Sala treningowa #01A

Życie zmusza do wyrzeczeń. Jednym z nich, tym których nie da się obejść, jest wstawanie z łóżka. Grawitacja wzrasta, człowiek ma problem z utrzymaniem oczu otwartych, ciężko jest odmówić sobie ciepła zapewnianego przez pościel... A przynajmniej tak to wygląda zazwyczaj. Tego dnia od początku świat był nastawiony na kolory tęczy. Dużo energii podczas pobudki, szybki prysznic, śniadanie, poranny meczyk kosza, kilka kółek w okolicy budynku wytwórni i Sung był gotowy do normalnego funkcjonowania. Z braku zaplanowanych lekcji, postawił na trening indywidualny, albo prawie-indywidualny, ze znajomą osobą. Wszystko było lepsze od lenistwa, a zwłaszcza kiedy można z korzystać z nieokreślonych źródeł niewyjaśnionej energii do wszystkiego.
Chłopak znalazł się na miejscu jeszcze przed umówioną godziną. Postawił pod ścianą butelkę z wodą, obok umieścił ręcznik i rozejrzał się po sali. Niezależnie od tego ile razy bywał w tym, bądź podobnym, miejscu, za każdym razem od wejścia czuł pewną ekscytację. Pusty pokój, gołe ściany i błyszcząca podłoga, niby nic specjalnego, ale dawały niemą zapowiedź tego, że za chwilę zostanie włączona muzyka i Hyesung po raz kolejny zapewni swojemu ciału dawkę przyjemnych tortur. Kiedy już skończył napawać się zapowiedzią przyszłego wymęczenia organizmu, postanowił zacząć się rozciągać podczas oczekiwania na swoją towarzyszkę do ćwiczeń. Usiadł na podłodze, mniej więcej na środku pomieszczenia, z wyciągniętymi przed siebie nogami i rozpoczął od najzwyklejszego sięgania do czubków butów.

Xiao już dawno opracowała sobie strategię na wysypianie się - starała się kłaść do łóżka o 23, bo jak mówią do północy jest najlepszy sen, a potem wstawała o 5, bądź, po bardziej męczącym dniu, o 6 rano, mając w sobie dużo energii, na przeżycie kolejnych 17 godzin poświęconych na treningi, ćwiczenia i naukę koreańskiego, który szedł już jej coraz lepiej! Wiadomo, błędy nadal popełniała, ale nie były już one aż tak rażące, jak na samym początku, kiedy to dołączyła do wytwórni. Już nawet odzyskała swoją pewność siebie, nie bojąc się mówić z obawy, że popełni jakąś wielką gafę. Co prawda, Sungyeol swego czasu ją "poprawiał", podpowiadając jej brzydkie słowa, jednak dosyć szybko znudziła mu się taka zabawa, bo Chinka się w końcu na niego za to obraziła. Od tego czasu chłopak faktycznie poprawiał ją w tym dobrym kierunku, jednak i tak potem wolała to sprawdzić, woląc się upewnić czy znowu jej nie wrabia.
Po ćwiczeniach śpiewu udała się w końcu do sali treningowej, gdzie umówiła się z Hyesungiem na wspólną naukę tańczenia. Wiadomo, że czasami fajnie jest samemu trochę potrenować, jednak zajęcia z inną osobą dają większe rezultaty, bo można sobie nawzajem wytknąć błędy, przy okazji starając się bardziej, żeby być lepszym od drugiej osoby. Taka zdrowa rywalizacja, która potrafiła nieźle zmotywować.
- Cześć. - Rzuciła, kiedy weszła do środka, zamykając za sobą drzwi. - Długo już czekasz? - Podeszła do niego, żeby móc się również nieco rozciągnąć przez wspólnym tańcem.

