Centrum sztuk walki

Sztuki walki już same w sobie brzmiały niezmiernie zachęcająco i niejednego człowieka wprawiały w zdumienie zdobytymi podczas regularnych i ciężkich treningów, umiejętnościami, których można było tylko i wyłącznie pozazdrościć. Też nie jeden chciałby przynajmniej raz w życiu uczestniczyć w takich jednych ćwiczeniach, ale jeśli już o zmienianie swoich chęci w praktykę chodziło, niewielu się na to rzeczywiście decydowało. Il, zafascynowany filmami, poświęconymi zabójczym, a jednocześnie pięknie prezentującym się ciosom, już dawno temu chciał spróbować, jednak niestety nie miał ku temu nigdy okazji, dlatego też kiedy jego najlepszy przyjaciel zaproponował naukę, zgodził się z wielką chęcią. Fakt, że z początku nieco się wahał, głównie kierowany obawą niefortunnego zdarzenia, prowadzącego do kontuzji, pomińmy i przemilczmy. Najważniejsze, że Alexander zdołał go przekonać, iż żadna krzywda mu się nie stanie, a dodatkowe zapewnienie, które dostał dosłownie chwilę temu, całkowicie go uspokoiło... Chociaż też nie można powiedzieć, że był zestresowany. Po prostu trochę się obawiał przed pierwszym rzutem.
- Yeah. Chyba cię zacznę częściej słuchać, hyung - odpowiedział, ignorując fakt, że pytanie było czysto retoryczne, kiedy już stanął na równe nogi, ustawiając się przed przyjacielem. Doświadczenie było całkowicie pozytywne. Trochę sobie polatał, przy okazji nie odnosząc żadnego uszczerbku na zdrowiu, co akurat było zasługą starszego chłopaka, którego wskazówek Il teraz dokładnie słuchał, raz na jakiś czas kiwając głową, aby pokazać, że rozumie. Powiedzmy. Prawdopodobnie poprosiłby o jakieś dokładniejsze podpowiedzi, gdyby Feng mu tego nie zaprezentował. Sam Jaeyong raczej się tego nie spodziewał, jednak nim zdążył zareagować, już leżał na macie, a po chwili wyciągał rękę, oczekując pomocy przy wstawianiu, której tak naprawdę nie potrzebował, ale co tam. Następnie odpowiednio się ustawił i odtwarzając w głowie wszystko co zrobił Alex, spróbował po nim powtórzyć. Wyszło całkiem nieźle, a w każdym razie zakończyło się oczekiwanym efektem, skoro teraz Feng leżał. - Może być? - zapytał, podając mu rękę. Właściwie to wszystko nie było takie trudne. Przynajmniej na chwilę obecną.

Gdyby Il miał do wyboru naukę z profesjonalnym trenerem lub z przyjacielem, bez zastanowienia postawiłby na tę drugą opcję. Przecież wystarczająco mu ufał, aby wiedzieć, że Alex dołoży wszelkich starań do tego, żeby nic mu się nie stało. Dodatkowo znał się na tym co robi i czego próbował przynajmniej w pewnym stopniu nauczyć swojego dongsaenga, więc taki trening nie mógł znacząco odbiegać od tego z profesjonalistą. Również atmosfera nie byłaby taka sama, jaka jest aktualnie - trener kojarzył się młodszemu z osobą zdyscyplinowaną, surową, więc przy kimś takim bałby się chociażby zaśmiać. Będąc z samym Fengiem, mógł sobie pozwolić na całkowitą swobodę, a nawet na drobne wygłupy, jednak z tym akurat się wstrzymywał.
Jeśli tak na to spojrzeć, to człowiek faktycznie ciągle narażał się na kontuzje i urazy. Tym bardziej taki Jae, który spędzał godzin dziennie w sali treningowej na pracowaniu nad swoim tańcem. Jeden zły krok i bez większego wysiłku mógłby sobie załatwić skręcenie kostki, nie wspominając już o naciągnięciu mięśni, które niestety daje o sobie znać przez przynajmniej kilka dni. Nie ma jednak powodu do wpadania w skrajność i zauważania niebezpieczeństwa wszędzie.
