poduszek. Prezent dla chłopaka skutecznie ukryła pod innym kocem, który dodatkowo zasłaniała kanapa. Mnóstwo światełek które obtaczały nie tylko kanapę ale i koc i ścianę.. no były rozwieszone wszędzie gdzie się dało.
Miho naprawdę się napracowała, żeby niespodzianka się udała. Gdy wszystko było przygotowane poszła wziąć prysznic i się jakoś ładnie ubrać. Wysuszyła włosy i upięła różową wstążkę, pozbierała przekąski i szybko poszła do sali. Wzięła zapasowe klucze, tak żeby zamknąć się od środka. Te normalne wisiały na swoim miejscu. Po upewnieniu się, że niczego nie brakuje napisała smsa do Sungjoona, czy może przyjść do sali.
Schowała się razem z tortem za sofą i czekała.

Sungjoon mógłby pozazdrościć Miho, że ta ma tyle czasu, żeby planować niespodziankę dla niego, z okazji jego urodzin, o których nawet sam zapomniał! Przez ten ogrom pracy i ciężkich treningów przed debiutem nie miał nawet kiedy porządnie się zastanowić, jaki dzisiaj jest dzień. No a jeszcze dodatkowo nadal był nieco przybity odejściem brata z wytwórni. Niby rozumiał, że jego bliźniak tak woli, a cała presja dotarcia do debiutu była nie dla każdego do wytrzymania, to jednak miał mu nieco za złe, że ten go zostawił. W końcu to był pomysł starszego Kanga, żeby iść na przesłuchanie, a teraz tak po prostu się poddał! Wiadomo, że nie powiedział mu tego wszystkiego, to jednak jego brat na pewno wyczuł, jak czuje się jego młodszy bliźniak i że jest mu po prostu w kij przykro z tego powodu.
Z tak dołującymi myślami schodził powoli schodek, po schodku, żeby móc zejść do podziemnej części wytwórni, bo właśnie tam umówił się ze swoją małą księżniczką. Nawet nieco cieszył się z tego spotkania, bo ostatnimi czasy nie miał zbytnio czasu, żeby móc umówić się z Miho na konkretną godzinę, w konkretnym miejscu. Przeważnie albo mijali się na korytarzu, albo pisali do siebie smsy, żeby mniej więcej wiedzieć, czy druga osoba w ogóle jeszcze żyje!
Sądził, że dziewczyna chce się po prostu spotkać, ot tak, bez szczególnego powodu. Dlatego, kiedy już wszedł do pomieszczenia i, po zapaleniu światła, usłyszał głośne NIESPODZIANKA, to aż cofnął się o krok, wydając przy tym zszokowane sapnięcie.

Japonka miała mnóstwo czasu i nie miała pomysłów jak sobie to wszystko zagospodarować. Niby ćwiczenia w wytwórni to dobry pomysł.. jednak ona póki co nie miała siły na robienie czegokolwiek innego. Takie nagłe wypalenie zawodowe, którego musi błyskawicznie się pozbyć. Ma tylko nadzieje, że prędzej jej nie wyrzucą z wytwórni, niż to nastanie.
Miho jak najbardziej rozumie co czuje Sungjoon, na pewno nie będzie mu teraz łatwo, dlatego dziewczyna naprawdę chce sprawić, że czas jaki chłopak spędzi będzie w miarę szczęśliwy. Dlatego mniej więcej zrobiła tą niespodziankę, żeby mu w jakiś sposób poprawić humor.
Miho siedziała ukryta z delikatnym, podekscytowanym uśmiechem. Chciała zobaczyć jego minę. Gdy usłyszała szmer na korytarzu zaczęła cicho odliczać. Była praktycznie pewna, że był to Sungjoon, a nie powinna. Klucze były ogólnodostępne więc każdy mógł je sobie wziąć. Mimo to jednak przygryzła delikatnie dolną wargę i wyjrzała zza kanapy żeby sprawdzić czy to rzeczywiście on... i miała racje. Gdy tylko zapalił światło dziewczyna wyskoczyła krzycząc głośno "niespodzianka"
- Saengil chukha hamnida, saengil chukha hamnida, Sarang ha neun Sungjoon-ah, Saengil chukha hamnida! - zaśpiewała melodyjnie trzymając w dłoniach niewielki, czekoladowo truskawkowy tort. Podeszła do niego powolutku. - Wszystkiego najlepszego, oppa~ - powiedziała, szeroko się uśmiechając.

