Azjatycka restauracja

Kanoe Yuuko chciała tylko zjeść ciepły, smakowity posiłek, który kojarzył jej się z domem rodzinnym. Może Japonia i Korea wcale nie leżą daleko od siebie, ale ich kuchnia potrafi naprawdę mocno się różnić, dlatego dziewczyna wybrała wizytę w restauracji. Niestety, przyjemne popołudnie zamieniło się w katorgę, ponieważ naprzykrzający się kelner za nic nie potrafił zrozumieć, że Yuuko nie jest zainteresowana znajomością z nim i po prostu bardzo chciałaby już coś zjeść! Mężczyzna był nieugięty i cały czas próbował naszą biedną trainee poderwać.
Szczęście w nieszczęściu, również Kireum zdecydował się zjeść obiad w tym samym, zatłoczonym lokalu. Czy zdecyduje się pomóc koleżance z wytwórni?
Zaczyna: Kwon Kireum

Nie ma to jak jedzenie na mieście. Zwłaszcza, gdy można jeść, bo odpuszczono ci dietę i dano krzyżyk na drogę w kwestii konsumpcji. A ja lubiłem jeść… Jedzenie było wartością życiową. Serio. No bo, spójrzcie, jakie smutne jest życie tych, którzy musza głodować? A ja biedny głodowałem! Żyłem na kitranych po kątach chipsach, które musiałem chować nawet przed współlokatorami, bo bałem się, że któryś trzyma sztamę z gestapo i na mnie doniesie! Dobra, przesadzam. Acz nie było to wykluczone. Mówię wam, spisek na spisku i nie wiecie z której strony może cię zajść dietetyk. Zwłaszcza, że ja preferuje w odżywianiu zasadę „dużo i niekoniecznie zdrowo”… Tak… Tym razem jednak zdecydowałem się na posiłek na mieście, jak już wspomniałem, i wybrałem na cel wizyty azjatycką restaurację. Nie żeby coś, ale wzięło mnie na Chińszczyznę z Wietnamu. Tak, wiem, bardzo to składnie zabrzmiało. Niemniej jednak chciałem zjeść pho i może jakieś sajgonki z ryżem. Jak na Azjatę byłem mało azjatycki pod względem kulturowego obycia, stąd koreańskie dania też były dla mnie raczej egzotyczne.
Wszedłem do lokalu i rozejrzałem się wokoło chcąc wyczaić dobre miejsce by usiąść. Wtedy mój wzrok padł na ciekawą scenkę… Znaczy, ciekawą.. Co rozumiem przez ‘ciekawą’, hm? Niecodzienną może? Tak, to lepsze słowo. Podszedłem bliżej, ale tak by nie rzucać się w oczy. Pan ewidentnie obszczekiwał nie to drzewo. Zmrużyłem teatralnie oczy, jakbym chciał dostrzec coś mym sokolim wzrokiem, a to coś znajdowało się na drugim końcu kontynentu choć dzieliły nas dwie alejki między stolikami. Ale, tak, miałem rację. Dziewczyna przy stoliku była mym towarzyszem niedoli w… Dobra, wróć, była w wytwórni, tak, jak ja. Z tą niedolą może przesadziłem. Niemniej jednak odrzuciłem teatralnie włosy w tył, choć moje włosy są krótkie i nie bardzo jest co odrzucać, po czym wolnym krokiem ruszyłem w kierunku dziewczyny. Prezentowałem się schludnie, w stonowanym stroju, cały ubrany w modną w tym sezonie czerń. Czarne spodnie ze srebrnymi łańcuchami przypiętymi do szlufek po prawej stronie, czarne buty, czarny zegarek widoczny ładnie na ręce, dzięki podwiniętym do łokci rękawom czarnej koszuli. No, jakby tak nie patrzeć, to bym na siebie poleciał. Nie chwaląc się. Dobra, wracając do wątku.
- Hej, kochana! – uniosłem rękę w górę zmierzając w jej kierunku z uśmiechem mówiącym ‘Graj, dziewczyno, graj! Bądź aktorką!’ – Oppa przeprasza, że tak długo czekałaś – tak, zreferowałem się do samego siebie w trzeciej osobie, po czym położyłem rękę na ramieniu kelnera – Dziękuję, że dotrzymałeś jej towarzystwa podczas mojej nieobecności~ Może przyjmiesz teraz zamówienie? Dla mnie miska Pho po hanojsku i talerz sajgonek – powiedziałem po czym teatralnie obróciłem się do dziewczyny – A dla ciebie? – uśmiechnąłem się czarująco jak na siebie.
Tak, znałem ja jak nic. To ta… na bank Japonka. Z tego co kojarzyłem, a kojarzyłem za dużo faktów by je w tak krótkim czasie złączyć w całość. Ale starałem się! Zwróćcie na to uwagę w ogólnym podsumowaniu.