Podczas ćwiczeń bardzo łatwo było zatracić się w wykonywanych czynnościach, a zwłaszcza kiedy było się samemu. Pusty pokój, bez możliwości rozmowy z kimkolwiek, po kilku minutach odpłynął i stał się jedynie tłem dla myśli Sunga Skupiał się na rozciąganiu całym sobą, momentami zatrzymywał się w połowie skłonu, aby wziąć kilka głębszych oddechów, rozluźnić się i dać organizmowi czas na przyzwyczajenie się do nowego napięcia w mięśniach. Pomimo tego, wciąż umiał znaleźć umiar. Jak to mówią, rozgrzewka przed treningiem, rozciąganie po. Odrobinę nagiął zasady, aby być w stanie wykonać więcej kroków w tańcu, ale nie przesadzał z ćwiczeniami. Na to będzie czas, kiedy po wszystkim będzie próbował zminimalizować zakwasy, które miały go czekać następnego dnia. Jednak zamiast wstać i porobić kilka ćwiczeń cardio, usiadł po turecku i z dłońmi na podłodze zaczął sięgać jak najdalej, zbliżając tors ku podłodze. Na dźwięk otwieranych drzwi, podniósł głowę spomiędzy wyciągniętych rąk i uśmiechnął się do dziewczyny.
- Cześć, noona. Hm... w sumie to niezbyt, dopiero co zacząłem -odparł, wracając do normalnego siadu. Przez chwilę nic nie robił, jedynie śledząc wzrokiem Xiaomei, dopóki ta sama nie zajęła się ćwiczeniami. - Czym się dzisiaj zajmiemy? Gotowym układem, czy chcesz może poćwiczyć układanie choreografii? Z góry ostrzegam, że sam raczej niezbyt się do tego nadaję - zaczął rozmowę z uśmiechem i wrócił do zmuszania mięśni do współpracy. Swego czasu układanie losowych kroków w jedną całość było jego hobby, jednak to były czasy, kiedy chodził do szkoły i teraz musiał przestawić się na odmienny poziom, który musiał tutaj reprezentować. Dlatego też choreografię wolał zostawić tym, którzy byli od niego lepsi. Sam miał swoje komponowanie muzyki i czuł się z tym dobrze.

Odłożyła butelkę z wodą pod ścianą, zaraz podchodząc szybko do chłopaka. Nie lubiła przychodzić, jako ta druga, bo zawsze miała przez to wrażenie, jakby się spóźniła; nawet, jeśli tak nie było. Dlatego też wolała nie przedłużać jego czekania i stanęła w lekkim rozkroku, rozgrzewając po kolei poszczególne części ciała, zaczynając od karku, a na kostkach kończąc.
- Ty mówisz, że się niezbyt nadajesz, a mi się niezbyt chce, tak szczerze mówiąc. - Uśmiechnęła się nieco zakłopotana tym faktem, że nie miała ochoty na bawienie się w układanie własnych choreografii. Dzisiaj jakoś wolała sięgnąć po te, które ktoś inny wymyślił. Schyliła się, rękoma dotykając do podłogi. - Wiadomo, że dziewczęcego układu nie weźmiemy, nie będę cię do tego zmuszać. - Jakoś większość mężczyzn nie czuła się zbyt komfortowo kręcąc seksownie tyłkiem albo machając radośnie kończynami do jakiegoś uroczego konceptu. Poza tym miała wrażenie, że ciężko jest znaleźć jakiś ambitny układ wśród girlsbandów. - Kiedyś szukałam takich, które są przeznaczone dla par i znalazłam jedynie Trouble Maker oraz Quit playing - Ukiss, więc to może nie być zbyt komfortowe, a takie bardziej przyjemne, jak Boa - Only one są za krótkie. Ja natomiast ze swojej strony proponuję History - Who am I to you, jednak mam wrażenie, że od pewnego momentu staje się nieco nudne. Infinite mają też fajne choreo, jak na przykład Back, Last Romeo albo The Chaser. - Cały czas, gdy mówiła, to się rozciągała, żeby nie marnować czasu na bezczynne stanie. W końcu wyprostowała się, opierając dłonie na materiale szarych spodenek, które spoczywały na jej biodrach; akurat sięgały do połowy uda, co dziewczynie bardzo odpowiadało. Nie będzie jej w nich za gorąco, a jak się schyli, to nie będzie jej widać połowy tyłka. - A ty co na to? Co byś wolał?

