Cheonggyecheon Stream

Pogoda była piękna. Co prawda Seojin nigdy nie był fanem upałów, ale tego dnia przyjemny wiaterek sprawiał, że wręcz chciało mu się w czasie wolnym wyjść z mieszkania i po prostu...pobiegać.
Ubrał więc krótkie brązowe spodenki i luźną, beżową, przepuszczającą powietrze bluzkę, którą dostał od sponsorów, po czym wziął małą butelkę wody i po włożeniu słuchawek w uszy ruszył przed siebie. Przez pierwsze dziesięć minut biegł przez piękny, zielony park który nie raz przypominał mu o swojej okolicy na Tajwanie. Do głowy zaczęły wpadać mu obrazy stworzone przez wyobraźnię, wspomnienia do których zaczął tęsknić i właśnie dlatego postanowił zmienić kierunek i udać się w całkowicie inne miejsce. Nie chciał bowiem rozmyślać o rodzinie i zamartwiać się niepotrzebnie, a i przez to, że nie chciał czuć się samotnie pobiegł w stronę miejsca, w którym wiedział, że będzie dużo ludzi.
Cheonggyecheon Stream. To właśnie tam się znalazł i przez kolejna godzinę urozmaicał sobie swój osobisty trening wybierając wymyślnie ukształtowane ścieżki, które miały zapowiedz zarówno nudzie, jak i monotonności. Biegając obserwował też ludzi. Niektórzy trzymali się za ręce, inni milczeli, a kolejni nawet się kłócili. Jednakże pomimo całej tej niezwykłości, tylko jedna osoba przykuła uwagę Seojina.
- Sangchul? - zapytał sam siebie, podbiegając w stronę chłopaka. Chciał się na niego rzucić, przytulić ale opanował się. W końcu był cały spocony.

- Koniec na dzisiaj - powiedział sam do siebie, ściągając słuchawki i odkładając je na bok. Rozruszał zastygłe mięśnie szyi i przeciągnął się. Przepracowywał się. Jak zawsze. Zapisał skończoną, ale wciąż do poprawek, kompozycję, zabrał ze sobą notatnik z nutami, tekstami, spakował laptopa do torby i wyszedł ze studio. - Aish, jasno - zmrużył oczy, gdy wpadające promienie słońca przez wielkie okna bezczelnie go oślepiły. Spojrzał na zegarek. Według jego obliczeń, powinno być ledwie po północy, a powoli dochodziło południe. Jak?
Z tego powodu musiał zmienić swoje plany, miał spotkanie, na które prawie był spóźniony. Poleciał niczym strzała, po drodze dzwoniąc do swojego wspólnika, że jest pierdołą i go nie przypilnował.
Na szczęście, na spotkanie zdążył, było całkiem udane, ale wciąż marzył o łóżku. Nie licząc jednej półgodzinnej drzemki, nie spał praktycznie od czterdziestu godzin. Kupił sobie mrożoną kawę, najlepszą na taką pogodę, naciągnął daszek od snapbacka, by wraz z okularami chronił oczy przed jasnością dnia i powoli wracał do domu. Nie mieszkał tak daleko, by brać taksówkę, samochodem nie pojedzie, bo zbyt wielkie ryzyko, a komunikacja miejska... fuj. Dlatego szedł między ludźmi, skupiając się na muzyce, która leciała z jego słuchawek. Do czasu, aż nie zobaczył przed sobą znajomą sylwetkę.
- Yah, jesteś samobójcą czy całkowicie ci odwaliło? - powitał przyjaciela, lustrując jego spocone ciało - i ubrania, oczywiście - z wielkim niedowierzaniem. Aż nawet zsunął okulary na koniec nosa, by mieć pewność, że dobrze widzi.