Raz na jakiś czas trzeba się porządnie najeść. Yuuko akurat należała do tych, co raczej za dużo nie jadają, ale też musiała się odżywiać w miarę regularnie, żeby nie odbiło się to na jej wadze i tak dalej. Niestety przez swoje ćwiczenia niechcący opuściła porę obiadową, co w zasadzie stanowiło świetny pretekst, żeby wyjść zjeść coś na mieście. Nie robiła tego często, ale szczerze stęskniła się za japońskim jedzeniem. Niby koreańska kuchnia była podobna, ale nie dla Yuu, która od razu wyłapywała nawet najdrobniejsze różnice, a po tak długim pobycie w Korei marzyło jej się coś, co mogłaby zobaczyć na swoim rodzinnym stole.
Postanowiła przespacerować się do najbliższej restauracji, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Kiedy tylko przekroczyła próg lokalu, przywitała się uprzejmie z młodym kelnerem, który akurat plątał się między stolikami po czym zajęła miejsce przy oknie. Lubiła mieć zawsze ładny widok także to raczej nie powinno nikogo dziwić. Po chwili niestety przekonała się, że zapewne popełniła wielki błąd przychodząc tu samej, albo po prostu witając się z młodym mężczyzną, który najwyraźniej miał ochotę zawrzeć z nią nieco bliższą znajomość. Co prawda Japonka raczej nie należała do kobiet stanowczych to starała się temu panu grzecznie powiedzieć, że naprawdę nie jest zainteresowana. Chociaż wbrew jej oczekiwaniom przyniosło to wręcz odwrotny efekt i jedynie wzmogło starania natrętnego kelnera. Po prostu był pewien, że Kanoe na pewno nie będzie w stanie się oprzeć jego niesamowitemu męskiemu urokowi. Dokładnie wtedy na horyzoncie pojawił się jej wybawiciel. Z początku zupełnie nie zorientowała się, że chłopak zwraca się do niej, ale gdy tylko skierował się w jej stronę nie miała większych wątpliwości. Uśmiechnęła się lekko w jego kierunku i postanowiła, że jednak urządzi sobie małe zajęcia z aktorstwa skoro miała okazję.
- Nie szkodzi. Dopiero, co przyszłam oppa - odpowiedziała po czym uśmiechnęła się już nieco pewniej, gdy zobaczyła jak Kireum stara się zbyć kelnera podając mu swoje zamówienie. - Ja poproszę takoyaki i tonkatsu.
Odczekała chwilę, aż jej były oprawca nieco się oddali, mrucząc coś pod nosem i odetchnęła, rozluźniając się nieco. Dopiero teraz dotarło do niej, że chłopaka, który ją wyciągnął z opresji kojarzy prawdopodobnie z wytwórni. Chyba był nawet wokalem tak jak ona. Przynajmniej tak jej się zdawało. W każdym razie wypadałoby mu się jakoś odwdzięczyć.
- Dziękuję bardzo, że mi pomogłeś - odezwała się po chwili ciszy nie bardzo wiedzieć jak w sumie zacząć rozmowę. W końcu sytuacja była raczej niecodzienna i Yuu nie bardzo wiedziała jak się zachować. Chociaż na razie podziękowanie powinno wystarczyć.