Sungjoon żadnym tchórzem nie był, niech to nikomu nawet nie przejdzie przez myśl! Naprawdę, bez zastanowienia odpowiedziałby, że nie obawia się on niczego, a oglądanie horrorów w samotności jest mega fajne; to jednak, kiedy usłyszał ten krzyk w ciemności, to serio się zaniepokoił, żeby nie użyć innego słownictwa, które mogłoby boleśnie ugodzić w jego męską dumę. Więc proszę, żeby nikt mu tego nigdy nie wypomniał, bo się obrazi! Po prostu nie lubił, jak coś mu nagle wyskakiwało, gdy się tego w ogóle nie spodziewał. Chociaż taki rodzaj niespodzianki, jaki zafundowała mu jego mała przyjaciółka był niesamowicie przyjemny!
- Jeju, dziękuję~! - Roześmiał się, po części czując się nieco niezręcznie. Jakoś w ogóle się tego nie spodziewał i nie do końca wiedział, jak ma zareagować. No ale przecież się z tego cieszył, i to bardzo! Więc zaraz zamknął oczy, pomyślał krótkie żeby nadal było tak dobrze, jak jest teraz i zaraz zdmuchnął świeczki, które jeszcze sekundę temu świeciły się nad tortem. Kiedy był mały, to jego życzenia były bardziej konkretne, jak na przykład nowe rolki, rower czy też pogodzenie się z bratem, gdy akurat wtedy byli nieźle skłóceni. Teraz stwierdził, że rzeczy materialne nie są warte, by marnować na nie urodzinowe życzenie, a na swoje życie nie miał co narzekać. Może i było mu źle z powodu odejścia brata, to jednak nadal go miał! I to całkiem niedaleko, więc na to też nie powinien narzekać. Przecież niewiele go dzieli od debiutu, ma przy sobie przyjaciół, robi to, co sprawia mu przyjemność, więc czego tu chcieć więcej?!
- Od dawna to planowałaś? - Wyciągnął dłoń, żeby pogłaskać ją po głowie, jak w sumie często robił. Czasami, żeby przypomnieć jej o tym, że jest niska.

Nikt tu przecież nie mówi, że Sungjoon jest tchórzem, a Miho nie chciała w żadnym wypadku go przestraszyć. Ona tylko chciała mu zrobić cudowną niespodziankę, żeby mu było dobrze na sercu, żeby był szczęśliwy i żeby poprawić mu humor. Spójrzcie tylko na nią, przecież to małe, niestraszne stworzonko które można przytulać, głaskać i pieścić na wiele różnych sposobów. Oczywiście, żeby wszystko było ładnie musiała wyskoczyć z tej ciemności, oraz zawołać swoim słodkim głosem "niespodzianka", bo bez tego te maleńkie przyjęcie na dwie osoby nie można nazwać właśnie niespodzianką.
Widząc reakcję chłopaka - dziewczyna sama się szeroko uśmiechnęła. Była z siebie zadowolona, a co. - Od jakiegoś czasu. - stwierdziła z uśmiechem dając się głaskać. Bardzo lubiła jego dotyk. Uklękła na ziemi gdzie też pokroiła tort i nałożyła im na talerzyki. Poklepała miejsce obok siebie.
- O jakim życzeniu pomyślałeś, oppa? - zapytała patrząc na niego i przechylając uroczo głowę. Miho była trochę ciekawska, ale jeśli jej nie powie najwyżej będzie się nad tym rozwodzić aż w końcu sobie odpuści. I tak w ogóle to była ciekawa czy tort będzie mu smakować.