- Przecież słucham. - Tak, wiedział, że Alexander w tej chwili jedynie żartuje, ale kto mu zabroni zostawić ten temat w spokoju? Mógł pociągnąć go dalej i właśnie to robił, dodatkowo wydymając usta do przodu. Słuchał czy nie... Z tym różnie bywało. Mając wybór zazwyczaj wybierał to, co sam uważał za słuszne, jeśli takowego nie posiadał, bez słowa sprzeciwu się dostosowywał. Wolał nie sprawiać problemów, ani tym bardziej zadzierać z danym hyungiem czy też nooną.
Pokiwał głową i po raz kolejny uważnie słuchał wszystkich uwag, zakodowując je sobie w głowie. W międzyczasie ustawił się odpowiednio, łapiąc Alexandra za rękaw judogi i kiedy ten skończył mówią, a Jae był gotowy, ponownie przerzucił go sobie przez nogę, starając się dostosować do tego, co przed chwilą usłyszał. Nie był pewny, czy wyszło tak jak powinno, ale zawsze mógł się tego dowiedzieć. I tak też zrobił.
- Teraz lepiej? - dopytał ze szczerym zaciekawieniem, podobnie jak poprzednio, pomagając mu wrócić do pozycji pionowej.

- I bardzo dobrze. To by było bardzo poważne oskarżenie - przybrał poważną minę, chociaż cały czas żartował. Prawda była taka, że nawet jeśli ktoś by mu to zarzucił, Jae niekoniecznie by się tym przejął. Nigdzie nie jest zapisane, że młodsi zawsze powinni słuchać starszych, poza tym miał ważniejsze rzeczy do robienia, niż zaprzątanie sobie głowy takimi błahostkami. Dostawszy się do wytwórni, powinien całkowicie skupić się na treningach i dokładnie to robił, stawiając te zawsze na pierwszy miejscu. Co jednak nie znaczy, że nic poza nimi się nie liczyło! Równie ważni byli też przyjaciele, a chłopak był im niezmiernie wdzięczny za to, że jeszcze nie odwrócili się od niego po tym, jak nie raz musiał znów odmówić spotkania. Gdyby miał więcej czasu wolnego, bez wątpienia poświęcałby im więcej czasu, jednak niestety na chwilę obecną nie było to możliwe i prawdopodobnie nie będzie, jeśli Ilowi uda się spełnić swoje marzenie o zostaniu idolem.
- Myślałem, że cały czas ćwiczymy na poważnie - wtrącił z rozbawieniem. W każdym razie w pełnym skupieniu wysłuchał poleceń, po czym przeszedł do praktyki. Będąc szczerym, Jae judo bardzo się spodobało i Alexander może się spodziewać kolejnej propozycji, albo raczej prośby, wspólnego treningu. Bardziej w ramach relaksu i zabawy, aniżeli faktycznej nauki, ponieważ chcąc opanować dokładnie te wszystkie techniki, musiałby zacząć trenować regularnie, a jak wiadomo, na to pozwolić sobie nie może. Poza tym, aż tak bardzo się nie wciągnął. Taniec wciąż był dla niego najważniejszy i raczej nigdy się to nie zmieni.
Kolejny rzut, który miał wykonać, wydawał się być nieco trudniejszy. Przez nogę nie raz przerzucał swoich braci, nawet jeśli różniło się to nieco od tego, co robił przed chwilą. Zaś przez biodro jeszcze nikogo nie przerzucał. Nie oznacza to jednak, że nie planował spróbować. W końcu właśnie po to tutaj był - aby czegoś się nauczyć.