Gdy kelner odchodził, stałem jeszcze chwilę i przerysowanym gestem Miss Korei pomachałem mu gdy już obrócił się plecami i nie mógł tego widzieć. Po chwili uśmiechnąłem się zadowolony sam z siebie i spojrzałem na dziewczynę. Tak, na bank byliśmy w jednej wytwórni, ona na bank była Japonką, a przynajmniej lubiła japońską kuchnię. Był to jakiś trop. Nie byłem najlepszy w kalambury, dlatego gdy się odezwała, posuwistym, kocim ruchem zbliżyłem się do stolika i zająłem miejsce przy nim, obok niej.
- Connor – powiedziałem i wyciągnąłem rękę w jej stronę z uśmiechem klasowego błazna na twarzy – Wielka pomoc to może nie była, ale szybciej coś zjemy – dodałem po chwili, a mój wzrok powędrował w stronę lady restauracyjnej.
Przez ten rok w wytwórni, bo to chyba już cały rok mija powoli, trochę mnie stonowali. Moje zachowanie wciąż było dziwne, niezrozumiałe dla wielu, denerwujące jednych i bawiące drugich. Ale! Właśnie, było teraz to ‘ale’. Zachowywałem się mniej irracjonalnie. Możliwe, że straciłem na uroku, za to wyrobiłem w sobie tak zwane tanie gadki na podryw, które pewnie jeszcze będziecie mieli okazję nie raz podziwiać. Dobra, ale nie o tym.
Oparłem się o blat stołu przekręcając ciało w stronę dziewczyny jakbym chciał zająć jej pole widzenia.
- Pan nie był w twoim typie? – spytałem dziecinnym tonem wspierając głowę na rękach – Miał w sumie fajne oczy… ale te odstające uszy… – zacząłem przeciągać słowa machając od niechcenia ręką, mówiłem trochę tak, jakbym był wielkim znawcą i oceniał biednego kelnera w kategorii ‘hot or not. Tak… wciąż byłem pod tym względem jednak taki sam. Ale co poradzę.

Oj naprawdę Kwon chyba był w swoim żywiole, kiedy żegnał kelnera. Wyglądało na to, że chyba bawił się dość dobrze, a przy okazji spełnił jeszcze jakiś dobry uczynek. Odwzajemniła delikatnie jego uśmiech i po chwili ujęła dłoń, którą jej podał. Teraz przynajmniej mogła dopasować jakieś imię do jego twarzy i nie brzmiało ono bynajmniej koreańsko.
- Yuuko. Miło cię poznać - odpowiedziała, ściskając jego rękę. Cóż chwilowo sprawiał wrażenie naprawdę miłego, a zwykle Japonka odznaczała się dość dobrą intuicją. Przynajmniej tak jej się wydawało.
- I tak jestem wdzięczna - dorzuciła, uśmiechając się jeszcze uprzejmie. Cóż, gdyby nie on to kto wie jak to by się mogło skończyć. Może i nieco wyolbrzymione przypuszczania, ale na pewno mogłoby się zrobić bardzo niemiło. A tak sytuacja się szybko rozwiązała.
W porównaniu z Kireumem Yuu jednak była w wytwórni jakieś dwa razy dłużej, a więc na pewno wystarczająco, by zatęsknić za chociażby smakami ojczyzny, a już na pewno by tęsknić za swoją młodszą siostrą, której najbardziej było jej żal w całej tej sytuacji. Nie chciała zostawiać jej samej, a jednak to zrobiła. Czasami miała wyrzuty sumienia, że podjęła tak samolubną decyzję dotyczącą dołączenia do BNS, ale tutaj czuła się naprawdę szczęśliwa. Poza tym mogła nieco ukształtować swój charakter chociaż dalej było z niej kochane złote dziecko, które dalej nie umie się postawić w życiu. Raz jej się tylko udało i dlatego jest teraz w tym miejscu.
- Hę? - wyrwało jej się w pierwszej kolejności. Przez pierwsze kilka sekund nie wiedziała co odpowiedzieć, ale widać Connorowi nie przeszkadzało to, bo sam postanowił nieco pokontemplować nad urodą wcześniej widzianego kelnera. Japonka wysłuchała go i po chwili znalazła odpowiedź.
- Chyba jednak nie był w moim typie... - powiedziała, żeby jakoś zakończyć temat. Jakoś nie zastanawiała się nigdy nad męską urodą i dlatego może nie dostrzegała takich drobiazgów jak Kwon.