Naprawdę trudno mu było uwierzyć, że dziewczynie chciało się marnować swoje wolne chwile na jego osobę, żeby zrobić mu tak przecudowną niespodziankę, której naprawdę ani trochę się nie spodziewał, więc, jak widać, wyszła jej ona idealnie! - Jesteś naprawdę niesamowita, Księżniczko. - Zaśmiał się, siadając przy jej boku. Nie miał żadnych oporów przed nazywaniem Miho na różne, pieszczotliwe sposoby, ponieważ od dawna to robił, a dla nich miało to jedynie czysto-przyjacielski wydźwięk. A na pewno dziewczynie było wtedy miło, kiedy była nazywana w ładny sposób, a nie jedynie po imieniu.
- Przykro mi, ale nie mogę ci powiedzieć. Podobno to przynosi pecha, a w dodatku przez to może się nie spełnić. A za bardzo mi zależy na tym życzeniu, żeby je stracić... No a poza tym, to nieco żenujące, więc lepiej, żebyś nie wiedziała. - Machnął lekceważąco ręką, chcąc dać jej do zrozumienia, że nie jest to nic ważnego zachodu, a Sungjoon i tak jej nie powie, co takiego sobie pomyślał, kiedy zdmuchiwał świeczki. - Jaki to jest smak? - Spytał jeszcze, zanim wbił łyżeczkę w tort, kierując go w stronę swoich ust.

Dlaczego Sungjoon uważał przygotowanie tej całej niespodzianki za zmarnowanie czasu? Chyba wszyscy doskonale już o tym wiedzą, że dla japonki młodszy bliźniak był najważniejszym mężczyzną na świecie nawet jako przyjaciel. Pewnie gdyby Miho cudem znalazła jakiegoś chłopaka to i tak na pierwszym miejscu na podium zawsze stał by Kang. Sytuacja w jakiej znajduje się chłopak była jej znana, co tylko bardziej zmotywowało Miho do działania. Po prostu chciała go uszczęśliwić, to tyle. A czy się udało? Patrząc teraz na niego to był całkiem zadowolony z przygotowanej dla niego niespodzianki.
- Aaaw, arigatou. Cieszę się, że Ci się podoba. - powiedziała z uśmiechem, wciskając gdzieś w wypowiedź swój ojczysty język. Właściwie, to na tym się nie skończy, bo jeszcze czeka na Sungjoona prezent. Naprawdę duży prezent, dla którego Miho strasznie się nabiegała, żeby go zdobyć, no. Potem natomiast wydęła dolną wargę i spojrzała w ziemię.
- Rozumiem, nie chcesz stracić swojego życzenia. - kiwnęła głową i westchnęła cicho. Naprawdę chciała poznać jego marzenie, acz potrafi też odpuścić, więc tylko się uśmiechnęła i zanurzyła łyżeczkę w tort, oddzielając odrobinę od reszty. - Czekoladowo-truskawkowy, mam nadzieję, że będzie Ci smakować. - spojrzała na niego i zjadła kawałeczek. Był bardzo dobry, nie przesadnie słodki i rozpływał się w ustach. - Mmm, pychota! - powiedziała kołysząc ramionami w zachwycie i spojrzała na chłopaka, chcąc zobaczyć jego reakcję. Oby mu smakowało..

Nawet, jeśli ten tort byłby najbardziej niedobry na świecie, to Sungjoon i tak nie narzekałby na niego, tylko zjadłby go z najszerszym uśmiechem na ustach, bo przecież dziewczyna włożyła w niego swój czas i pewnie całe serce, byleby tylko sprawić przyjemność przyjacielowi. Przecież liczą się chęci i starania, prawda? Jednak nie musiał on „cierpieć”, bo okazało się, że z Miho jest naprawdę niezła pani cukierni i wyszło jej to bezbłędnie. Chłopak tylko pokiwał z uznaniem, mrucząc przy tym cicho z zadowolenia i zaraz pochłonął kolejną porcję. Wiadomo, że mężczyźni jedzą więcej i szybciej, kompletnie nie przejmując się tym, że mogą wyglądać wtedy nieatrakcyjnie, więc już po niecałych dwóch minutach położył na bok pusty talerzyk.
- Łaaaaaał! – Krzyknął głośno, zaraz się z tego śmiejąc. – Mógłbym go jeść codziennie! Załatwisz mi to? Będziesz mi każdego dnia dawała taki kawałek, co? Bo przecież od tak niewielkiej ilości nie przytyję, więc mógłbym je jeść. – Stwierdziłem, zaraz kładąc się na podłodze, żeby wszystko mi się ładnie ułożyło w brzuchu. – Zostajemy tutaj czy wolisz, żeby twój ukochany oppa cię gdzieś zabrał? – Podłożyłem ręce pod głowę, żeby mieć na nią lepszy widok.