Uśmiechnął się widząc zdziwioną minę przyjaciela. Nie widzieli się od paru dobrych dni, więc Seojin był wdzięczny przeznaczeniu za to miłe spotkanie. Przez chwilę kąciki jego ust nie chciały się opuścić, a myśli dotyczące tęsknoty czy też samotności odleciały gdzieś daleko w bok. Teraz pragnął skupić się na osobie stojącej przed nim, bo to w końcu Sangchul był jednym z nielicznych, dzięki którym Seo mógł poczuć się jak w domu, kiedy tak naprawdę tylko Tajwan uważał za miejsce spokoju i odetchnienia. To tam była jego rodzina i z Tajwanem czuł się przywiązany. Miejsce urodzenia nie miało dla niego nawet najmniejszego znaczenia.
- Kiah, muszę dbać o kondycję - zaśmiał się i zarzucił rękę na ramię przyjaciela po to, by po chwili kierować się w stronę domu Sangchula. Doskonale bowiem wiedział gdzie iść i przypuszczał również skąd producent mógł wychodzić. Wyglądał na strasznie zmęczonego, co młodego Bi zaniepokoiło. - Poza tym nie miałem co ze sobą zrobić. Nie mam zbyt dużo wolnego czasu, dlatego nie jestem doświadczony w jego spędzaniu.
Prawda była taka, że Tajwańczyk po zobaczeniu swojego kumpla, chciał zaproponować jakiś wypad na karaoke, albo chociaż do baru na jedno małe piwo. Widząc jednak bladość Koreańczyka, stwierdził, że najlepszym pomysłem będzie odprowadzenie go do domu i danie spokoju. W końcu jeszcze nie raz będą mieli okazję na "małe szaleństwo". Albo zostanie u niego na noc? W końcu i tak nie ma nic lepszego do roboty, a tak przynajmniej nie będzie czuł się osamotniony. Poza tym Seojin uwielbiał łóżko Sangchula. Było niebywale wygodne!
- Czy u ciebie wszystko w porządku? Mam nadzieję, że się nie przepracowujesz? - zadał jeszcze pytanie z nadzieją na to, że pozwoli ono Sangchulowi na pewnego rodzaju otwarcie się, wygadanie. Bo jeśli mógł mu pomóc, to rozmowa była dobrym początkiem, prawda?

- Rób to w klimatyzowanej siłowni. Nie zamierzam ci przynosić koszyka pełnego owoców do szpitala - pogroził mu palcem, bo wzrokiem już nie mógł, skoro chwilę wcześniej przywrócił okularom ich pierwotne miejsce. Wiadomo, sportowiec, ale są pewne granice. Młodemu Choi też się zdarza biegać, ale w takie upały z pewnością wybierze mechaniczną bieżnię niż tę prawdziwą. - Hyung, śmierdzisz - burknął ze skwaszoną miną, gdy objął go ramieniem, ale po chwili oparł policzek o jego bark, wtykając mu palec między żebra. - Koniec treningu? - dopytał, gdy domyślił się, dokąd prowadzą ich nogi. - I było do mnie zadzwonić, znalazłbym dla ciebie czas - dodał, uśmiechając się pogodnie. Tajwańczyk był jednym z nielicznych osób, które mogły odciągnąć Chulliego od pracy. Zazwyczaj nie robi tego w jednej sekundzie, ale z całą pewnością jest bardziej skory skończyć wszystko szybciej, byleby spotkać się choćby na krótki spacer.
- Oczywiście, że nie - skłamał bez zawahania i upił łyk kawy. Zawsze tak odpowiada. Szczerze mówiąc, nie do końca to było takie kłamstwo, bo Chullie zwyczajnie nie traktuje swego przepracowywania w tej sposób. Uznaje, że ma ruchome godziny pracy, stąd raz pracuje kilkanaście godzin pod rząd, a innym razem tylko chwilę. - Idziemy potem do klubu czy jest jakiś ciekawy mecz? - dopytał, chcąc przy okazji zmienić temat. Pierwszym przystankiem koniecznie musiał być jego dom. Nie dość, że Seojin śmierdział, to i jemu przyda się prysznic. A potem... niech się dzieje, co starszy chce.