Nie żebym się wybitnie skupiał na drobiazgach, ale na czymś wzrok skupić wypadało. I tak rzucałem się w oczy mniej z moimi komentarzami. Wówczas kelnerka, nie ten kelner, przyniosła nam wodę i rzodkiewkę, bo w restauracjach te przekąski były wliczone w cenę zamówionego dania, co osobiście bardzo pochwalałem. Wziąłem pałeczki, które także dziewczyna nam przyniosła i złapałem nimi kosteczkę rzodkiewki. Gdy zniknęła mi z oczu włożyłem warzywo maczane w occie, bo tak je najczęściej serwowali, choć na początku przyznaję miałem ochotę zwrócić jak nie wiedziałem na co się piszę, i spojrzałem na towarzyszkę oczekiwania.
- Ale pani już ładną pupę, przyznasz, że miała – wycelowałem w nią pałeczkami – No, to co cie przygnało w te rejony? Głód? Tęsknota? A może … – tu pochyliłem się w jej stronę konspiracyjnie – …masz wtyki u szefa kuchni i wszystko za pół ceny, hm? – poruszyłem brwiami sugestywnie jakbym chciał dać tym do zrozumienia, że jeśli tak, to ma mnie podpiąć pod rachunek, bo co 50% to zawsze 50%, a 50% to dużo.
Dobra, nie rozwódźmy się nad tym, bo nie ruszymy.

Przynajmniej ludzie go zapamiętają jeśli w przyszłości zadebiutuje. Zapewne Kireum zawsze będzie się czymś wyróżniać nawet jakby go umieścili w obszernym boysbandzie. Zapewne gdyby tylko pojawił się w jakimś show to potrafiłby skutecznie rozśmieszyć widzów swoimi komentarzami. Przynajmniej takie wrażenie można by odnieść.
Kiedy kelnerka postawiła przed nią wodę i przystawki, Yuuko podziękowała jej delikatnym ukłonem i sięgnęła powoli po pałeczki, żeby samej ująć kawałek rzodkiewki śladem Kwona. I po raz kolejny komentarz chłopaka wprawił ją w takie zdumienie, że prawie upuściła warzywo. Dodatkowo niemal od razu spłonęła rumieńcem, bo w przeciwieństwie do niego wciąż miała jeszcze widok na ową ładną pupę.
- Nie wiem... może... - mruknęła, wkładając w końcu do ust rzodkiewkę, ale rumieniec na jej policzkach zapewne dawał jednoznaczną odpowiedź. Zresztą kto pyta o takie rzeczy? Jakby nie patrzeć było to nieco krępujące.
- Tęsknota za japońską kuchnią... koreańskie też jest smaczne, ale to nie to samo - wyjaśniła, spoglądając na chłopaka. - A ciebie? Badasz orientalne smaki czy polujesz na zniżki?
Akurat Yuuko sama żadnego upustu nie miała w restauracji, ale zawsze mogła odwdzięczyć mu się za wcześniejszy ratunek i zafundować mu obiad. Tak chyba byłoby najlepiej. W końcu japońska duma nie pozwalała jej po prostu zostawić tego bez żadnej podzięki.