Ustawił się tak, jak kazał mu przyjaciel, następnie wykonując wszystkie kolejne instrukcje. Wszystko poszłoby dobrze, gdyby nie ta utrata równowagi, która sprawiła, że nie tylko Alex wylądował na macie, jak to miało być z założenia. W efekcie Jaeyong, całkowicie zdezorientowany, leżał na starszym chłopaku, próbując na szybkiego ogarnąć, co tak właściwie się stało. Niemniej jednak wszystkie myśli ulotniły się z jego mózgownicy, kiedy tylko uświadomił sobie jedną rzecz - jak blisko Fenga się znajdował. Z jakiegoś powodu było to trochę krępujące.. Ale nie tylko. Jeszcze jakieś, czego Il w tym momencie nie pozwolił nazwać. Nie trudząc się tym zbytnio, nieco dźwignął się do góry. Przez dwie, może trzy sekundy patrzył przyjacielowi w oczy, by zaraz wzrok przesunąć niżej, na jego usta. Nie zastanawiał się nad tym co robi, działał jakby automatycznie, kiedy powoli pokonywał odległość dzielącą ich usta, w międzyczasie zamykając oczy.

Jaeyong zupełnie nic przeciwko takiemu droczeniu się nie miał. Może i głośno tego nie przyzna, ale w gruncie rzeczy szczerze to lubił, a warto też wspomnieć, że takie zachowanie nie świadczy o niczym innym, jak o tym, że dane osoby są ze sobą na tyle blisko, by swobodnie z siebie żartować, nawet jeśli niekiedy te żarty wcale do najmilszych nie należą. Żaden z nich przecież nie bierze takich rzeczy na poważnie i jedynie wpuszcza jednym uchem, a wypuszcza drugim, dalej brnąc w te przekomarzanki. Większość przyjaźni właśnie tak wygląda, pewnie przez wzgląd na to, że wieczne powtarzanie sobie nawzajem, jak bardo się lubi z czasem stałoby się nudne i bezwartościowe, niezauważalne. Najważniejsze mimo wszystko było to, że zarówno Alexander, jak i Jae wiedzieli, że w razie problemów, zawsze mają tego drugiego i mogą liczyć na jego pomoc, niezależnie o co by chodziło. Fakt faktem, jeszcze taka sytuacja im się nie zdarzyła, jednak Il był stuprocentowo pewny, że przyjaciel go nie zawiedzie. Sam także chętnie usłuży pomocą.
Jennifer zasługuje na przynajmniej kilka pucharków lodowych i torbę słodyczy, a młodszy i tak nie byłby do końca przekonany, czy to wystarczy. W końcu to właśnie niej otrzymał najcenniejszą rzecz na świecie, jaką jest przyjaźń. Wcześniej, jeszcze przed poznaniem Australijczyka, także miał, i wciąż ma, przyjaciół, chociażby takiego Hyesunga-, czy Sungyeola-hyunga, a także kilkoro innych, ale tak się składa, że to z Alexem jest najbliżej. Z nim spędza najwięcej czasu, jeśli nie licząc tego na poświęconego na wspólne treningi, i to właśnie spotkań z nim najbardziej nie może się doczekać. Być może to kwestia tego, że całą resztę praktycznie zawsze miał pod ręką, ale równie dobrze może to być skutek czegoś zupełnie innego. Tak naprawdę nieważne czego to zasługa, ważne, że kogoś takiego jak Feng, przyszły idol ma.
Ciekawość już dawno wzięła górę i Il już kilka walk starszego miał obejrzanych. Co tu dużo mówić, oglądał w całkowitym zdumieniu, będąc pod ogromnym wrażeniem. Cóż, poza tym, walki judo widział po raz pierwszy w życiu, bo nawet jeśli zainteresowanie sztukami walk wyrażał, tak raczej krążył w obrębie karate lub taekwondo. Judo, oczywiście, też bardzo mu się spodobało, a teraz, kiedy miał możliwość czegoś z tej dziedziny się nauczyć, cieszył się niczym małe dziecko z ogromnego lizaka.
