Lee Joonki

Joonki urodził się w Fuzhou, w Chinach, jako Li Junkai (李俊凯). Jego rodzina była jedną z tych zupełnie przeciętnych - nie za biedna, nie za bogata; mogli pozwolić sobie na raczej godne życie, bez zbędnych trudności ze związaniem końca z końcem. Kiedy Joonki miał sześć lat, jego ojciec, pracownik międzynarodowej firmy, dostał powiadomienie o przeniesieniu do wydziału koreańskiego i niedługo potem cała trójka przeprowadziła się do Seulu. Z powodu nieznajomości języka do szkoły poszedł rok później niż jego rówieśnicy, a niedługo po rozpoczęciu edukacji jego mama zapisała go również na lekcje gry na skrzypcach. Wraz z wiekiem jego miłość do muzyki rosła i w ciągu kilku lat udało mu się także nauczyć gry na gitarze i podstaw gry na fortepianie, dzięki czemu w wieku szesnastu lat mógł już sobie dorabiać, grywając w różnego rodzaju knajpkach i kawiarniach covery znanych utworów. Kilka razy przemknęło mu przez głowę, by spróbować zgłosić się do wytwórni, zwłaszcza, że czasem goście sami pytali go, czemu jeszcze tego nie zrobił, jednak na odwagę zebrał się dopiero po osiemnastych urodzinach i uzyskaniu aprobaty obojga rodziców. Był w szoku, że przesłuchania poszły mu tak gładko i niedługo później mógł cieszyć się już tytułem “trainee” Brand New Sound, a także… narodzinami młodszej siostry, które mocno odbiły się na życiu jego i jego rodziny, bo w końcu rodzeństwo z różnicą wieku osiemnastu lat nie jest czymś często spotykanym. Nie przeszkodziło mu to jednak w treningach, a wręcz przeciwnie - dodało motywacji, bo chciał być najlepszym bratem, jakiego tylko Sunghee może sobie wymarzyć. W wytwórni poznał wiele osób, które wywarły mniejszy lub większy wpływ na jego życie. Z wsparciem przyjaciół udało mu się dotrzeć aż do predebutu, ale z powodu problemów osobistych zmuszony był porzucić swoje marzenie o muzycznej karierze już po roku. O swoim rychłym powrocie do Chin powiedział rodzicom zaledwie dwa dni przed wylotem. Nie byli z tego powodu zbyt szczęśliwi, jednak pozwolili mu działać na własną rękę, wierząc w to, że jest już dorosły i wie, co robi ze swoim życiem. Przez pierwsze kilka miesięcy mieszkał w swoim rodzinnym mieście, Fuzhou, razem ze swoją ciotką, ale gdy tylko zarobił wystarczającą ilość pieniędzy na podróż, wyjechał do Chengdu, stolicy prowincji Sichuan. Tam odkrył swoją miłość do kuchni i gotowania - fakt, zawsze sobie nieźle radził i często gotował posiłki dla swojej rodziny lub przyjaciół, ale nigdy nie dawało mu to aż tyle przyjemności. Kiedy miał dwadzieścia lat udało mu się dostać do Sichuan Higher Institute of Cuisine, gdzie w sumie studiował cztery lata, z czego rok zajęły mu praktyki w tradycyjnych syczuańskich restauracjach, a edukację zakończył dyplomem z wyróżnieniem. Pomimo tak długiego pobytu w tym miejscu, nie udało mu się zapuścić korzeni. Tęsknił także za swoją rodziną, bo z czasem odwiedziny raz lub dwa razy do roku przestały wystarczać, zwłaszcza że za każdym razem kiedy się widzieli, jego siostra wydawała się starsza o zdecydowanie więcej czasu, niż minęło od ich ostatniego spotkania i nie mógł pozbyć się wyrzutów sumienia, że nie jest przy niej w tak ważnym dla niej okresie życia. Dlatego też niedługo po swoich dwudziestych czwartych urodzinach, pięć lat po opuszczeniu Korei, jego stopa znowu postanęła na seulskiej ziemi. Od jakiegoś miesiąca mieszka w niewielkim mieszkaniu niedaleko centrum i pracuje w azjatyckiej restauracji, a każdą wolną chwilę stara się spędzać z rodzicami i sześcioletnią siostrą.