- Ah, wy Japonki, takie wstydliwe – uśmiechnąłem się do niej widząc jej rumieniec jakby to była zwykła rzecz. Można było odnieść wrażenie, że uznałem ową zmianę koloru za reakcję na słowo „pupa”, choć kto mnie tam tak naprawdę wie co ja sobie myślę i pod czupryną układam. Jestem dość spostrzegawczy. I cóż, zdaje się, że opanowałem zadawanie nieodpowiednich pytań w nieodpowiednich okolicznościach. Może zrobię z tego kiedyś doktorat. Zjadłem kolejny kawałek rzodkiewki. – Ja? – wskazałem pałeczkami swoją osobę.
Cóż, pałeczki i ja wciąż stanowiliśmy zabójcze połączenie wszelkich faux pas jakie tylko można było wymienić. Po pierwsze, nie wskazuje się kogoś pałeczkami, bo to niegrzeczne. Po drugie, nie wymachuje się pałeczkami, bo to niegrzeczne. Po trzecie, powiewem się wreszcie nauczyć, że jestem w Azji, a nie w Europie i kiedyś mogę sobie tym napytać biedy.
- Otóż – szybko wsadziłem sobie jeszcze jedną rzodkiewkę do ust i odłożyłem pałeczki na stół – Zwolnili mnie z diety i postanowiłem się najeść w razie gdyby znów postawili mi przed wejściem do stołówki znak STOPu – nadąłem policzki nadając sobie wygląd wkurzonego chomika, a potem uśmiechnąłem się szeroko – Trzymają mnie na diecie średnio co drugi tydzień, bo jem za dużo i zbyt niezdrowo – wyjaśniłem, w razie gdyby dziewczyna miała wątpliwości.
Przyniesiono nam nasze zamówienie. Pochyliłem się nad sajgonkami i zacząłem wdychać zapach. Głęboki olej. Mięsko. Żyć, nie umierać! I tak do przyszłego wtorku, bo potem znów pewnie stwierdzą, że źle się odżywiam. Znów będę chciał sprzedać najlepszą parę butów za paczkę chipsów.

Zignorowała już uwagę na temat wstydliwości. No niestety niektórzy już tak mieli jak Yuu, że bardzo łatwo można było ich zawstydzić. Zresztą Kanoe już niejednokrotnie przeklinała swoją predyspozycję do rumienienia się niemal na zawołanie. Tylko jej to życie utrudniało.
Nawet nie zwróciła uwagi na to, że Kwon beztrosko wymachiwał sobie pałeczkami. Podobnie jak ona wychowywał się przecież w kraju innym niż Korea i chociaż jednak dziewczyna wciąż pochodziła z Azji to i tak wiedziała, że czasem naprawdę trudno jest przywyknąć do odmiennej kultury i łatwo strzelić jakąś gafę i całkowicie niechcący kogoś urazić.
- Może powinieneś zacząć się faktycznie nieco lepiej odżywiać... Wtedy może nie miałbyś aż tak wielkich restrykcji - zauważyła mimochodem. Cóż do niej nikt nie miał większych zastrzeżeń jeśli chodziło o dietę. Może jedynie co jakiś czas słyszała coś o nieco bardziej regularnych porach posiłków, gdy zdarzało jej się opuścić jakiś obiad lub kolację. Oprócz tego to odżywiała się dosyć zdrowo, a słodycze, z którymi można było ją nieraz złapać zwykle były przeznaczone dla całego pokoju. Sama jakoś ogólnie nie miała większych ciągot do niezdrowej żywności.
- Itadakimasu - powiedziała odruchowo, kiedy tylko zamówione dania wylądowały na stole. Niemal z namaszczeniem ujęła w pałeczki kulkę takoyaki. Naprawdę stęskniła się za japońską kuchnią. Chyba będzie musiała nieco częściej wychodzić, by tutaj zjeść. Oczywiście jeśli nie natknie się na tego kelnera.

Cóż, wstydliwość jest urocza, zwłaszcza u dziewcząt i małych dzieci, więc w moim odczuciu był to raczej komplement. Ale zakładałem, że nie każdy rozumie moje myślenie, więc widząc brak reakcji postanowiłem nie iść dalej w tym kierunku, by nie wyjść na bardziej niewychowanego niż byłem w odbiorze.
Otworzyłem usta i ostentacyjnie przyłożyłem rękę do piersi jakby mnie uraziła do żywego. Pewnie wyglądałem trochę jak urażona Kolumbijka z telenoweli, ale o to w sumie chodziło.
- Jak możesz! Oni się na mnie uwzięli! – odparłem nieco wyższym głosem niż normalnie przeze mnie używany, po czym ogarnąłem się i już normalnie dodałem – Nie moja wina, że jedzenie jest wartością. Poza tym, spójrz no na takie danie – wskazałem na sajgonki, które na pewno do dietetycznych potraw nie należały – Takie jedzenie rozumie, a zielona sałata nie posiada aż tyle empatii – spojrzałem na nią z głupim uśmiechem, po czym złapałem za pałeczki i włożyłem sobie do ust sajgonkę.
To była zła decyzja, bo była ona dość spora i przez ten fakt nie mogłem mówić. W dodatku musiałem zasłonić sobie usta dłonią, by przy próbach przeżucia nie pokazywać towarzyszce całej zawartości paszczy.