Wszystko zupełnie poszło nie tak, jak powinno... No, może pomijając początek rzutu. Aczkolwiek Il aktualnie się nad tym nie zastanawiał, skupiając myśli nad czymś zupełnie innym. Swoją drogą coś takiego nie było ani trochę normalne - nie powinien czuć chęci złączenia ust z tymi przyjaciela. Nie powinien czuć się niczym zahipnotyzowany, a jednak. I nawet jeśli coś takiego odczuwał, powinien przynajmniej chwilę się nad tym zastanowić, powstrzymać. Przecież jednym takim wybrykiem mógł zrujnować wszystko, bo pomijając już najczarniejszy scenariusz, gdzie Alexander zaczyna go unikać, z pewnością by się od niego oddalił - taka reakcja byłaby jak najbardziej zrozumiała. Jak więc się stało, że zamiast Ila odepchnąć pospiesznie, starszy odwzajemnił pocałunek? Mało tego, przyciągnął Koreańczyka jeszcze bliżej, by czułość pogłębić.
Yong jeszcze nie wiedział, że podświadomie chciał zrobić to już dawno temu - to najprawdopodobniej uświadomi sobie później, kiedy zacznie myślami wracać do tego wydarzenia i analizować wszystko. Teraz po prostu skupiał się na tej prostej, a zarazem niezmiernie przyjemnej czynności, zadowolony taką, a nie inną reakcją ze strony przyjaciela.
Konieczność zaopatrywania organizmu w tlen na co dzień nie jest niczym uporczywym. Zmieniło się to dopiero, kiedy młodszy z chłopaków zaczął odczuwać braki powietrza, którego uzupełnienie równać się będzie z przerwaniem pocałunku, co z kolei zrobił powoli i bardzo niechętnie. I wszystko byłoby naprawdę dobrze, gdyby nie nagła pustka w głowie Jae i niezręczność, która pojawiła się znikąd. Jeśli mowa o uśmiechu, który aktualnie ozdabiał jego twarz, i który za wszelką cenę próbował ukryć, nadaremno, a także rumieńcach, które wykwitły na policzkach, na nie chłopak nie miał najmniejszego wpływu. Takie ciągłe wiszenie nad Fengiem... nie, to raczej nie wchodziło w grę, więc po kilku sekundach, nie mając innego pomysłu, Il powoli zszedł z przyjaciela, siadając tuż obok niego z głową delikatnie zwieszoną i utkwionym wzrokiem na swoich własnych dłoniach, wciąż walcząc z tym uśmiechem, i próbując uspokoić oszalałe serce.

Nikt nigdy nie powiedział, że podobne charaktery i wspólne zainteresowania są kluczem do wspaniałej przyjaźni na całe życie. Jasne, te z pewnością nieco ułatwiały sprawę, dając na wstępie przynajmniej kilka tematów do rozmów, może też nieco szybciej zbliżały do siebie ludzi, ale Alexander i Jaeyong są najlepszym przykładem na to, że i bez tego można się obejść, a w rezultacie osiągnąć to samo. Albo i więcej – kwestia dyskusyjna. Liczyły się przede wszystkim chęci, bo bez tego pewnie dalej tkwiliby na etapie znajomych. Złapanie wspólnego języka też ma w tym jakąś tam swój udział, ponieważ dzięki temu nie mieli problemów z tematami do rozmów, które w ich przypadku przychodziły z nadzwyczajną łatwością i nieszybko się kończyły. Dzięki temu chłopcy mają teraz to, co mają, jednak nie mogą zapominać, że jeśli przestaną pielęgnować swoją przyjaźń, ta nie potrwa wiecznie. Cóż, na razie im to nie grozi i nic nie wskazuje na to, aby w najbliższej przyszłości miało tak się stać, więc ten temat zostawmy w spokoju i miejmy nadzieję, że nigdy nie będzie konieczności poruszania go.