Skinął głową i zaśmiał się na jej minę. - Bez obaw, noona, nie mam zamiaru oceniać. Jest tyle dobrych układów, że aż żal byłoby z czegoś nie skorzystać - zapewnił ją wesoło. Taka prawda, w historii powstało tyle dobrych choreografii - nawet w ostatnim czasie ich lista pękała w szwach. Należało jedynie wybrać coś dla siebie i dopracować to do perfekcji. Nie było mowy o półśrodkach, tutaj jak się coś robiło to odpowiednio. - Dzięki - mruknął na wydechu i poczuł swego typu ulgę, nawet jeśli wcześniej nawet nie tego nie obawiał. Jasne, dla zabawy, po odpowiedniej dawce namawiania i proszenia, był w stanie odtańczyć kilka najbardziej znanych układów dziewczęcych, jednak jeśli w grę wchodziło robienie tego dobrze, najzwyczajniej w świecie nie czuł się zbyt pewnie. Przez cały czas prowadzenia rozmowy utrzymał wzrok głównie na czubkach swoich trampek, do których się rozciągał, a po zmianie ćwiczenia na podłodze, wszystko aby czasem nie peszyć dziewczyny wpatrywaniem się w nią podczas gdzie ta się tak wyginała. Kiwał głową, z każdym tytułem przywołując sobie w głowie skróconą wersję wspomnianego układu. - Najbardziej zachęcająco brzmi chyba Last Romeo, jak dobrze kojarzę znam całość, więc nie powinno być problemów z ogarnięciem - przyznał po chwili zastanowienia. Reszta była dobra, naturalnie, ale to właśnie ten układ najlepiej zapisał się w jego pamięci. - Dodałbym coś od siebie, ale to raczej zbędne, skoro noona dała tak dobre propozycje - dodał, decydując już zostawić myślenie nad dobrymi układami w spokoju. Lepiej będzie jak po prostu zabiorą się do roboty, więc już chwilę później Hyesung także spionował się i skierował się w stronę zapewne stojącego tam komputera, czy jakiekolwiek odtwarzacza muzyki, aby znaleźć odpowiednią piosenkę.

Jein jest osobą, która dąży do perfekcji. Jeżeli jej się coś nie udaje, próbuje tak długo, aż jej się uda. Rap nie był wyjątkiem. Uwielbiała rapować, ale ćwiczyła teraz jeden kawałek, który za nic nie chciał jej wyjść. Z tego powodu udała się do pustej sali treningowej, by poćwiczyć w samotności. Wiedziała, że życie trainee nie jest łatwe, ale miała już dość ciągłej krytyki. Jeszcze śpiew i rap były do zniesienia, ale najgorzej było z tańcem. Cały czas plątały jej się nogi, przez co zaliczyła wiele bolesnych upadków. Postanowiła, że po treningu rapu, poćwiczy taniec.
Ze stojącego nieopodal komputera puściła odpowiednią piosenkę i zaczęła rapować. Jednak co chwila myliły jej się słowa albo plątał język. Nie wiedziała dlaczego tak się dzieje, nigdy nie miała problemów z rapem. Powiedziała kilka łamańców językowych, które zawsze powtarzała przed rapowaniem i znów puściła piosenkę. Jednak rezultat byl taki sam. Całkowicie nie wychodziła jej ta piosenka. Postanowiła, że teraz spróbuje potańczyć, a rap poćwiczy jutro, może wtedy będzie miała lepszy dzień.
Włączyła odpowiedni utwór i zaczęła tańczyć. Jednak co chwila myliła kroki, przez co często z jej ust wychodziła wiązanka przekleństw. W pewnej chwili, zaplatały jej się nogi, przez co upadła na podłogę, boleśnie uderzając się w prawą nogę.
- Ał!- zawołała siadając. - No to mi się udało... Jestem beznadziejna... Mam jednak nadzieję, że zaraz mi przejdzie ten ból, bo jeśli okaże się, że coś sobie zrobiłam, to będę miała kłopoty... - stwierdziła, masując obolała nogę. Miała nadzieję, że nikt tu teraz nie wejdzie, bo musiałaby tłumaczyć, co sobie zrobiła.

