Kwon Yeobi

U Kwonów na przekór powszechnie przyjętym prawdą, to drugie dziecko było tym nie planowanym. Po pulchnej Yeonie o słodkim głosiku na świat przyszedł drobny Yeobi, krzykliwy posiadacz wystraszonych oczu. Waleczny w duszy, zaś spokojny i nieśmiały na zewnątrz, w oczach matki był prawdziwym skarbem, kochanym synkiem, którego zawsze chętnie zabierała na treningi szermierki, początkowo marząc, aby chłopiec rozwijał się ukierunkowany na ten sport przez nią, później rezygnując z tych wielkich planów. Po Yeobim urodził się jeszcze Yunho, mniej pulchny niż siostra, lecz nadal okrąglutki szkrab, odważnie wspinający się po szafkach, gdy tylko nauczył się chodzić. Tak mniej więcej wyglądała rodzina Kwonów.
W porównaniu z rówieśnikami, Yeobi nie dzielił się swoim uśmiechem tak często. Nieśmiały, zawsze siadający w ostatniej ławce w kącie, nie chciał zwracać na siebie dużej uwagi. Daleko było mu do szkolnej gwiazdy, tylko nieliczni nauczyciele kojarzyli jego imię. Jeśli w czymś się wyróżniał to tylko dzięki wysokim wynikom w nauce. Zdobywał najlepsze możliwe oceny, jednocześnie nie pchając się do konkursów czy też do odpowiedzi. Za każdym razem, gdy zmuszony był do stanięcia przed tablicą zamieniał się w ludzką piwonię, czerwony od palców u nóg aż po czubki uszów.
Koło dziesiątego roku życia siostra siłą, bez wiedzy rodziców zaciągnęła go na próbę do miejskiego uczniowskiego teatru. Potrzebowali dziecięcych aktorów o typowej, koreańskiej urodzie, a Yeobi nadawał się idealnie. Nie do końca spodobało mu się wcielanie w wyznaczone role, w czasie spektaklu aż dwa razy zapomniał tekstu i raz niemal się rozpłakał, jednak z drugiej strony scena bardzo go przyciągała. Jak każde dziecko zamarzył o sławie, o byciu podziwianym przez miliony, o byciu niepowtarzalnym i pełnym pasji w tym co robił. Kiedy odkrył, że chce tańczyć? Sam nie był pewien, tak wyszło. Mijały lata, on w tym czasie coraz częściej występował z tamtejszą grupą tańca współczesnego, ucząc się nowych technik i nabierając doświadczenia. Po trzech latach treningów wygrał mistrzostwo Korei solistów w swojej kategorii wiekowej. Dwa lata później, stając się liderem, doprowadził do mistrzostwa całą swoją grupę, zdobywając pierwsze trofeum tego rodzaju dla Ulsan. Od trzynastego roku życia cztery razy zdobył złoto, aż do czasu gdy jako siedemnastolatek otrzymał propozycję występu w musicalu u boku wielu sławnych artystów z kraju i zagranicy. Musiał jednak podszkolić swój śpiew i choć pomimo wielu godzin spędzonych na ćwiczenia, występ nie wyszedł tak jak marzył, nagranie z jego solówką obiegło internet, wkrótce trafiając również do telewizji. Właśnie wtedy ktoś zaproponował mu dołączenie do BNS. Byc może wtedy jeszcze nie kochał muzyki tak bardzo jak tańca, ale jego serce samo uciekało w stronę wytwórni, jakby podświadomie wiedział, że tam jest jego miejsce. W tym przekonaniu upewnił go tylko fakt, że dostał się za pierwszym podejściem. Właśnie tak zaczęła się jego podróż w świecie show biznesu, z ciągle rosnącą miłością do muzyki w sercu.

