Studio nagraniowe #4

Już w kościach czuł, co zrobił źle. Tak długo zastanawiał się nad tym wersem, tak wiele myśli kołowało się w jego pustej głowie, tak bardzo nie był zadowolony ze swojej pracy - nic dziwnego, że zacinał się gorzej niż trzydziestoletni komputer. Definitywnie dzięki temu ćwiczeniu mógł spokojnie wyłapać przynajmniej dwie istotne rzeczy do wyćwiczenia: tworzenie testów oraz pewność siebie. Raczej nie może sobie zbyt często pozwalać na taką kompletną pustkę w głowie. A gdyby musiał zrobić jakiś spontaniczny rap w programie? Co wtedy powie? Zapoda rap o ciągniku czy Hitlerze? Będzie zahaczał o tyle lekcji, ile tylko da radę zaliczyć, byleby nie przynieść sobie potem wstydu. W końcu jak już coś robić, to porządnie, a żeby było w pełni dobrze trzeba też nie bać się dukać te słowa. Kiedy się jąkasz jak zdenerwowany przedszkolak na szkolnym przedstawieniu to raczej tłumu nie porwiesz. Dziecku to na sucho ujdzie, dorosłemu nie.
Nie był wielkim fanem Dynamic Duo. Owszem, kilka utworów można by znaleźć na jego playliście, jednak nie jest to imponująca kolekcja. Jakoś nie umiał się wkręcić, ale nie oznaczało to, że będzie nad kartką się krzywił, jak dziecko. Zadanie to zadanie, tekst to tekst, nie ma co wybrzydzać. Słuchał więc utworu śledząc wzrokiem tekst. Starał się też wyłapać jakiś odpowiadający mu kawałek, jednak średnio widział się gdziekolwiek. Może to przez to, że dziś brakowało mu pewności siebie, może dlatego, że nie znał utworu zbyt dobrze. Nie miał wybranej żadnej partii, można by powiedzieć, iż było mu to obojętne. Wysłuchał propozycji i Minjuna, i koleżanki, a potem jeszcze uważniej przestudiował tekst.
- W sumie mogę zaczynać, od dwudziestej do pięćdziesiątej czwartej sekundy. Potem wejdzie ze swoją partią Minjun, którego wykonanie od razu doda piosence więcej życia i energii zaraz po moim wstępie. - takie szybkie przejście mogło wyjść im na dobre – Przeplatankę 2:48 do 3:10 też mogę spokojnie z kimś podzielić i tyle mi wystarczy. - więcej partii naprawdę mu się nie widziało. Pozostawi je bardziej doświadczonym, zdolniejszym kolegom/koleżankom. W końcu jeszcze nie cała grupa zagarnęła swoje części prawda?

Skinął głową ze zrozumieniem na komentarz nauczycielki. Mógł dodać to do listy rzeczy, które musiał poprawić w swoim rapie, a każdą konstruktywną krytykę przyjmował z otwartymi ramionami, aby później wiedzieć dokładnie nad czym musi pracować. Sądził, że już powoli udawało mu się wychodzić z błędów w wymowie, skoro Amber nawet o tym nie wspomniała. Było to małe zwycięstwo, które znaczyło jednak znacznie więcej niż można było się spodziewać. Każdy ruch do przodu był na wagę złota, jeśli był opatrzony długimi godzinami ćwiczeń, prób i upartego szlifowania sylab, byle tylko nie zlewać ich w jedną bezładną masę. Teraz mógł wziąć na tapetę akcentowanie. Cicho wymruczał sobie rym jeszcze raz, tym razem wyłapując o co dokładnie chodziło raperce, więc od razu zaczął w myślach próbować naprawić błąd, co jednak zostało mu przerwane przez nauczycielkę podającą kolejne zadanie.
Nadszedł czas na cover. Niemożliwy do ominięcia element każdej lekcji, na jakiej Hyesung dotychczas miał okazję być i zdecydowanie jego ulubiona część tego wszystkiego. Chociaż za dzieleniem części jednak nie przepadał. Jednak jak trzeba to trzeba, więc podziękował Amber za tekst i od razu kilka razy postukał ołówkiem w kartkę, czytając tekst. Znał Dynamic Duo, nawet dość dobrze i jeśli dobrze pamiętał, nawet posiadał ten konkretny utwór na telefonie, więc można powiedzieć, że czuł się dość pewnie po już kilkakrotnym rapowaniu całości w swoim czasie wolnym. Słuchając słów osób z grupy, na bieżąco zaznaczał co zostało już zajęte, aby wizualnie od razu wiedzieć gdzie mógłby wcisnąć siebie. Postukał się końcówką ołówka po brodzie, myśląc dość intensywnie, zanim skinął głową do samego siebie i dopiero wtedy mógł zacząć mówić.
- Chętnie wezmę ten kawałek od 1:15 do 1:30, jeśli nie macie nic przeciwko - przyznał, spoglądając głównie na Magdę, skoro poza nim tylko ona miała jeszcze wybierać sobie partie i także dostała propozycję od Phoenix. Był ugodowym człowiekiem, wszystko da radę załatwić na spokojnie. - I sądzę, że nadam się do przeplatanki z Yejunem - dodał, robiąc kilka kresek na kartce, ale czekając też na ewentualne sprzeciwy. - Mogę też zakończyć, od 3:30 do końca utworu, jeśli nikt nie będzie do tego kawałka chętny - dodał, tak w razie czego aby czasem ten fragment nie został bez przydziału, bo ludzie mają mentalność zapominać o początkach o końcach, które jednak też muszą mieć jakiś przydział. Po tym oddał głos Magdzie, intensywnie wpatrując się w swój tekst, aby sprawdzić czy wszystko dobrze zaznaczył i co jeszcze zostało.

