Son Gain

Czy moje życie można uznać za ciekawe? Nie mnie to oceniać, chociaż moim zdaniem, nie dzieje się w nim nic spektakularnego. Jestem tylko niskim, trochę zagubionym w życiu i świecie dzieciakiem.
Ale dobrze byłoby zacząć od początku, prawda?
Urodziłam się 20 września 1993 roku w Seulu, jako trzecie dziecko Kim Mijung i Son Donghyuka. Posiadanie dwóch starszych braci raczej nie pomogło mi zostać grzeczną, słodką dziewczynką, jakiej pragnęli rodzice. Zamiast bawić się lalkami i pomagać mamie w kuchni wolałam wspinać się na drzewa, grać w piłkę i robić jakieś psikusy. Założona tył na przód bejsbolówka i pozdzierane kolana były moim znakiem rozpoznawczym. W wieku pięciu lat straciłam swój długi, gęsty warkocz - obcięłam go sama, stojąc przed lustrem w korytarzu, używając do tego nożyc do drobiu, które znalazłam w kuchni. Oczywiście zostałam skrzyczana za to, że postanowiłam pobawić się we fryzjera, ale zbytnio się tym nie przejęłam. Od tamtej pory włosy próbowałam zapuścić tylko raz, jednak wyglądałam okropnie i znów samodzielnie je skróciłam. Wielokrotnie słyszałam, że daję zły przykład swojej młodszej siostrze, jednak jakoś nigdy nie zauważyłam swojego wpływu na jej zachowanie czy sposób bycia.
Podczas okresu dorastania ciągle nosiłam się jak tomboy. Mimo tego nie zachowywałam się tak chłopięco jak w dzieciństwie - doroślałam i próbowałam za wszelką cenę odnaleźć siebie.
I odnalazłam.
Mniej więcej w szesnastym roku życia, niedługo po tym, jak z pomocą siostry nabyłam kolczyk w wardze. Właśnie wtedy zakochałam się pierwszy raz w życiu, ku mojemu zdziwieniu - w dziewczynie. Była w mojej klasie, dużo rozmawiałyśmy, można nawet powiedzieć, że byłyśmy przyjaciółkami, więc nawet nie zastanawiałam się, czy powiedzenie jej o swoich uczuciach będzie na miejscu. Jak się okazało - nie było, a panna, którą uważałam za najlepszą przyjaciółkę powiedziała wszystkim o tym, że jestem homoseksualna. Z jednej strony nawet mi to pasowało, ponieważ nigdy nie lubiłam ukrywać się ze swoją osobowością, z drugiej natomiast czułam się niekomfortowo z tym, jak zaczęłam być traktowana. Kiedy rodzice o wszystkim się dowiedzieli zdecydowali o przeniesieniu mnie do innego liceum, kłótnie w domu były obowiązkowe w tym temacie. Wraz ze zmianą szkoły zmieniłam swój styl - najpierw stałam się dziewczęca, później coraz bardziej kobieca. Zrobiłam to głównie po to, żeby nie wzbudzać niczyich podejrzeń, jednak mój nowy wygląd bardzo mi się spodobał.
Jak zostałam trainee w BNS?
Muzyka od zawsze w jakiś sposób mi towarzyszyła, mimo tego, że nigdy nie uczyłam się grać na różnych instrumentach. Po prostu bardzo lubiłam śpiewać i robiłam to dość często. Pierwsze dwie audycje na jakich byłam, to totalne niewypały, udało się dopiero za trzecim razem, w BNS właśnie. Na te przesłuchania poszłam bez wcześniejszych przygotowań, to była spontaniczna decyzja. I dostałam się.
Czy od tamtego czasu moje życie jakoś mocno się zmieniło?
Chyba nie. Na pewno więcej czasu niż dotychczas poświęcam na śpiew i naukę tańca, ale nie jest to dla mnie mocno uciążliwe. W końcu robię to, co naprawdę kocham.

Jestem raczej przyjacielska i otwarta. Często zdarza mi się robić coś nieprzemyślanie, przez co później zdarza mi się żałować swoich czynów. Jeśli jednak chodzi o coś poważnego, zawsze muszę dokładnie zastanowić się nad działaniami jakie chcę podjąć.
Kiedy miewam huśtawki nastrojów, czasami nie znoszę ludzi lub wręcz się ich boję. Dochodzą do tego lekkie załamania nerwowe. Nie jest to jakoś mocno uciążliwe i na szczęście szybko przechodzi.
Przez to, jak bardzo jestem aktywna nie znam czegoś takiego jak nuda. Nigdy nie siedzę z pustymi rękami, zawsze muszę coś robić, nawet jeśli jest to tylko zabawa z moim szopem.
Od czasów liceum trochę się zmieniłam i teraz, jeśli zostanę zraniona przeżywam to przez dość długi czas. Jestem dosyć pamiętliwa w kwestiach krzywd wyrządzonych mnie, czy mojej rodzinie, lecz byłabym w stanie udzielić pomocy nawet osobie, która żywi do mnie niechęć.
Zazwyczaj nie mówię zbyt dużo, ale jeśli się rozgadam, to mam trudności z przerwaniem opowieści.

Interesuję się wieloma rzeczami, najbardziej jednak muzyką i zwierzętami. Od czasu w którym dołączyłam do BNS napisałam kilka własnych piosenek, jednak to prędzej nazwałabym pracą niż zainteresowaniem. Tak czy inaczej, nawet nie wychodzi mi to jakoś mocno źle. Taniec moją pasją również nie jest, aczkolwiek daje mi wiele radości. Jeśli o zwierzęta chodzi... Kto ich nie lubi? Zawsze marzyłam o posiadaniu jakiegoś sierściucha, a kiedy marzenie się spełniło, okazało się, że z szopicą zwaną Haneul dogaduję się lepiej niż z niektórymi ludźmi. Przynajmniej mam pewność, że nikomu nie wypaple moich sekretów. Poza opiekowaniem się szopem, można powiedzieć że zajmuję się również bezdomnymi kotami mieszkającymi w okolicy, które regularnie dokarmiam. Przez posiadanie Haneul i niezbyt duże mieszkanie nie mogę pozwolić sobie na kolejne zwierzę.

» Mam trójkę rodzeństwa - starsi bracia (którzy są bliźniakami) to Kangin i Jongin, natomiast moja młodsza siostra to Hyein.
» W dzieciństwie prawie złamałam kręgosłup przy jednym z wielu upadków z drzewa.
» Panicznie boję się pająków i węży.
» Od zawsze marzyłam o zwiedzeniu całego świata.
» Uwielbiam oglądać horrory. W nocy. Podczas burzy.
» Dwa lata temu zaadoptowałam szopa pracza. A raczej szopicę. Ma na imię Haneul i nie zamieniłabym jej na żadne inne zwierzę.