Sunhwa

Głupio założyłem, że mnie potrzebujesz. Dobrze wiesz, jak ze mną było - od dawna miałem problemy z wiernością, delikatnie mówiąc. A później spotkałem Ciebie. Spodobałeś mi się… Nie jako pierwszy i nie ostatni, przyznaję, ale tylko Ty wzbudziłeś we mnie takie wyrzuty sumienia. Uznałem, że muszę się Tobą zaopiekować, bo jeśli ja tego nie zrobię, to kto? Miałeś przyjaciół, na których chyba polegałeś, ale nie uważałem ich za osoby odpowiednie do pilnowania Cię. Uważałem się za lepszego i bardziej odpowiedzialnego, chociaż wcale tak nie było. Miotałem się, błądziłem po omacku i myślałem, że robię dobrze. Moje chęci były szczere, ale teraz nie wiem już, czy chciałem opiekować się Tobą dla Ciebie, czy aby udowodnić sobie, że naprawdę potrafię. Byłem cholernym egoistą, wiem. Gdyby tylko wtedy to było takie proste do zauważenia, może jakoś inaczej by się to wszystko potoczyło. A może wcale nie? Teraz też jestem kretynem i jedyna różnica polega na tym, że zdaję sobie z tego sprawę, a i tak popełniam te same głupstwa. Bardzo chciałem Ci pomóc, to wszystko. Pewnie myślisz sobie teraz, że nie potrzebujesz niczyjej pomocy. Widzisz? Trochę cię jednak znam, chociaż też nie do końca. Bardzo długo radziłeś sobie jakoś sam, byłeś zdany wyłącznie na siebie. Więc dlaczego nagle wpadłem do Twojego życia i uznałem, że mnie potrzebujesz? To było jedno wielkie wariactwo, na które zgodziłeś się z niejasnego powodu. Chciałem pomóc, a tylko Cię osłabiłem; Ty za to osłabiłeś mnie.
Ostatnio uciekłem od Ciebie, bo nie mogłem znieść Twojego widoku i faktu, że postanowiłeś z nami skończyć. Myślałem, że się staram i że jakoś sobie radzimy, że przetrwamy, a jednak nie starałem się wystarczająco. Chciałem spytać Cię o mnóstwo rzeczy, ale za bardzo się bałem. Widziałem przed sobą nie tego Ryu, którego sobie oswoiłem, tylko tego, którego widzieli wszyscy postronni: zimego i obojętnego. Bałem się, że to ten Ryu Sunhwa mi odpowie, ten z beznamiętnym spojrzeniem i cynicznym uśmiechem. Jesteś tego pewien? Nie spieszysz się za bardzo? Czy to nie jest zbyt pochopna decyzja? Chcesz tego? Wiesz w ogóle, co dla mnie znaczysz? Pojmujesz, jak się zmieniłem, żeby myśleć tylko o Tobie? Zdajesz sobie sprawę z tego, jak się o Ciebie boję i jak Cię potrzebuję? Co ja mam bez Ciebie teraz zrobić? Te wszystkie pytania chciałem Ci zadać; te i jeszcze więcej, ale zdobyłem się tylko na ucieczkę.
Od dawna myślałem, że jestem raczej człowiekiem czynu niż słowa, bo wolałem podejmować akcje niż fantazjować. Długi czas całkiem nieźle mi to wychodziło, ale teraz wszystko się popsuło. Potrafię przyznać, że mi na Tobie zależy, ale nie umiem sprawić, żebyś to odczuł. Nie umiem prostych myśli i słów przełożyć na czyny, tak żebyś nie czuł się samotny. Być może znowu błędnie zakładam, co dla Ciebie najlepsze, masz prawo być za to wściekły. Kocham Cię, ale przecież nie piszę tego po to, żeby wzbudzić Twoją litość i błagać o powrót. Bylibyśmy obaj głupcami, gdybyśmy chcieli próbować to naprawiać. Chcę tylko wiedzieć, że nic Ci nie jest i że dobrze się czujesz. Wyglądałeś na spokojnego, ale tak często zakładałeś maskę, że nie wiem już, czy potrafię Cię czytać. Trzymaj się tam i błagam, nie zrób jakiegoś głupstwa, to wszystko czego chcę. Na pewno wiesz, o czym mówię. Zadbaj o siebie. Zrób to właśnie dla siebie, nie dla mnie.