Wszelkie pojęcia związane z tą konkretną sztuką walki, były Ilowi całkowicie obce, więc gdyby się chwilę nad tym zastanowił, doszedłby do podobnego wniosku, co Alex. Z zerowym doświadczeniem nie miałby najmniejszych szans z dzieckiem trenującym od kilku lat. Nad tym jednak nie myślał i pewnie myśleć nie będzie dopóki nie zobaczy jakiejś walki pomiędzy dzieciakami. Zresztą, to i tak nie miało żadnego znaczenia, bo Jae przecież nie planował z nikim się zmierzyć. Chętnie potrenuje z przyjacielem jeszcze kilka razy, przyswoi podstawowe zasady i nazwy, może kiedyś poprosi, aby starszy traktował go jak przeciwnika, a nie jak ucznia (ze świadomością pewnej przegranej na karku), ale nic poza tym. No, ewentualnie użyje nabytych umiejętności w samoobronie, kiedy ktoś go napadnie na ulicy, co z kolei jest mało prawdopodobne. Już bardziej możliwe jest to, że Hyesung się na niego rzuci.
Jaeyong od zawsze najwięcej uwagi poświęcał lekcjom tańca, doskonaleniu swoich umiejętności, nie przejmując się czymś takim, jak związki. Nigdy nie czuł się samotny, nie odczuwał silnej potrzeby posiadania chłopaka, albo przynajmniej umawiania się z jakimś, by zaspokoić swoje pragnienia. Wniosek z tego jeden i prosty – nie miał w tym prawie żadnego doświadczenia, a swoje pocałunki pewnie mógłby z powodzeniem zliczyć na palcach. Nie z tego jednakże wywodziła się ta nieśmiałość, którą mógł obserwować teraz Feng. Może podczas jego pierwszego pocałunku wyglądało to podobnie, aczkolwiek nie zdarzyło się nigdy potem. Aż do teraz. Wynikało to raczej z faktu, że po raz pierwszy całował przyjaciela, kogoś, kto znaczy więcej, niż ci wszyscy poprzedni chłopacy, z którymi młody Koreańczyk miał styczność.
Obserwował starszego kątem oka, zastanawiając się, co ten zamierza zrobić, kiedy się podnosił. Wciąż nie potrafił powstrzymać uśmiechu, a dodatkowo miał wrażenie, że twarz mu spłonie lada moment, dlatego gdy Alex znalazł się naprzeciwko niego, musiał nieźle się postarać, aby nie zakryć twarzy dłońmi. Uważał, że wygląda jak idiota, a ta myśli ani jak mu się nie podobała. Natomiast kiedy usłyszał pytanie, dotarło do niego, że wiecznie tak siedzieć nie może, i że lepiej będzie po prostu o tym porozmawiać, niż udać, że nic się nie stało. Najważniejsze, że starszy nie zareagował negatywnie, czyli źle nie będzie! Dlatego też dwudziestojednolatek powoli podniósł głowę, przygryzając przy tym dolną wargę, podczas gdy na ustach wciąż czuł przyjemne mrowienie.
- A ja bym tak nie jęczał, tylko zgodził się od razu – wymamrotał, czując wewnętrzną ulgę. A jednak potrzebował słownego potwierdzenia, że Alexowi to nie przeszkadzało. I taka była prawda. Gdyby tylko Jaeyong wiedział, że tak to się skończy, zgodziłby się na ten trening bez żadnego marudzenia i zapewnień ze strony Australijczyka, że dożyje końca swojej pierwszej lekcji. Grunt, że ostatecznie się zgodził, a i też nie można wykluczać, że do pocałunku mogło dojść przy jakiekolwiek innej okazji.

Nawet jeśli Alex japońskie określenia wprowadził nieświadomi, tak naprawdę wyjdzie to Ilowi na dobre. Wątpliwe, że od razu zapamięta wszystkie, bez żadnych pomyłek, ale z czasem wszystkie mu się utrwalą i słysząc daną nazwę będzie w stanie natychmiastowo połączyć ją z odpowiednim rzutem. Mało prawdopodobne, właściwie szanse są zerowe, że chłopak zapisze się na profesjonalne treningi z zawodowym trenerem, ale przynajmniej będzie wiedział o czym Feng do niego mówi, kiedy kiedyś znowu umówią się na wspólne ćwiczenia. Pewnie też nie raz zdecyduje się obejrzeć walkę przyjaciela w telewizji, czy też internecie i przynajmniej będzie wiedział jakim rzutem ten zaskoczył swojego przeciwnika. Prawda jest taka, że znajomość tych określeń kiedyś może mu się przydać i tyle.