Miho miała wiele zalet. Potrafiła szyć, rysować, gotować, przygotowywać desery. Ogólnie to cała rodzina jej mówi zawsze, że jej przyszły mąż będzie ogromnym szczęściarzem. Będzie miał śliczną żonę z bogatymi umiejętnościami zarówno kulinarnymi, jak i wokalnymi, tanecznymi a nawet aktorskimi. Dziewczyna była niezwykła; urocza. Kiedy pojawiła się w wytwórni miała siedemnaście lat. Urzekła pewnie wielu swoim uroczym zachowaniem i choć nadal jest jaka jest, to w oczach kilku osób stawała się kobieca. Uśmiechnęła się szeroko widząc reakcję chłopaka na jej tort. Cieszyła się, że mu smakuje, przez chwilę w sumie bała się, że jego kubki smakowe się zmieniły i się znacznie skrzywi ale tak się nie stało.
- Oppa, cieszę się, że Ci smakowało, jinjja! - powiedziała z uśmiechem, kładąc dłonie na policzkach. Nieco się w sumie zawstydziła, bo była z oppą tak blisko i każdy jego szczęśliwy i podekscytowany okrzyk przyśpieszał jej bicie serca. Nawet w tym momencie miała wrażenie, że jej serce wyskoczy z klatki piersiowej. Podniosła łebek wyrwana z zamyślenia przez jego pytanie. - Możemy w sumie iść gdzieś tylko... - Prezent! Właśnie! Miho odłożyła talerzyk z odrobinę podzióbanym ciastem i wstała.
- Sungjoon-ah, zamknij oczy. - powiedziała wlepiając w niego swoje smoliste ślepia i gdy je zamknął upewniła się, że nic nie widzi. Po cichu podeszła do kanapy za którą ledwo został schowany pluszowy miś dla chłopaka. Z cichym westchnięciem spróbowała go podnieść... ale że był większy od niej, to pluszowy Baymax przylegał do pleców dziewczyny, podpierając się o nią. - Oppa, wszystkiego najlepszego! Poznaj swojego nowego przyjaciela! - powiedziała z szerokim, słodkim uśmiechem.

O tej porze dnia sale były albo całkowicie puste, albo wręcz przeciwnie, pełne trainee. Na szczęście Taemin rozmyślnie zarezerwował jedną tylko dla siebie. Nie by planował wykorzystywać ją poderwania lub obciągnięcia Mingowi. Te pomysły pojawiły się zaledwie parę minut wcześniej, kiedy to zaczepił wcześniej wspomnianego na schodach palacza.
Taemin sam nie rozumiał w sumie dlaczego tak strasznie ciągnie go do chłopaka. Ming był tak cholernie interesującą, wredną i zamkniętą w sobie osobą, że działał na Tae jak światło na ćmę. Co lepsze Taemin spotkał na swojej drodze mnóstwo podobnych charakterem Mingów i jakoś nigdy nie odczuwał większej chęci do socjalizowania się z nimi. Zresztą sam był niejednokrotnie za takowego uważany. Może to ze względu na taniec? A może coś innego? Sam nie wiedział.
Wyzwanie rzucił od tak dla zabawy, przekonany że Du raczej w stu procentach propozycję odrzuci, albo jeszcze go zwymyśla. W szoku więc obserwował jak ten energicznie zmierza ku salom tanecznym, a rzucone słowo "czwórka", jedynie kiwa głową. Gdy byli już w środku i powoli się rozgrzewali, Taemin beznamiętnie obserwował go w lustrze. Ming dbał o to by każda jego część ciała była dobrze rozgrzana nie to co niedoświadczeni tancerze których widywał a to był dobry znak.
- Możesz wybrać pierwszą piosenkę - rzucił, wskazując na komputer w rogu, a potem powoli zsunął się na ziemie do szpagatu i zaczął się rozciągać. Skłon w przód w bok jeden, potem drugi i od nowa, a później druga noga. Gdy był już rozgrzany a chwili namysły zrzucił siebie bluzę zostając jedynie w kolorowym podkoszulku, znacznie wygodniejszym i czekał na pierwszą piosenkę i pierwszy bit.