Jakby się zastanowić, to z charakteru Joonki jest bardzo przeciętnym dorosłym człowiekiem. Kulturalny, grzeczny, podczas rozmowy zawsze się uśmiechnie, nawet, jeśli ten uśmiech miałby być wymuszony. Wszystkich ludzi traktuje z jednakowym szacunkiem, nie istnieje dla niego coś takiego, jak podział na “lepszych” i “gorszych”. Nie ma parcia na nawiązywanie nowych znajomości, więc sam nigdy nie zagaduje pierwszy, nie lubi się narzucać i czuje się niekomfortowo musząc prowadzić small talki w kolejce do kasy w markecie. Szczerze mówiąc, to poza rodziną nie utrzymuje żadnych bliższych kontaktów - podczas pobytu za granicą większość znajomości sama z siebie zaniknęła, a jego relacje ze znajomymi z pracy opierają się wyłącznie na “cześć” i sprawach typowo zawodowych. Ktoś mógłby powiedzieć, że jest zamknięty w sobie… i w sumie miałby rację, ale on sam siebie za takiego nie uważa, po prostu potrzebuje dobrej zachęty. Jest bardzo rozważny, niczego nie robi pochopnie. Lubi żyć według planu, który sam sobie układa, a jeśli tylko coś idzie nie po jego myśli, to bardzo go to stresuje. Teoretycznie powinien być odporny na takie rzeczy, bo praca w kuchni nauczyła go tego i owego, ale w głębi siebie zawsze przeżywa wszystko bardzo intensywnie.  W wolnych chwilach uwielbia spędzać czas z rodzicami i siostrą, lub też siedząc w kuchni i wypróbowując nowe przepisy. Gotowanie go ekscytuje i relaksuje jednocześnie, pozwala uporządkować myśli w głowie, a smaczny posiłek, który jest jego wynikiem, jest dodatkowym atutem. Kiedy jest w złym nastroju zawsze pomaga mu słuchanie muzyki, zwykle klasycznej, chociaż Joonki nie ogranicza się w gatunkach i słucha wszystkiego, co mu się spodoba.
Gdyby ktoś  jego dawnych znajomych spotkał go teraz na ulicy, pewnie uznałby go za kompletnie innego człowieka. Jedyne, co łączy go z samym sobą sprzed wyjazdu to to, że nadal wyznaje zasadę “dobro dane drugiemu człowiekowi zawsze powraca” i trzyma się jej w każdym aspekcie swojego życia.

• Gotowanie, oczywiście. Miłość odkryta nie tak dawno, ale pochłonęła go na dobre i już nie wyobraża sobie bez niej życia.
• Uwielbia chodzić na różnego rodzaju wystawy i do muzeów. Nie ma żadnego specjalnego wykształcenia i raczej nie interesuje się historią sztuki, samo jej podziwianie mu wystarcza.
• Muzyka. Pomimo tego, że sam już nie gra na żadnym instrumencie, dalej bardzo lubi się nią otaczać. Kiedyś nawet pisał i komponował swoje piosenki, teraz jednak nie ma do tego głowy.
• Nie przepada już za bardzo za książkami fabularnymi, ale za to w literaturę faktu wczytuje się z uwielbieniem. Często sięga po książki o tematyce gastronomicznej, ale nie ogranicza się tylko do takich.

• Jego rodzice zmienili jego imię na Joonki po przyjeździe do Korei, gdzie sami też przyjęli koreańskie wersje swoich imion.
• Podczas pobytu w Chinach ani razu nie ruszył skrzypiec, czy też jakiegokolwiek innego instrumentu muzycznego. Nie jest pewien, czy dalej potrafi na nich grać i boi się przekonać jak jest naprawdę, więc jedynie przeciera futerał z kurzu, ciężko wzdychając za każdym razem.
• Niedługo przed dostaniem się do wytwórni przygarnął kota, białego dachowca, którego nazwał Ankh. Jest do niego bardzo przywiązany i futrzak towarzyszył mu w trakcie całego pobytu w Chinach, dając wsparcie w chwilach zwątpienia.
• Pomimo upływu lat nadal panicznie boi się burzy, ale teraz ma już opatentowane sposoby by sobie z tym radzić. Najczęściej zasłania i zamyka wszystkie okna, puszcza muzykę najgłośniej, jak tylko w bloku wypada i zabiera się za gotowanie albo mizia się z kotem. Ankh to jego ostoja spokoju.
• Unika alkoholu. Nie pił od bardzo dawna, bo nie cierpi uczucia bycia pijanym i staje się wtedy zdecydowanie zbyt gadatliwy. Zdarza mu się za to popalać, co czyni w chwilach stresu, kiedy nie ma czasu poradzić sobie z nim w inny sposób.
• Sypialnia, a zwłaszcza łóżko, są jego świętym i bardzo prywatnym miejscem, więc prawie nigdy nikogo tam nie wpuszcza. Jedynym wyjątkiem jest jak na razie jego siostra.
• Lubi od czasu do czasu pograć sobie w koszykówkę.
• Jego preferowanym środkiem transportu jest motocykl.
• Zdjęcie Anh Sooksun z jej autografem nadal jest jednym z jego największych skarbów.