Z tańcem chyba większość trainee miała problem. W ogóle Yuri zauważyła, że większość w wytwórni należała albo do wyśmienitych tancerzy, albo do beznadziejnych. Ona sama umieściłaby się chyba po środku, ale na początku raczej nie miała wątpliwości, co do tego, że należy do tej drugiej kategorii. Całe szczęście, że jedna z jej współlokatorek była hardkorową tancerką, która wyciskała z niej na sali siódme poty, żeby zrobić z niej kogoś kto nie skompromitowałby się na scenie. Teraz zależało jej jedynie na tym, żeby doskonalić swoje zdolności. Dlatego, kiedy tylko zakończyła zajęcia z zaprzyjaźnionym raperem, ruszyła do pokoju po ręcznik i wodę potrzebną jej na sali treningowej. Tym razem chyba przećwiczy jedną z nowych choreografii, które wcześniej pokazała jej przyjaciółka. Miała nadzieję, że da radę samotnie opanował układ. Jeśli nie to zawsze może wziąć coś prostszego, a potem skorzystać z pomocy kogoś bardziej doświadczonego.
Pech chciał, że wszystkie sale były zajęte. No ładnie... Chyba wszyscy czuli nagłą potrzebę skorzystania z nich. W każdym razie została jej jeszcze jedna do sprawdzenia, którą ominęła poprzednim razem. Zapewne dziewczyna, która tam się znajdowała nie zdawała sobie sprawy, że oczywiście w takim momencie zawsze ktoś musi wejść. Park niemal od razu zorientowała się, że coś jest nie tak i od razu podeszła do nieznajomej.
- Hej. Wszystko w porządku? Co ci się stało? - spytała, klękając przed nią i przyglądając może nie tyle z troską, co zaciekawieniem. Nie kojarzyła jej także pewnie była nowa w wytwórni. Zresztą to teraz nie było najważniejsze. - Mogę zerknąć? - powiedziała i nie czekając na odpowiedź, odsunęła dłonie dziewczyny od bolącego miejsca. Chwilowo nie wyglądało źle. Przynajmniej miała nadzieję, że to nic poważnego.
- Możesz nią swobodnie poruszać? - zapytała jeszcze, odrywając wzrok od poszkodowanej kończyny. Próbowała jeszcze palcami wybadać jakieś uszkodzenie, ale nie wyczuła nic niepokojącego.
- Odpocznij jeszcze chwilę. Jeśli pojawi się dość silna opuchlizna powinnaś udać się na prześwietlenie - zwróciła się do dziewczyny, uśmiechając się do niej delikatnie.

No świetnie... Czemu zawsze ktoś musi wejść w takim momencie? pomyślała, widząc dziewczynę wchodzącą do sali. Myślała, że nieznajoma wzruszy ramionami i sobie pójdzie, jednak ta zaczęła interesować się, co jej się stało.
- To nic takiego... Przewróciłam się podczas tańca - wyjaśniła. Syknęła, kiedy dziewczyna dotknęła bolącego miejsca. Spróbowała poruszyć kończyną, całe szczęście udało jej się to. Czyli nie jest tak źle. - Mogę poruszać nogą. - oznajmiła - Czyli prześwietlenie nie będzie raczej konieczne.
Posłuchała nieznajomej i postanowiła chwilę odpocząć, w tym czasie przyjrzała się dziewczynie. Widziała ją parę razy z daleka, kiedy szła na zajęcia. Innie ma bardzo dobrą pamięć do twarzy, więc i ją zapamiętała. Stwierdziła, że może to jest dobry moment, żeby poznać nową osobę.
- Dziękuję za zainteresowanie się tym, czy nic mi nie jest. Jestem Min Jein, a ty? - zapytała.