Prychnął cicho słysząc kolejne słowa przyjaciela. Nie uraziło go oczywiście to, że Sangchul nie odwiedziłby go w szpitalu. Doskonale przecież wiedział, że byłby on pierwszą osobą z tym przysłowiowym koszykiem owoców, ale klimatyzowana siłownia? Pewnie, że często na niej bywał, co nie zmieniało jednak faktu, że Seojin uwielbiał stawiać sobie nowe wyzwania, a bieganie w takim upale było jednym z nich. Chociaż te pół kilometra więcej w taką pogodę by go usatysfakcjonowało i pewien był, że osiągnąłby ten swój prywatny sukces, gdyby nie natknął się na Koreańczyka.
- Dla ciebie jestem w stanie poświęcić nawet trening- powiedział, wyszczerzył się i na złość kumplowi stwierdził, że nastąpiła idealna pora na to, aby "wywietrzyć sobie pachy". Zaczął więc kręcić rękoma to w przód to w tył, lekko je przy tym rozciągając. Przecież nie mogło być tak źle z tym jego zapachem, prawda?
- Wiem, jak bardzo potrafisz być zajęty Chullie. Zwłaszcza teraz...okres wakacyjnych piosenek i w ogóle - Bii zdecydowanie nie znał się na muzyce. Słuchał swoich ulubionych artystów, czasami wyszedł coś pośpiewać, ale nic więcej. Miał jednak świadomość tego na czym polegała praca jego kumpla...a poza tym chciał trochę poudawać, że coś tam wie.
Słysząc jednak kolejną wypowiedź chłopaka, westchnął ciężko i poklepał go jedynie po ramieniu. Klub? Nigdy w życiu! Odpoczynek jak najbardziej. Przewertował więc w pamięci wszystkie mecze i postarał sie wybrać ten najciekawszy.
- Zostajemy u ciebie, wiesz...euro trwa i te sprawy. Dzisiaj grają Niemcy ze Słowacją. Czuję, że będą niezłe emocje!

Zagwizdał z podziwem i złapał się za serce, aktorsko grając zachwyt.
- Taki zaszczyt, aż nie wiem co powiedzieć - parsknął cicho, kręcąc z niedowierzaniem głową. Ładna wymówka muzyk był niemalże pewien, że przyjaciel z miłą chęcią uczepił się go, byleby nie musieć dłużej biegać. W niewielkiej części wierzył, że nie chciał być samotny, w większej wciąż obstawia, że miał dosyć. Bo kto by nie miał. Tyle stopni, że nawet mrożona kawa, wydaje się być gorąca... - Yah, zaraz wrzucę cię do tego kanału - odezwał się z nutą groźby. Czy byłby w stanie to zrobić? Oczywiście! Chulliego nie wolno drażnić, a już na pewno nie wtedy, gdy umiera od upału i marzy o łóżku.
- Muzyka nigdy nie śpi, to że teraz na topie jest tematyka wakacyjna, nie znaczy, że po wakacjach nie wychodzi równie ogromna ilość utworów - sprowadził go dość brutalnie na ziemię. Nie oczekiwał, że będzie znawcą w jego branży i nawet było to miłe, że próbował choć trochę zrozumieć, jak on pracuje. Dlatego też uśmiechnął się do niego, nim ponownie pociągnął łyk ze słomki.
- Taak, z pewnością - rzekł bez większego entuzjazmu. Piłka nożna to nie był jego ulubiony sport, nawet jeśli chodzi o oglądanie. Nie jest tak słaby jak zazwyczaj kobiety w kibicowaniu, ale nie oszukujmy się, leżąc sam przed telewizorem, NIGDY nie włączy meczu. Jednakże i tak odczuwa frajdę w czasie kibicowania... emocje współtowarzyszy mu się udzielają. - Więc trzeba wstąpić do marketu. Obawiam się, że w mojej lodówce trudno będzie znaleźć "zestaw kibica" - stwierdził po krótkim namyśle, zastanawiając się, czy cokolwiek w tej lodówce można znaleźć.