Uśmiechnęłam się do chłopaka. Zawsze byłam gotowa służyć dobrą radą, jeśli zajdzie taka potrzeba. I to nie tylko w kwestii muzyki.
- Właściwie powoli zaczynam pracować nad czymś i chyba będzie mi potrzebny męski rap... - postukałam palcem w brodę, ku zastanowieniu. Nie miałam jakiegoś wielkiego zarysu mojego projektu, ale wiedziałam, że do mojego wokalu pasuje rap. A, że już featuringowałam w piosence, w której Minjun rapował, dokładnie wiedziałam jak brzmimy razem.
Dopiero kiedy Amber powiedziała, że coś z moim rymem jest coś nie tak, skapnęłam się, że on prawie wcale nie pasował. Miałam w głowie już następne wersy, które układały się w dobrą zwrotkę, a do końca nie dopracowałam tego jednego wersu, który był tutaj najważniejszy. Oj, Nindża czasami w gorącej wodzie jest kąpana.
Co do coveru, już tyle razy coverowaliśmy Dynamic Duo, że to po prostu weszło w krew. Nawet przez to więcej ich piosenek znalazło się na mojej playliście.
Lubiłam kiedy Minjun przechodził prosto do sedna sprawy. Od razu potrafił sensownie rozdzielić party. Nadawał się bardzo na lidera. Chciałabym mieć po części takiego skilla jak on. Wzięłam długopis i zaznaczałam poszczególne zwrotki według ustaleń młodszych kolegów.
- Mi pasowałaby ta część po przerwie, od 2:16, którą chciała Finny. -spojrzałam na dziewczynę, czekając jakby na zgodę. Jako jedyna nie miałam nic konkretnie przydzielonego. A widziałam, że ten part zaraz po pierwszym refrenie pasował bardziej do Choi'a, niż do mnie. - Czyli, zacznie Yejun, później Minjun, Hyesung, Finny z drugim refrenem. Następnie ja, Yejun z Heysungiem przeplatanka, znów Minjun i koncówka...? - podsumowałam na końcu ustalenia, chociaż nie byłam pewna co do końcówki utworu. Nie chciałam jej brać, bo wtedy Finny zostanie tylko z jednym rapem, gdzie wszyscy mają dwa. Dla mnie było okej, by oddać to dziewczynie, by mogła się bardziej wykazać. Zostawiłam tutaj wolną rękę reszcie. Jeśli zostanie ona przydzielona mi, wezmę. Jeśli mnie, też okej. Spojrzałam na Kim'a, czekając jakby na werdykt. Bo gdy reszta się zgodzi, możemy przejść wprost do nagrywania, co było moim ulubionym partem.