Taka już złośliwość losu. Zawsze jak coś złego się dzieje to ktoś musi to zauważyć. Tak samo jak to, że nasze sukcesy są mało pamiętane, a porażki mogą za nami się ciągnąć całe życie. W ogóle to wszystko jest niesprawiedliwe, ale trzeba się pogodzić z takim, a nie innym porządkiem świata.
- Przepraszam - mruknęła, kiedy tylko dziewczyna syknęła pod wpływem jej dotyku. Chociaż wyglądało na to, że raczej wielkiej tragedii nie było. Zwłaszcza, gdy ta poruszyła swobodnie kończyną. - Aż taka optymistyczna bym nie była. Na pewno nie jest złamana, ale może być skręcona lub coś takiego... Oby było to tylko lekkie stłuczenie.
Jeśli chodziło o kontuzje to zawsze trzeba było być ostrożnym. Niekiedy coś, co wyglądało naprawdę niegroźnie mogło się okazać o wiele poważniejszym urazem niż sądzono. Prześwietlenie z kolei nigdy nie zaszkodziło. Chociaż oczywiście komu chciałoby się leźć do szpitala.
- Nie ma za co - uśmiechnęła się w odpowiedzi po czym wyciągnęła rękę, by dokonać wymiany uprzejmości. - Park Yuri. Miło poznać. Jesteś nowa w wytwórni?
Zawsze lepiej się upewnić, bo mogło być tak, że po prostu nie skojarzyła dziewczyny. Co jak co, ale pamięć do twarzy to raczej miała średniawą jeśli nie beznadziejną. No i za wiele osób się przetacza przez budynek BNS by wszystkich spamiętać.

- Mam jednak nadzieję, że nie jest to skręcenie ani stłuczenie... Inaczej trener mnie zabije - stwierdziła. - I tak już zbyt często mam jakieś kontuzje...
Miała wielką nadzieję, że noga za chwilę przestanie boleć, bo rzeczywiście miałaby duże kłopoty... Chociaż z jej szczęściem w najbliższym czasie pewnie i tak by coś sobie zrobiła. Już parę razy miała jakiś uraz. To wszystko przez te trudne układy taneczne, przy których plątały jej się nogi.
- Mi również miło poznać. - uścisnęła rękę dziewczyny i uśmiechnęła się.  - Nie, jestem w wytwórni już trzy lata, jednak mogłaś mnie nie zauważyć, bo zazwyczaj trzymam się z boku. Za to ja ciebie tak trochę kojarzę.
Innie stwierdziła, że ból nogi już odrobinę jej przeszedł i próbowała wstać. Jednak kończyna ugięła się pod nią i Jein wylądowała spowrotem na podłodze.
- Ała. To ja tu chyba sobię jeszcze chwilę tak posiedzę... - stwierdziła, krzywiąc się z bólu.

- Też mam nadzieję, że wszystko będzie okej - stwierdziła.
Kontuje były zbyt problematycznie nie tylko przez to, że były bolesne, ale także wprowadzały zamieszanie w schemacie treningów. Niby mały uraz, a trzeba od razu zrewidować plan zajęć i dostosować go do aktualnych potrzeb. Po prostu same utrapienia, które ludziom nie dają normalnie funkcjonować.
- Oh, sorry - rzuciła, słysząc, że jednak nie ma przed sobą takiej nowicjuszki. Trochę wstyd, że jej nie kojarzyła skoro taki kawał czasu tu była. W dodatku nie zdziwiło jej jakoś wybitnie to, że sama została rozpoznana. Ostatnio zdążyła do tego przywyknąć. - Pewnie to dlatego, że sama jakimś cudem bywam blisko centrum uwagi.
Taka była prawda, że od kilku lat żyła życiem wytwórnianym i angażowała się nie tylko w zajęcia, ale i wszelkie możliwe przedsięwzięcia jak chociażby koncerty dawane przez trainee. Nawet jeśli nie występowała to w miarę możliwości brała na siebie jakąś pomniejszą rolę. Kto wie czym będzie się jeszcze zajmować po debiucie.
Oczywiście wstawanie w tej chwili było mniej niż wskazane, a Park mogła jedynie starać się zamortyzować upadek dziewczyny na podłogę. Naprawdę czemu niektórzy są tu tak porywczy? Co prawda sama nieraz zbytnio wyrywała się do wznowienia treningu, ale raczej nie upadała wtedy z powrotem na podłoże.
- Yeaa, you should be - rzuciła znów po angielsku po czym się zreflektowała. - Powinnaś jeszcze posiedzieć przez kilka minut... Taniec chyba nie jest twoją najmocniejszą stroną, co? Więc w czym jesteś dobra?