Minął dopiero rok odkąd się poznali, podczas którego Jaeyong tak bardzo przyzwyczaił się do obecności Fenga w swoim życiu, że nie wyobrażał sobie, aby nagle miało go zabraknąć. W swoim życiu, jak chyba każdy, stracił nie jednego przyjaciela. Cofnijmy się o kilka lat, kiedy to wraz z rodzicami i rodzeństwem musiał przeprowadzić się z rodziną. Przyjął to spokojnie, ale to nie znaczy, że tęsknił za znajomymi, których zostawił w Korei. To, że raczej tego nie okazywał to już zupełnie inna sprawa. Po paru latach znów wrócił do Seulu, siłą rzeczy ponownie został zmuszony do rozstania się z przyjaciółmi. Sęk w tym, że rozstanie z Alexem przyjąłby o wiele ciężej. Wciąż miałby Hyesunga, który przecież także stanowił ważny element codzienności dwudziestojednolatka, ale mimo wszystko cholernie brakowałoby mu Alexandra. Samo odzwyczajenie się od wyczekiwanych spotkań, czy też prawie codziennych rozmów przez telefon, bądź wymieniania miliona wiadomości, zajęłoby mu sporo czasu, nie wspominając o pustce, którą by czuł. Nie bez powodu ktoś kiedyś powiedział, że kiedy odchodzi najlepszy przyjaciel, to tak jakby utracenie części siebie. Także dzięki Bogu, że chłopak nie będzie musiał przeżywać żadnego załamania, bo biorąc pod uwagę, że Alex wciąż tu siedzi, widocznie zadowolony z takiego obrotu zdarzeń, wszystko wskazuje na to, że nigdzie nie zamierza znikać. Podobnie jak Yong. W końcu nie po to zainicjował pocałunek (pomińmy fakt, że zrobił to raczej spontanicznie, bez wcześniejszego przemyślenia), aby teraz uciekać.
Odwzajemnił jego uśmiech, podczas gdy myślami co chwila wracał do tego, co się między nimi wydarzyło. Alex nie był jedynym, który chętnie by to powtórzył, ale przecież tego Jaeyong wiedzieć nie mógł. Teraz miał pewność, że przyjaciel go nie odtrąci, ale z jakiegoś powodu na razie wolał się z tym wstrzymać. Na wszystko przyjdzie czas, więc nie ma najmniejszego sensu się spieszyć. Pewnie i tak kiedyś to nadrobią.
Przez te wszystkie miesiące zdążył przyzwyczaić się do dotyku starszego chłopaka, ale po tym pocałunku nieco zmieniło się jego znaczenie. Może i nie czuł się, jakby go piorun pieprzną, jak to mają niektóre pary, ale mimo to dreszczyk delikatny go przeszedł, kiedy poczuł dłoń Alexa na swoim policzku. Nie mógł, albo raczej nawet się nie starał powstrzymać, więc w efekcie własną dłonią przykrył tą należącą do Australijczyka.
- Jeśli mam być szczery to... – zawahał się na chwilę, by ostatecznie dojść do wniosku, że komu jak komu, ale Fengowi może powiedzieć o wszystkim. Pocałunek zmienił wszystko i jednocześnie nic, bo nawet jeśli potwierdził, że oboje czują do siebie coś więcej, nie wykluczał tego, że wciąż są najlepszymi przyjaciółmi. - Nie sądzę, abym mógł skupić teraz na treningu – wyznał, obdarzając go odrobinę niepewnym uśmiechem. Kłębiło się w nim sporo emocji, pozytywnych, żeby mógł się skupić na ćwiczeniach, więc wolał sobie odpuścić. Zresztą, wypadałoby porozmawiać, a jeśli chodzi o to, spacer wydaje się lepszą opcją.