Nie mógł powstrzymać śmiechu wynikającego z odpowiedzi Magdy. Widzicie, to już nazywa się wyczucie. Dokładnie wtedy kiedy potrzeba, pytasz odpowiednią osobę o odpowiednią rzeczy i proszę. W prosty sposób znajdujesz plany na pierwszy wolny termin. Naprawdę chętnie popracowałby z blondynką. Szczególnie, że już raz mieli okazje nie tylko tworzyć swoje prywatne kawałki ale również współpracowali przy debiucie Byunkima. Takich rzeczy się nie zapomina. To z nią stawiali pierwsze kroki na scenie, nawet jeśli były to niewielkie chórki i krótkie party taneczne. Dopiero zaczynali, a ona była z nimi, to wiele dla blondyna znaczyło. Już wcześniej Magda miała w nim dobrego kumpla, przyjaciela, teraz uważał się za kogoś w rodzaju jej brata, który zawsze stanie po jej stronie murem.
-Załatwione. Napisz tylko gdzie i kiedy – wyszczerzył się do niej zaraz skupiając się już na lekcji. Wchodzenie w rolę lidera przychodziło mu już naturalnie. I nawet nie dla tego, ze w ich duecie, to była jego oficjalna pozycja. Zwyczajnie czuł się pewnie w tym co robi, do tego miał silną potrzebę niejako opieki nad innymi. Chciał dopilnować, by wszystko było tak jak należy, żeby nikt nie czuł się pokrzywdzony, lub miał pretensje o coś. Dodatkowo nie widział by inni rwali się do przejęcia inicjatywy, wiec zwyczajnie on to zrobił. Choć nawet tu, nie zrobił tego w jakiś nachalny sposób. Sięgnął po część, która jemu najbardziej odpowiadała, zasugerował to jak widzi resztę, pozostawiając im pełną swobodę wyboru. Tak było najrozsądniej, a to czego się nauczył na przestrzeni ostatnich miesięcy to, że bez kompromisów niczego się nie osiągnie.
Słuchał każdego uważnie odruchowo zapisując przy swoim tekście, kto na co się zdecydował. W dużej mierze osiągnęli to co planował. Jedynie zamieniłby finny z Hye ale skoro tak lepiej się czuli nie zamierzał narzucać swojego zdania. Kiedy Magda ostatecznie podsumowała podział, Kimi przytaknął z aprobatą głową stawiając przysłowiową kropkę na końcu. Gotowe, teraz czas na tą bardziej wymagającą rzecz. Skoro każdy już wiedział co do niego należy musieli to przećwiczyć czy chociaż nauczyć się czytać odpowiednie linijki. Owszem, zawsze istniała improwizacja ale nie koniecznie warto było na niej polegać. Upił kilka łyków wody i gdy Amber dała znać przeszedł wraz z resztą do budki, by nagrać ich mały cover. Wziął głębszy oddech i strzepnął ręce chcąc w ten sposób się rozluźnić i uspokoić. To nie tak, że się denerwował, ale mimo wszystko lepiej było być przygotowanym niż wpaść w panikę po drobnym potknięciu.
Muzyka zaczęła płynąć i blondyn niczym po naciśnięciu przełącznika przeszedł w swój sceniczny wizerunek. Co z tego, że siedzieli w małej klitce przed mikrofonem i nikt poza trainee go nie słyszał. To nie miało znaczenia. Jeżeli chciał by jego część wypadła dobrze musiał się jej oddać całkowicie, by dało się wyczuć atmosferę utworu, by przekaz był jasny. Przy okazji miał nadzieję, że jego nastawienie udzieli się reszcie razem nie tylko nagrywając dobry kawałek ale i świetnie się przy tym bawiąc. Płynnie przeszedł do swojej partii zamieniając się miejscem z Yejunem. Jak zawsze emanowała z niego pewność siebie okraszona jego typowym flow. Nie zawahał się wyrzucając z siebie szybko słowa z nienaganną dykcją. Jego twarzy wyrażała mnóstwo emocji zupełnie jakby żył tym partem. Nie obyło się bez gestykulacji i po prostu masy energii. Niby to tylko 20 sekund rapu, a jednak dał z siebie prawdziwe 100 % zupełnie jakby przed nim nie było szyby a morze fanów. Jak bardzo to kochał. Usunął się szybko robiąc więcej miejsca przed mikrofonem dla Hyesunga. Mimo, że dalej nie rapował, jego postawa się nie zmieniła. Wciąż go nosiło i to tylko sprawiło, że gdy ponownie znalazł się na przodzie, wszedł z równie dużą mocą. Według niego im wszystkim poszło rewelacyjnie i dali naprawdę czadu. Gdy tylko wyszli Jun objął Finny ramieniem wolną ręką przybijając piątkę z Gu.
-Powtórzmy to kiedyś!- i tyle w temacie pełnego profesjonalizmu Rap Kima, czas na wesołego chłopaka z osiedla.