Praktycznie wszystko mogło być uznane za urocze czy w inny sposób pozytywne, ale oczywiście w umiarze. Jak dla Yuuko to jej skłonność do rumienienia była bardzo kłopotliwa i irytująca, ale czasami po prostu nie dało się inaczej zareagować. No niestety.
- Albo po prostu o ciebie dbają - stwierdziła, kompletnie ignorując przedstawienie rodem z kolumbijskiej telenoweli. Cóż podchodziła do spraw realnie. Jeśli Kwon był na diecie to znaczy, że sam by się tak rozpasł, że miałby potem koszmarne problemy ze zdrowiem.
Spojrzała na wcześniej wymienione sajgonki i zastanowiła się chwilkę. Cóż co prawda ona sama miała w tej chwili po swojej stronie stołu panierowany i smażony na głębokim tłuszczu gruby kotlet wieprzowy i również smażone takoyaki więc w chwili obecnej nie bardzo miała prawo oceniać chłopaka, ale... w sumie w normalnych okolicznościach potrafiła się zadowolić jakąś zupą z wodorostów i kilkoma kulkami ryżowymi. Zawsze raczej nie grzeszyła zbyt wielkim apetytem.
- Nie znam się... Ale co jeśli sajgonka tylko udaje twoją przyjaciółkę, żeby cię zniszczyć od środka? - spytała, chwytając w pałeczki kawałek ośmiornicy. - Taktyka wojenna... Udawaj przyjaciela, by zajść wroga i uderzyć w najmniej spodziewanym momencie.
Cóż może takie coś da nieco Connorowi do myślenia? Sama chwilowo nie miała żadnych powodów, żeby zrezygnować ze spożywania swojego ukochanego takoyaki, za którym się stęskniła. I nawet jeśli brała cały kawałek do ust to i tak nie miała takich problemów jak Kwon i jego gigantyczna sajgonka.

Wbrew pozorom, cztery godziny treningu zleciały bardzo szybko. Obserwował z uwagą każdego gracza choć oczywiście najwięcej czasu poświęcał jednak Jinowi. Podczas meczu również kibicował jego drużynie.  Seojin automatycznie pojawiał się przy nim przy każdej krótkiej przerwie a na koniec bramkarz pozwolił mu spróbować obronić jeden goli. Oczywiście Luhan nie miał szans, ale to było do przewidzenia. Wciąż bardzo dobrze się bawił.
Poza tym... Luluś, LULUŚ. Był przekonany,  że serce stanęło mu na kilka sekund, a rumieńce wykwitły na jego policzkach. Seojin musi koniecznie przestać być taki słodki bo Luhan był prawie stu procentowo pewny, ze z końcem dnia nabawi się cukrzycy. W dodatku brakowało mu odwagi by nazywać go Seosiem i strasznie go to irytowało. Szczególnie, że w wiadomościach tekstowych nadawali sobie różne zdrobnienia i przezwiska.
Gdy trening się skończył, Luhan odebrał kluczyki do samochodu zostawione wcześniej przez menadżera w recepcji i cierpliwie czekał aż Seojin wyjdzie. Na szczęście cały dzień miał wolny, więc nie musieli się nigdzie spieszyć. Miał nadzieję, że chłopak da się jeszcze wyciągnąć gdzieś na miasto po obiedzie. W końcu dochodziła dopiero dwunasta.
Widząc świeżo wykąpanego Seojina, wesołego i uśmiechającego się do niego w taki czuły sposób, Luhan musiał walczyć z ogromną chęcią wtulenia się w niego.
- Słodycze? Czym jestem? Czekoladą? Ciastkiem? Galaretką? Żelkiem? - Zapytał, uśmiechając się do siebie. Złapał go za rękaw i pociągnął w stronę parkingu, gdzie szybko odnalazł wana. Otworzył mu drzwi, zabierając wcześniej z siedzenia pięć zapakowanych w folie bluz. - Wybacz za bałagan ale od tygodnia zapominam zabrać je do domu. Tak właśnie kończą odrzucone projekty moich merchów. W moim wanie zapomniane i samotne. - Powiedział nieco zawstydzony, patrząc na bluzy w swoich dłoniach. - Jeśli lubisz takie rzeczy możesz sobie którąś wybrać. Wszystkie są w moim rozmiarze więc powinny pasować też na ciebie. - Zaproponował, przekładając pakunki na tylne siedzenie a potem wsuwając się za kierownice aby po chwili włączyć się do ruchu.
- Pomyślałem, że na pewno będziesz głodny i może będziesz miał ochotę na coś z kuchni chińskiej. Mój znajomy ma bardzo dobrą restauracje z domowym chińskim jedzeniem, ale możesz tam dostać praktycznie wszystko. - Powiedział, zerkając na niego gdy stanęli na czerwonych światłach. - Twój chiński przypomniał mi jak bardzo tęsknie za potrawami mojej babci, ale jeśli masz ochotę na coś innego jestem otwarty na propozycję. - Była to prawda, mógłby iść i jeść coś ze zwykłego straganu, byle by towarzyszył mu Seojin.