Seojin przez chwilę udawał, że głęboko się nad czymś zastanawia, po czym z szerokim uśmiechem zerknął na przyjaciela.
- Spokojnie, doskonale wiem, że dla mnie poświęciłbyś równie dużo - powiedział z przekonaniem. Wierzył bowiem w to, że Sangchul rzuciłby wszystko gdyby Seojinowi stało się coś poważnego, ale równocześnie miał też nadzieję, że nie zajdzie taka potrzeba. Nie planował bowiem żadnych wypadków, czy też niespodziewanych zrywów akcji, które mogłyby zagrozić jego życiu. Planował jednak dobrze spędzić czas ze swoim przyjacielem i to na tym postanowił się skupic.
Groźby natomiast ani trochę się nie przestraszył, ponieważ najchętniej sam by się do tego kanału wrzucił. To z pewnością chociaż na chwilę ochłodziłby jego ciało. Naprawdę nie mógł się już doczekać, aby wziąć zimny prysznic w domu kumpla.
- A dzisiaj o czym pisałeś?- zapytał z ciekawością. Piosenki czasami były jakimś odzwierciedleniem emocji Sangchula, więc może dzięki temu udałoby się piłkarzowi domyśleć, co tam w jego małej głowie aktualnie siedzi?
- Zobaczysz, spodoba ci się. Ostatnio oglądałem mecz Polska- Ukraina. Naprawdę byłem pod wrażeniem - zagadał. W końcu o piłce nożnej mówił z większą chęcią niż o muzyce na której niestety się nie znał.
Na pomysł pójścia do sklepu skinął głową. Szczerze mówiąc sam z chęcią by coś zjadł.

- Marzyciel - prychnął, chociaż obydwaj wiedzieli, że z ich dwójki to starszy miał rację. Taki był właśnie Chullie wobec przyjaciół; najcudowniejszy na świecie. Tylko problemem był fakt, że dość trudno było zyskać i utrzymać taką łatkę. Jak na narcystycznego bogola przystało, z dość sporą rezerwą podchodzi do wszelkich znajomości. Ale... z Seojinem znają się już kilka ładnych lat. - Myślisz, że kim dla mnie jesteś? - spytał zaczepnie, utrzymując swoją buńczuczną postawę.
- Przygotowuję debiutancki album, więc niewiele mogę zdradzić - uśmiechnął się przepraszająco. Wiedział, że przyjaciel nikomu nic nie wygada, bo: nie ma komu, chyba, ani tym bardziej nie miał w tym żadnego celu, ale nie dość, że byli na otwartej przestrzeni - tyle par uszów dookoła - to jeszcze sumienie zawodowe mu nie pozwalało. -  Nawet data debiutu jest wciąż tajemnicą, więc musisz zrozumieć - dodał, chociaż nie uważał, by było to potrzebne.
- Wolę mecze koreańskiej reprezentacji. Tam przynajmniej mniej więcej wiem, kto gra - parsknął, kręcąc głową. Naprawdę słaby z niego kibic. - Ale skoro teraz trwa to całe euro, to za dwa lata mistrzostwa świata? Zamierzasz grać dla któregoś państwa czy jesteś już za stary, by brali cię pod uwagę? - dogryzł mu żartobliwie, chociaż jakby się nad tym dłużej zastanowił, pewnie miałby wątpliwości, by wypowiedzieć takie słowa.
- Dobra, to zejdźmy tutaj - wskazał najbliższe schody. Gdyby poszli dalej, wyszliby obok jego domu, ale za to musieliby się wracać, by wpaść do sklepu. Dobrze, że chociaż poruszanie się po okolicy jest dla niego czymś automatycznym, bo pomyślenie o takiej rzeczy... zbyt trudne.

zt x2