Dawno nie chodził na żadne zajęcia, ale było to spowodowane lekkimi problemami, jakie miała wytwórnia. Teraz wszystko miało wrócić do normy, zajęcia zaczęły się odbywać, więc i trainee musieli wrócić do swoich obowiązków i dalej trenować, by czym prędzej się rozwijać i stanąć na scenie.
Sungjoona aż nosiło z ekscytacji, że nareszcie będzie miał po co wyjść z pokoju, bo samotne kręcenie się po korytarzach było czymś, co niemalże doprowadzało go do płaczu ze smutku. Wielu jego przyjaciół odeszło z wytwórni. Ba! Nawet jego rodzony brat bliźniak zrezygnował z dalszych prób zadebiutowania... Więc aktualnie czuł się przepotwornie samotny, pozostawiony samemu sobie. Co prawda dla niego zdobycie nowych znajomych nie jest problemem, ale do tych starych już zdążył się przyzwyczaić i po prostu za nimi tęsknił!
Wszedł do odpowiedniej sali, rozglądając się po niej. Tak bardzo chciał wrócić do treningów, że aż przyszedł dużo przed czasem. Będzie musiał trochę poczekać, ale może dzięki temu uda mu się kogoś poznać? Teraz trzeba tylko czekać, aż przyjdzie kolejna osoba. Oczywiście nie rozwalił się na kanapie, ani nie stanął gdzieś w rogu, tylko zaczął się kręcić po całym pomieszczeniu, uważnie obserwując wszystkie przyciski na konsoli.

Wonnie był okropnie podekscytowany tym, że w końcu mógł iść na jakieś zajęcia. Ba. Nie tam jakieś, a z jego ukochanego rapu! Sam chyba powoli zapominał kiedy ostatnio brał udział w jakiejś lekcji, a to nie wróżyło nic dobrego.
Od rana nie mógł usiedzieć na tyłku, od czasu do czasu zaczepiając któregoś z współlokatorów. Początkowo nawet próbował kogoś namówić, by poszedł z nim, ale nie zauważył u nich zbyt dużych chęci. A już w szczególności u Hamina, którego to męczył najbardziej. Nie pozostało mu więc nic innego jak przyszykować się i opuścić pokój, gdy do lekcji wcale nie zostało tak dużo czasu.
Zbiegł po schodach na odpowiednie piętro, znajdując się pod salą jakieś pół godziny przed czasem. Może w środku już ktoś będzie i Wonnie sobie z kimś pogada? Jeśli mamy być ze sobą szczerzy, to na zajęcia właśnie chodził wcześniej żeby poznać trochę ludzi z wytwórni. Co prawda może i wszędzie było go pełno, ale jednak nie znał aż tak dużej ilości osób jakby to można było się tego spodziewać.
Zatrzymał się jeszcze przy automacie, aby zakupić butelkę wody. Nawilżenie gardła to podstawa, o! Nacisnął na klamkę i wszedł do środka, z radością zauważając, że w sali ktoś już się znajdował.
-Siemka. - Rzucił do chłopaka, szczerząc się przy tym głupkowato, jak to z resztą miał w zwyczaju. Po tym usadowił swoje cztery litery na kanapie, butelkę z wodą odstawiając na stół przed sobą.