Gdy tylko wsiadł do samochodu od razu wyciągnął swoja rękę na tylne siedzenie. Skoro miał okazję zobaczyć merch z koncertów Luhana (nawet jeśli niezaakceptowany) to i tak postanowił tę okazję wykorzystać. Początkowo przyjrzał się kolorom i stwierdzając, że pójdzie w prostotę, postanowił odpakować bluzę w kolorze czarnym. Dokładnie się jej przyjrzał. Z tyłu miała napisane nazwy miast w której miały odbywać się koncerty. Czcionka była stylowa, a jednocześnie nie utrudniała przeczytania konkretnych stolic państw, gdy jednak Seojin odwrócić bluzę przodem do siebie uśmiech jeszcze bardziej się mu powiększył.
- Odpowiedź na twoje wcześniejsze pytanie jest jednoznaczna... czekoladko - powiedział odwracając przód bluzy tak aby Luhan ją widział. Było na niej wydrukowane małe logo Luhana oraz jego zdjęcie na którym trzyma przy ustach całą tabliczkę czekolady. Być może to było powodem odrzucenia projektu? Luhan choć kojarzony ze słodkością na tym zdjęciu wyszedł niebywale seksownie i gdyby całą ta sytuacja nie wydawała się Seojinowi trochę komiczna, zapewne spociłby się cały przez spojrzenie piosenkarza jakie reprezentowało to zdjęcie.
- Wiesz co...może to jednak lepiej, że odrzucili ten projekt- komentował dalej gdy już ruszyli. Chyba byłby bardzo zazdrosny gdyby inni ludzie na całym świecie mogli nosić przy swojej piersi Luhana w tej postaci, a tak? Tak był jednym z nielicznych - zastanawiam się tylko kto stał przed tobą kiedy pstrykali tą fotkę, że spowodował u ciebie tak seksowną mimikę twarzy, czekoladko.
W tamtym momencie Seojin mówił pół żartem, pół serio. Myśl, że przed Luhanem stała jego dziewczyna bądź ktoś tego pokroju troszkę go smuciła ale starał się tego nie pokazywać i cieszyć faktem, że dzisiaj idol poświęca czas wyłącznie jemu.
- Tak, tak! Jestem za! Co to za knajpa? Może ją znam? Hmmm ale bym zjadł kurczaka Gong Pao ooooo i może Tang Su Li Ji...ah! Tang bao również omooooo - Seojinowi z podekscytowania aż zaburczało w  brzuchu. Już nie mógł się doczekać tego, aż dojadą na miejsce. Chyba zamówi całe menu.
Zanim dojechali udało mu się również zmienić swoją bluzę. Nie zrobił sobie również nic z tego, że pod swoją starą nie miał koszulki. Od co, rozebrał się w samochodzie, ponownie świecąc swoim idealnie wyrzeźbionym ciałem i po chwili nałożył nową koloru czarnego.