- Nie przepraszaj. Sama jestem sobie winna, że mnie ludzie nie kojarzą. Wolę trzymać się z boku i przysłuchiwać się rozmowom, niż w nich uczestniczyć. - odparła, uśmiechając się.
- Dziękuję - powiedziała, kiedy Yuri pomogła jej zamortyzować upadek. - Jak dla mnie możesz mówić i po angielsku, znam całkiem dobrze ten język. - znów się uśmiechnęła. - Taa... To nie był dobry pomysł z tym wstawaniem... Masz rację, że powinnam tu jeszcze chwilę posiedzieć. Owszem, taniec nie jest moją mocną stroną. Nie cierpię tańczyć, zawsze plączą mi sie nogi... Jednak jestem perfekcjonistką i jak coś mi nie wychodzi, to próbuję, aż mi się uda. Natomiast jestem dobra w śpiewie, uwielbiam również rapować, chociaż ostatnio nie mogę poradzić sobie z jedną piosenką. Próbuję również komponować muzykę, jednak, według mnie, średnio mi to wychodzi. A Ty?

W sumie racja. Nie jej wina, że nie znała wszystkich, którzy przekroczyli próg BNS, ale i tak było jej głupio, że jakoś chociażby troszkę nie kojarzy dziewczyny i nawet kiedy wytężała mózg to za cholerę nie mogła jej sobie przypomnieć. No cóż... Teraz przynajmniej ma okazję poznać Jein i na pewno jej nie zapomni!
- Nie ma za co... i serio weź na siebie uważaj - powtórzyła. Nie miała zbyt wielkiej ochoty robić za poduszkę. Chociaż całe szczęście akurat Min za dużo nie ważyła i mogła jakoś to znieść. Zawsze należy szukać jakichś pozytywów, prawda?
- Co do angielskiego to sorry, ale mam tak z przyzwyczajenia. Powinnam jednak pilnować koreańskiego - odpowiedziała. Cóż to było miłe, że In proponowała jej rozmowę w tym języku, ale jeśli faktycznie będzie częściej korzystać z takich ofert to pomimo życia w Korei naprawdę odwyknie od używania koreańskiego. Już i tak w pokoju miała trzy dziewczyny, które czuły się najlepiej w angielskim, którego czasami nadużywały. W ogóle pokój 601 to była wieża Babel, w której można było usłyszeć wiele języków obcych i ich ciekawe mieszanki z koreańskim.
- Nie przejmuj się. Jak tu trafiłam też taniec szedł mi beznadziejnie. Całe szczęście moja współlokatorka to zapalona tancerka i udało jej się wyprowadzić mnie na ludzi. Ciężka praca z ostrym trenerem daje efekty - uśmiechnęła się na samo wspomnienie tego przez jakie katorgi przechodziła z Magdą na samym początku ich znajomości. O ile w studiu nagraniowym radziły sobie wspaniale to w sali tanecznej Gu była bezprecedensową królową, której Park nie godna była rozwiązać sznurowadła przy vansach.
- Z jakim kawałkiem masz problemy? Może mogę ci pomóc - zaproponowała automatycznie. W końcu jeśli chodziło o rap to zawsze była chętna na jakieś dodatkowe zajęcia. Mało razy poświęcała na niego swój czas wolny? - Jeśli chodzi o mnie to głównie rap. Kiedyś stawiałam też dosyć mocno na aktorstwo, modeling and stuff like that, ale teraz skupiam się bardziej na wokalu.