Ming musiał jakoś rozprostować swoje stare kości i powrócić do bardziej regularnych i wymagających treningów, a tak się składało, że na zajęciach z rapu akurat dosyć dawno nie był. Co prawda nie była to jego najbardziej rozwinięta umiejętność i może właśnie dlatego powinien się przyłożyć tym bardziej do zajęć, które nie były jego specjalnością. Zresztą akurat z Chaerin zajęcia wydawały się naprawdę dobrym pomysłem.
Dzień zapowiadał się naprawdę miło po tym jak po rozpoczęciu dnia od siłowni i śniadania poprzedzonego zimnym prysznicem znalazł jeszcze chwilkę dla siebie, by nieco rozluźnić się we własnym pokoju. Dlatego w nawet dobrym humorze wszedł do studia nagraniowego, w którym o zgrozo, czekała na niego dwójka niezwykle radosnych raperów z syndromem ADHD. Po prostu nie mógł lepiej trafić. Wymruczał w ich kierunku jakieś lakoniczne powitanie i licząc na to, że nie zostanie przez nich zaczepiony zajął sobie jakieś miejsce w kącie co by za bardzo uwagi nie przykuwać, gdy była ona jak najbardziej zbędna.

Chaerin miała dość długą przerwę w prowadzeniu zajęć, przez zawirowania w jej życiu prywatnym, a także w karierze raperki. Powiedzmy po prostu, że zdecydowanie za dużo się działo. Teraz na szczęście w końcu mogła odetchnąć i zabrać się za pracę nauczyciela. Nie chciałaby w końcu żeby ją z tej posady wylali! Co to, to nie. Bardzo lubiła pomagać trainee rozwijać ich umiejętności. Być może z sentymentu, który jej pozostał po czasach kiedy ona sama była podopieczną w jednej z Seulskich wytwórni. Dawno i nieprawda, tak.
Pierwszą połowę dnia spędziła dopracowując ostatnie rzeczy potrzebne na zajęcia, które miała poprowadzić tego wieczoru. Chciała w końcu być w stu procentach przygotowana, a po takiej przerwie, czuła się jakby lekcja ta miała być jej pierwszą. Nie żeby była jakoś ogromnie zdenerwowana, może bardziej podekscytowana, ale w tym uczuciu było coś zdecydowanie podobnego do tego, które towarzyszyło jej przy pierwszej lekcji. Po dopięciu wszystkiego na ostatni guzik przyszedł czas na ogarnięcie się i opuszczenie domu.
Pod salą pojawiła się niestety trochę po czasie. Wybrała zdecydowanie złą godzinę na prowadzenie zajęć, czy Koreańczyki nie mogli wcześniej wychodzić z pracy? Napotkała na swej drodze ogromne korki i za nic nie była w stanie ich ominąć. Brawo Chaerin, zrobiłaś na uczniach na pewno wrażenie odpowiedzialnej. Pokręciła głowę, parskając do siebie pod nosem, po czym w końcu nacisnęła na klamkę i weszła do środka.
- Hi guys. - Odezwała się po wejściu do środka, po kolei spoglądając na każdego ze zgromadzonych. - Przepraszam, że musieliście czekać, ale utknęłam w małym korku. - Dodała po chwili nieco zrezygnowanym tonem głosu i odłożyła torbę na krzesło przy konsoli.
- Nazywam się Lee Chaerin, chociaż wydaję mi się, że już się kiedyś na zajęciach wszyscy widzieliśmy. Jak zawszę proszę o nie mówienie do mnie per pani. O dziwo nie jestem od was dużo starsza, więc zwykłe noona w zupełności wystarczy. - Posłała chłopakom całkiem przyjemny uśmiech. Cóż, rację w tym miała. Między nią a niektórymi uczniami były tylko cztery lata różnicy, a gdyby tak mówili jej na per pani to by się chyba poczuła jak stara baba. Być może to ze względu na jej bardziej "amerykańskie" podejście do życia tego po prostu nie lubiła.
- W razie gdybyście się jeszcze nie znali, prosiłabym żebyście się przedstawili i powiedzieli coś o sobie. Jeśli ktoś czuję się na siłach możecie też zademonstrować swoje umiejętności. W jakikolwiek sposób. Niemniej nie nalegam. Prosiłabym też każdego o krótkie ćwiczenie na oddech. - Rzuciła do zgromadzonych, zaraz pozwalając siąść sobie na wspomnianym wcześniej krześle.