Początkowo nieśmiały, chowający się za maminą spódnicą chłopiec wyrósł na dojrzałego, odważnego młodego mężczyznę, świadomego swojej wartości i swoich możliwości. Nigdy nie pchał się jednak w światła reflektorów, to się nie zmieniło. Od zawsze marzył o byciu zauważonym dzięki swoim umiejętnościom i ciężkiej pracy. Nade wszystko ceni sobie niezależność. Dorastał kochany, dlatego czasami dziecinnie żąda uwagi od najbliższych, jednak nie chciałby, aby ktokolwiek kiedykolwiek decydował o jego życiu czy też zmuszał go do czegoś. Woli robić wszystko na swój własny, zawiły sposób, po drodze gubiąc się wiele razy i popełniając tysiące błędów, by na samym końcu czuć po prostu, że nie stał bezczynnie, a to co osiągnął, osiągnął własnymi rękoma. Choc nie widać tego na pierwszy rzut oka, jest bardzo opiekuńczy. Ta cecha jednak nie objawia się ganianiem za przyjaciółmi, prosząc ich, aby założyli czapki czy cieplej się ubrali. Woli robić drobne, na pozór niezauważalne rzeczy, które ułatwiają innym życie. Czasami martwi się o nich bardziej niż o siebie. Zdarza mu się wręcz przekornie okazywać pozytywne uczucia drażniąc się z najbliższymi i swobodnie żartując. Z drugiej strony jednak lubi się kłócić i czasami sam te kłótnie prowokuje. Są to jednak małe sprzeczki, których rzadko kiedy żałuje i za które niemal nigdy nie przeprasza. W jakimś stopniu jest buntownikiem, który nie godzi się na panujące zasady i rządzące światem prawa. Jest emocjonalny, dlatego wszystkie jego opinie i działania naznaczone są silnymi wpływami uczuć w najczystszej postaci, od szczęścia do gniewu. Yeobi to również marzyciel. Często zdarza mu się odpływać i śnić na jawie, mimo że zdaje sobie sprawę jak nieodpowiednie jest to w niektórych sytuacjach. Charakter człowieka jednak nie zmienia się zbytnio przez całe życie, dlatego on na siłę nie stara się być kimś innym. Nie lubi pewnych cech swojego charakteru, ale i tak nie może nic na to poradzić.

Od tańca się zaczęło i to taniec przez większą część życia kochał najbardziej. Zna podstawy baletu, tańca towarzyskiego, a nawet stepowania. W tej dziedzinie jest szalenie utalentowany, ma naturalne wyczucie rytmu, piękne stopy i tak pożądane miękkie kolana. Do tego zgrabna, szczupła sylwetka, która świetnie prezentuje się na scenie sprawia, że gdy występuję zwraca na siebie uwagę każdego. W pewnym momencie pokochał również śpiew i choć wie, że jego technika nie jest idealna, zdaje sobie sprawę, że ma dobry głos z mnóstwem potencjału i chce się rozwijać właśnie w tym kierunku. W końcu po to dołączył do BNS. Poza tym uwielbia grać w tenisa. To i szermierka, którą dzięki matce również przez jakiś czas amatorsko trenował, to jego ulubione sporty, które notorycznie ogląda. Nie ma więcej zainteresowań, którym tak bardzo się poświęca, ale lubi również gotować i piec. Zupełnie nie pasuje to do jego wyglądu ani do imagu, który widzą inni, ale w kuchni jest prawdziwym mistrzem. Master Chef się chowa. Poniekąd interesuje go także moda i sztuka performance, ale nie spędza czasu przeglądając kolorowe pisemka czy strony internetowe, nie poluje też na najnowsze torby Balenciagi. Jako dziecko próbował aktorstwa, lecz tak naprawdę zainteresowało go to, co się dzieje po drugiej stronie kamery. Ma obszerną wiedzę na temat filmu i w przyszłości chciałby pójść na studia z tym właśnie związane.

- Zdarza mu się nadużywać niecenzuralnego słownictwa, ale nigdy nie pozwoli, aby jego młodszy brat przeklinał w jego towarzystwie. Ani w ogóle.
- Zdaje sobie sprawę, że to nielegalne, ale uwielbia wyścigi samochodowe. Tak, sam brał w nich udział, pomimo że jest niepełnoletni. Złamał prawo nie raz, wbrew pozorom i świetnym ocenom nie jest aniołkiem.
- Za to od nikotyny trzyma się z daleka. Nie lubi tego zapachu, niesamowicie go to drażni. Alkohol to inna sprawa.
- Nigdy nie miał dziewczyny, chłopaka ani nawet zwierzątka.
- Notorycznie wymyśla ludziom głupie przezwiska i używa ich pomimo licznych skarg, protestów, a nawet błagań, aby wreszcie przestał.
- Wie, że jest świetnym tancerzem, nagrody mówią same za siebie, jednak nie dołączył do wytwórni, aby stać się idolem znanym tylko z tego. Na pierwszym miejscu pragnie, aby ludzie kojarzyli jego głos i to za to go cenili. Taniec może być przyjemnym dodatkiem.
- Całe życie wydaje mu się, że ma damskie imię, ale jego matka notorycznie zaprzecza.
- Nigdy nie był zagranicą.
- Ma wrażliwą skórę, którą łatwo uczulić, co niesamowicie go denerwuje, bo nie może jeść bardzo ostrych rzeczy, a po każdej zakrapianej alkoholem imprezie chodzi z czerwonymi, wysuszonymi plamami na twarzy.