Teoretycznie Ming nie powinien narzekać na to jakby ktoś próbował mu obciągnąć w jakiejś pustej sali, ale raczej patrząc na Taemina jakoś nie odczuwał jakiejś wielkiej chęci by zostać obciągniętym choć chłopak miał niezwykle zmysłowe wary-obciągary. Wracając jednak do właściwego tematu Chińczyk był bardziej niż chętny do tego, żeby pokazać mu kto jest prawdziwym samcem alfa i rządzi na sali tanecznej. Musiał przedstawić się z jak najlepszej strony i udowodnić paniczykowi, że może i ten sobie podrygiwał od dziecka, ale liczy się przede wszystkim ilość włożonej w kształtowanie swojego ciała i ruchów praca, a w tym względzie Ming z pewnością nie ustępował nikomu i wielkim wysiłkiem kreował swoje umiejętności, by osiągały jak najwyższy z możliwych poziomów.
Mógł się teraz wykazać i nie zamierzał odrzucić ku temu okazji. Znajdując się już na sali zadbał o to, by odpowiednio się rozgrzać, ignorując przy tym zrzucającego z siebie bluzę Lee, który również przystąpił do rozciągania i zestawu ćwiczeń stosowanego przed każdą taneczną sesją.
Uśmiechnął się nieco złośliwie, gdy usłyszał komentarz o tym, że może wybrać piosenkę jako pierwszy. Już chciał rzucić jakieś sarkastyczne panie przodem i odstąpić swoje miejsce Taeminowi, ale postanowił, że jednak skorzysta z okazji i zaserwuje mu utwór, którego zapewne chłopak nie znał. Cóż nie posądzał go o znajomość nieco cięższych brzmień i dlatego uznał, że wybrana przez niego piosenka sprawi mu nieco problemów.

Ming najprawdopodobniej przeliczył się myśląc, że wybrana muzyka Taemina zgasi. Wręcz przeciwnie choć fakt faktem chłopak wolał nieco szybsze kawałki, praktycznie wychował się na rocku i metalu. Choć początkowo tylko jako sprzeciw i zniechęcenie rodziców, później gatunek naprawdę pokochał. Piosenka była jednak lekkim wyzwaniem, szczególnie że jej nie znał. Pozwolił jednak by ciało samo znalazło drogę. Najpierw okrężne ruchy głową, później ręce i biodra a później szło już z górki. Ważne było aby nie stracić rytmu i nie zaciąć się na bardziej skomplikowanym momencie. Nie pozwolił sobie jednak na to aby Ming miał okazje wyłapać momenty zawahania.
Była to jednak dla Taemina przede wszystkim zabawa i gdy podłapał refren, śpiewał razem z wokalistą pozwalając ciału decydować za niego. Elementy robo tańca, nagłe znieruchomienia. To wszystko trzymało się kupy i tworzyło całość. Spowolnione, miękkie ruchy tułowia połączone z biodrami. Wydawało mu się ze nie było tak źle. Przynajmniej nie pogubił rytmu i choć był pewny, że Ming raczej na pewno skrytykuje jego wyczyn, nie przeszkadzało mu to szczególnie. Gdy piosenka się skończyła, uśmiechnął się do swojego własnego odbicia w lustrze i spojrzał na Minga.
- Co to za zespół? Całkiem spoko nuta w moim stylu - podszedł do laptopa, przyglądając się tytułowi, po czym przez kilka sekund zastanowił się nad wyborem piosenki.
Oczy zapaliły mu się diabelsko.
Dojedzie go cancanem.
Szybko odnalazł poszukiwany przez siebie utwór w youtubie i już po chwili znana przez cały świat melodia rozległa się w pomieszczeniu. Taemin dumny z siebie stanął niedaleko Minga i z uwagą zaczął go obserwować. I co teraz panie " ja umiem tańczyć lepiej niż bóg".