Kolejka dowolna

Wyglądało na to, że dzisiejsza lekcja odbędzie się w naprawdę skromnym gronie, bo po Mingu żaden inny trainee nie zaszczycił ich swoją obecnością. W sumie może to i lepiej, bo przynajmniej może będzie im się nieco lepiej pracowało. Gdyby im przyszło robić jakiś cover wspólnie to zespół trzyosobowy zapewniał szanse na dosyć spore i równomiernie rozłożone połacie tekstu do zarapowania. Czyli w skrócie: nie było źle.
Skoro dostał takie wytyczne to nie było zbytnio rady. Oderwał plecy od ściany w kącie i znalazł się w miarę dogodnym miejscu przed swoimi kolegami, którymi miał się przedstawić i zademonstrować jakieś dowolne ćwiczenie na oddech. Zatem nie pozostało mu nic innego niż wykonać polecenie nauczycielki.
- Nazywam się Du Ming. Zajmuję się głównie tańcem, ale próbuję zaprzyjaźnić się z rapem - powiedział jedynie słowem wstępu, bo właściwie taka informacja będzie wystarczająca. Postanowił postawić na coś związanego z przetrzymywaniem oddechu i rozszerzaniem objętości płuc. - Na początku weźcie głęboki oddech, licząc do czterech. Następnie trzymajcie go w płucach, aż doliczycie od jednego do ośmiu. Na koniec wydmuchnijcie powietrze jak najdłużej z głośnym sykiem.
Postanowił wpierw opisać werbalnie jak wykonać ową czynność, a potem nadeszła część praktyczna na której zaprezentował dokładnie to czego niejako wymagał od innych. Powoli wciągał powietrze do płuc, by przez kolejne sekundy przetrzymywać je tam tylko po to, aby potem opuściło jego organizm z odgłosem syczenia. Wykonał kilkanaście powtórzeń, a następnie odsunął się na bok, by pozwolić komuś innemu na demonstrację.

Prawda jest taka, że Sungjoonowi ilość osób nie robiła większej różnicy. Równie dobrze odnajdywał się wśród grupy nieznajomych, jak i również w wąskim gronie, tak jak teraz. Główny plus był jednak taki, że w takiej sytuacji noona mogła się bardziej skupić na każdym z nich, dzięki czemu więcej zyskają na zajęciach. Trzeba wykorzystać ten czas, że w trainee aktualnie niewiele się dzieje i trochę nadrobić powstałe braki. Dłuższe przerwy nie są wskazane w treningach, co na pewno odbiło się już na umiejętnościach Sunga. Najwyższa pora wrócić do ciężkiej pracy.
– Witam wszystkich, nazywam się Kang Sungjoon i specjalizuję się w rapie... Chociaż mam wrażenie, że to określenie jest mocno niewłaściwe. Specjalista ze mnie żaden i mam jeszcze wiele do nauczenia. Bardziej chodziło mi o to, że spośród wszystkiego, co ćwiczę rap mi idzie najlepiej, o. Teraz to brzmi już okej. – Samo powiedzenie imienia nie byłoby w stylu Sungjoona, a i tak starał się jak najbardziej ukrócić swoją wypowiedź, bo chętnie dodałby kilka dodatkowych zdań od siebie.
– Zaczynamy od stanięcia w lekkim rozkroku. Kładziemy dłonie w pasie po bokach, kciuki powinny znaleźć się z tyłu. Następnie robimy szybki wdech przy pomocy nosa i ust. Napinamy mięśnie brzucha, staramy się zatrzymać na kilka sekund powietrze w płucach a następnie wydychamy powietrze powoli i równomiernie. Tak samo jak w poprzednim ćwiczeniu powietrze wypuszczamy z sykiem. – Zrobił dokładnie tak samo, jak Ming, czyli dokładnie wytłumaczył co mają robić, oczywiście demonstrując wszystko przy tym, a dopiero po tym mogli przystąpić do ćwiczeń.
Pomimo tego, co powiedział wcześniej, że skupia się na rapie, to jednak miał pewne opory, co takiego mógłby zaprezentować. Z początku nie planował nic pokazywać, skoro nie musiał, ale skoro osoba przed nim również tego nie zrobiła, to jednak byłoby mu głupio, gdyby on również nic nie pokazał. Ostatecznie na szybko zdecydował się na jeden z rapów, uznając, że ten będzie odpowiedni. Co prawda musiał wykonać swoją aranżację, bo wyciąganie w rapie tak wyższych dźwięków było czymś w czym nie czuł się pewnie i wolał sobie to darować.